De eerste dag van Jera On Air zat weer vol sterke optredens. Polaris, Kim Dracula, Paleface Swiss en Heaven Shall Burn waren in topvorm, al kroonde de Zwitserse avant-gardemetalband Zeal & Ardor zich wat ons betreft tot winnaar van de dag. Ook op dag twee stonden er weer flink wat bands op onze radar die we absoluut niet wilden missen. Voor ons begint die dag traditiegetrouw met de winnaar van de Guts & Glory-wedstrijd, dit jaar de Nederlandse melodische hardcoreband I’ll Get By.

I’ll Get By – Buzzard – 12:00 – 12:30

Het publiek had er duidelijk zin in: de sfeer in het tentje was losjes en verwachtingsvol. Iedereen stond klaar om I’ll Get By op gepaste wijze te ontvangen. De bal lag voor het inkoppen, en dat deden ze met hun potige portie melodische hardcore. No Hope, van de in 2019 verschenen Tiny Room-EP, mocht de set aftrappen en bracht al vroeg op de dag beweging in het publiek. Zowel band als publiek genoten zichtbaar van dit heuglijke moment. Wat meteen opviel, was de overtuiging: dit optreden voelde aan als een langgekoesterde droom die werkelijkheid werd. Het zonnetje liet zich nog niet zien, maar I’ll Get By deed de temperatuur alvast stijgen.

Tijdens No Hope bleef het nog relatief beschaafd, maar bij Embrace ontbond frontman Ward Fierst zijn duivels. De moshpit groeide gestaag terwijl de two-steppers zich voor het podium verzamelden. Plots zaten we midden in een set die bulkte van energie en bezieling, en dat voor de opener van de dag. Elk jaar opnieuw blaast de winnaar van de befaamde Guts & Glory-wedstrijd ons omver, en dat was deze keer niet anders. Zelfs voor wie normaal minder heeft met het genre, was de vonk tussen band en publiek onweerstaanbaar. Die interactie alleen al maakte dit optreden tot een moeiteloos entertainend half uur.

Naast bekend werk zat er ook een nog een niet uitgebrachte track in de set, die later dit jaar verschijnt. De titelloze song werd op Jera alvast met open armen ontvangen. Zonder moeite hield I’ll Get By het publiek een hele set in beweging. Afsluiten deden ze met Left Behind, een explosief slotakkoord dat de toon zette voor de rest van dag twee. Een meer dan geslaagde eerste ontmoeting, en naar ons gevoel zeker niet de laatste. (B.W.)

Setlist:

1. No Hope
2. Embrace
3. Useless
4. * New Song
5. I Want To Let You Go But I Don’t Want You To Leave
6. Deathbed
7. Left Behind

Headbussa – Buzzard – 13:00 – 13:30

Normaal zouden we na I’ll Get By de oversteek maken van de Buzzard naar de Eagle, maar die laatste bleef langer gesloten door de late annulering van de Japanse metalcoreband Crossfaith. Daardoor begon Signs of the Swarm pas een uur later dan gepland. Begrijpelijk misschien, maar toch blijft zo’n last minute wijziging vreemd: veel festivalgangers hebben hun schema al weken op voorhand geprint of in de app klaargezet. Een tip voor de organisatie: op het grote scherm in de Eagle stond enkel “Jera On Air 2025”. Een eenvoudige visuele melding van de aanpassing had al veel duidelijkheid kunnen scheppen.

Dan maar een pauze met een fris drankje en een hapje, om vervolgens opnieuw richting de geliefde Buzzard stage te trekken, en dat bleek een gouden zet. Het Franse Headbussa zorgde daar voor een pittige ochtend-work-out, dus wat verkoeling vooraf kon geen kwaad. Hun cocktail van beatdown en hardcore omschrijven ze zelf als Paris Fight Music, en dat mag je letterlijk nemen. Geen ellenlange intro’s of theatrale opbouw: Headbussa liet meteen de muziek spreken. Het resultaat? Een goed gevulde tent waar armen en benen duchtig in het rond vlogen. Het leek alsof iedereen plotseling gestoken werd door een op hol geslagen hoornaar. Jera was wakker, en verwelkomde Headbussa warm én gewelddadig, zoals het hoort.

De band was zichtbaar verrast door de grote opkomst op dit voor hen onwennig vroege uur. Ze gaven eerlijk toe dat ze zulke settings niet gewend zijn en doorgaans intiemere shows in hun thuishaven Frankrijk meerbepaald Parijs prefereren. Maar dankzij het sterke profiel van Jera én hun tour met Sunami (die later op dezelfde stage een ravage zou aanrichten), stonden ze hier vandaag, klaar om te bewijzen dat ze dit podium verdienen.

Het half uurtje speeltijd werd optimaal benut. Al zouden er later op de dag nog bands komen die nóg harder binnenkwamen, Headbussa zette een brute, compromisloze set neer die geen moment aan kracht verloor. Dat ze bij het Jera-publiek geen onbekenden meer zijn, bleek uit de pit die de hele show lang onder vuur lag. Hoewel de band nog relatief jong is, mag er wat ons betreft nog wat meer eigenheid ontwikkeld worden. Het totaalplaatje stond stevig, maar mist nog net die unieke toets die hen onmiddellijk herkenbaar maakt. Wat ze wél al met bakken hebben, is potentieel én minstens evenveel passie op het podium. (B.W.)

Crossfaith – Eagle – 13:30 – 14:00

Helaas was Crossfaith genoodzaakt hun geplande optreden op de Eagle Stage te annuleren. Op 28 juni kondigde de band officieel het ontslag aan van gitarist Daiki Koide na bevestigde meldingen van ongepaste communicatie met een minderjarige fan. De verklaring kwam kort nadat de band zich terugtrok uit de resterende data van hun Europese tour, waaronder meerdere grote festivaloptredens. Hoewel teleurstellend voor fans, paste de festivalorganisatie het schema snel aan in het licht van de situatie met Signs of the Swarm een later spotje te geven. (MerryJane)

House Of Protection – Vulture – 14:00 – 14:45

Op de Vulture Stage stak House of Protection, geleid door Night Verses-drummer Aric Improta en ex-Fever 333-gitarist Stephen Harrison, alles in lichterlaaie met hun explosieve mix van hardcore en metal, doordrenkt van pure attitude en grenzeloze energie.

Het absolute hoogtepunt? Harrison die met gitaar en microfoon de moshpit in dook, om vervolgens een van de zijtorens te beklimmen, een stunt die het publiek in complete euforie achterliet. Aric, niet minder indrukwekkend, spiegelde die energie met acrobatische bewegingen en vurige vocalen. Tijdens Godspeed stapte hij zelfs vanachter het drumstel naar voren om de vocals op zich te nemen, terwijl een back-updrummer de sticks overnam.

De set raasde voorbij met bangers als Pulling Teeth, Learn to Forget, Fire en de allesverzengende afsluiter It’s Supposed to Hurt. Een set onder hoogspanning, die House of Protection zonder twijfel tot één van de uitschieters van dag twee maakte.(MerryJane)

Northlane – Buzzard – 14:45 – 15:30

Ondanks enkele technische haperingen transformeerde Northlane de Vulture Stage moeiteloos tot een futuristisch, djent-gedreven metalcore-bolwerk. Frontman Marcus Bridge hield de sfeer optimistisch en bleef charismatisch, zelfs toen hij zich verontschuldigde voor hun gehaaste aankomst, rechtstreeks vanuit Resurrection Fest, een dag eerder. Zodra 4D werd ingezet, barstte het publiek los en ontplofte de moshpit.

Gitarist Jon Deiley blonk niet alleen uit met zijn riffs, maar ook met zijn synchronisatie van licht en geluid via een standalone synthpad, wat een strakke, digitale dimensie toevoegde aan de show. Ritmegitarist Josh Smith joeg het publiek nog verder op door halverwege een circle pit aan te wakkeren. De set kende enkele verrassingen, met als uitschieters de toevoeging van Welcome to the Industry en de vernietigende drieluik Worldeater / Dispossession / Jinn, die met onverwachte intensiteit insloegen. Ze sloten af met het kolossale Clockwork, waarmee ze de set op een meeslepend en gelaagd hoogtepunt eindigden. Ondanks de kleine obstakels stond Northlane als een huis.

Een extra shout-out voor de festivalervaring zelf: in de Moshpital, de Torture Room (waar de massages pijnlijk lekker waren) en het Asylum naast de markt, vonden we een welverdiende pauze van de verzengende hitte. Een schaduwrijke tent, een frisse adem. Opgeladen trokken we daarna opnieuw richting Eagle Stage, klaar voor de chaos van Stray From the Path. (MerryJane)

Sunami – Buzzard – 15:30 – 16:15

In 2023 veroorzaakte Sunami een lokale aardbeving in Ysselsteyn. De intieme Buzzard Stage barstte toen letterlijk én figuurlijk uit haar voegen met een show die in het collectieve Jera-geheugen gegrift staat. Twee jaar later stonden de Amerikanen opnieuw op de affiche, klaar om het kunstje te herhalen, en dat Jera er klaar voor was, kon je al van ver constateren. Vroeg op de dag puilde de Buzzard uit, een fenomeen dat zich dit jaar trouwens opvallend vaak herhaalde. Zowel de Buzzard als diens tweelingbroer de Hawk stonden steevast bomvol. Dat het festivalpubliek houdt van de kleinere podia is duidelijk. Hardcore en punk komen daar nu eenmaal het beste tot hun recht.

Misschien vraagt de organisatie zich stilaan af of Sunami de Buzzard niet ontgroeid is. Qua opkomst en impact verdienen ze misschien de grotere Vulture Stage. Maar dan verlies je meteen wat dit optreden zó uniek maakt: de directe confrontatie. Sunami moet je voelen, niet vanop afstand ondergaan. Gelukkig koos men ook dit jaar voor de intiemere setting. En dat was een gouden zet, want de vibe was ongeëvenaard.

Het voelde alsof de tijd twee jaar had stilgestaan. De geladen energie van 2023 hing nog steeds in de lucht, misschien zelfs nog intenser. Het is niet uitzonderlijk dat een pit al voor de eerste noot losbarst, maar de sfeer die hier hing was van een ander niveau: uitzinnig, agressief, volledig ontspoord. Zodra Sunami uit de startblokken schoot, was het een half uur lang volle gas vooruit. Banger na banger. Wie zich in de pit waagde, kon maar beter in topvorm zijn. Dit was geen Champions League meer, dit was de wereldbekerfinale, en dan eentje zonder regels en kaarten.

Net voor Contempt Of Cop vond frontman Josef Alfonso toch even tijd voor interactie. Iedereen moest z’n middenvinger in de lucht steken. Een tikje klef voor zo’n brute show? Misschien. Maar zodra de gitaren opnieuw losbarstten, veranderden de vingers in gebalde vuisten en ging het geweld weer verder. Dat de pit bol stond van de agressie, zal de organisatie niet zijn ontgaan. Sommige festivalgangers kregen het duidelijk zwaarder te verduren dan anderen. Een paar alfamannetjes leken er een sport van te maken om te domineren. Wie zich aan een dansje wilde wagen, mocht dat letterlijk nemen.

De ene zegt dan: “Dat hoort niet op een festival.” De andere zegt: “Sunami-style, bitch!” Wij pleiten altijd voor ‘lief zijn voor elkaar’, maar in de pit gelden andere wetten, en bij Sunami al helemaal. Toch viel het op hoe vaak het écht escaleerde. Er waren opstootjes, felle duwpartijen, en gezichten vol frustratie. Sommige ego’s konden het niet verkroppen dat ze niet de sterkste waren. De sfeer werd zó grimmig dat Alfonso het publiek moest toespreken: “Toon een beetje liefde voor elkaar, vooral jij daar, heethoofd!”

Toch waren dit zeldzame onderbrekingen in een verder weergaloze set, die van hoogtepunt naar hoogtepunt, en van knokpartij naar knokpartij, denderde. Als er nog één moment bovenuit stak, dan was het wel Die Slow. Furieus. Messcherp. Vernietigend. Een pure uitbarsting van opgekropte agressie. Sunami bewees opnieuw waarom ze tot de absolute top van de hedendaagse hardcore behoren. Hun vrienden van Headbussa lieten eerder al een verpletterende indruk na, maar Sunami toonde hoe het écht moet. Wat een mokerslag. Wat een beest van een band.(B.W.)

Stray From The Path – Eagle – 16:15 – 17:00

Stray From The Path keerde terug naar Jera On Air met hun kenmerkende mix van hardcore-intensiteit en vlijmscherp politiek vuur. Vanaf de eerste uithaal in Kubrick Stare werd duidelijk dat de band niets aan scherpte heeft verloren: het publiek bewoog massaal mee, en dook zonder aarzelen een set in die zowel furieus als gefocust was.

Met meedogenloze precisie vlamden ze door maatschappijkritische tracks als Needful Things, Shot Caller en Fortune Teller, terwijl May You Live Forever en Clockworked de pit in een constante beweging hield. Tegen de tijd dat afsluiter First World Problem Child werd ingezet, stond het publiek murw maar tevreden. Stray From The Path bewees opnieuw waarom hun shows even intens als doordacht zijn, én waarom ze altijd een plaats verdienen op Jera. (MerryJane)

Doodseskader – Hawk – 16:15 – 17:00

We hadden onze sprintschoenen al aangetrokken om van de Buzzard naar de Hawk te hollen, maar Sunami besliste vijf minuten voor het einde de micro neer te gooien en richting backstage te verdwijnen. Genoeg slachtoffers gemaakt, blijkbaar. Gelukkig maar, zo konden wij rustig de oversteek maken, nog snel een drankje meepikken en ons mentaal voorbereiden op de intense cocktail die Doodseskader zou serveren.

Een cocktail die je zelden op Jera voorgeschoteld krijgt. Dat merkten we aan de aanvankelijk magere opkomst in de tent. Maar zodra de eerste tonen door de boxen knalden, begon de Hawk zich langzaam te vullen. Logisch ook, want dit duo, Tim De Gieter en Sigfried Burroughs, zijn meesters in hun vak. De Gieter stond vorig jaar nog op deze wei met Amenra, maar koos ervoor zich volledig te focussen op het project Doodseskader. Al klinkt “project” hier oneerbiedig, dit ís zijn leven, in muziek gegoten.

Who Will Pour The Blood On Me opende en zette meteen de toon: mysterieus, hard, en donker als pek. Dit is geen muziek waar je vrolijk van wordt. Integendeel. De teksten zijn gitzwart, de sfeer beklemmend. Maar wie zich eraan overgeeft, wordt volledig meegezogen. De klank is als een drug: traag werkend, alles overnemend. Je moet je aan de drug over geven. Pas dan voel je wat deze band echt doet. De plotse tempoversnellingen, de subtiele opbouw, en die bijtende vocalen van De Gieter, snijdend als glasscherven, machtig. Genialiteit heeft een naam: Doodseskader. Dat we bij Amped-Up niet vies zijn van een stevige dosis, zal inmiddels wel duidelijk zijn. Made in Belgium, en daar mogen/moeten we verdomd trots op zijn.

We wisten wat voor intensiteit ons te wachten stond, maar FLF blies ons alsnog compleet van de sokken. Deze samen met Still Haven’t Killed Myself uitgebrachte track is nog relatief onbekend, ook voor ons, maar des te intrigerender. De song bewijst dat Doodseskader meer is dan furie en riffs. Engels, Vlaams en Frans worden hier moeiteloos verweven tot een alternatieve, haast abstracte trip. Was er iemand die even afgeleid was? Is dat mogelijk? Geen zorgen, FLF bracht hen gegarandeerd terug naar het juiste bewustzijnsniveau.

Naast de muziek viel ook de oprechtheid op. De Gieter stelde zich kwetsbaar op, sprak tussen nummers door het publiek toe met openhartige, bijna breekbare dankbaarheid. Net voor afsluiter People Have Poisoned My Mind To A Point Where I Can No Longer Function vertrouwde hij het publiek toe dat dit nummer de letterlijke vertaling is van zijn leven. Wat volgde, was een beklijvende rollercoaster van emotie en geluid.

Uiteindelijk speelde Doodseskader voor een goed gevulde tent. Wat begon als een vage nieuwsgierigheid bij voorbijgangers, groeide uit tot een collectieve overgave. De duistere, complexe sound was atypisch voor het festival, maar des te overtuigender. In drie kwartier blies dit Belgische duo Ysselsteyn compleet van de kaart. Er was dit jaar dan misschien geen storm op donderdag, zoals de traditie het wil, op vrijdag zorgde Doodseskader voor een plaatselijke cycloon van passie, genialiteit en emotie. Een show waar we op het moment van schrijven nog steeds van aan het bekomen zijn. Dit was buitencategorie.(B.W.)

Setlist:

1. WHO WILL POUR THE BLOOD ON ME
2. PASTEL PRISON
3. THE SHEER HORROR OF THE HUMAN CONDITION
4. INNOCENCE (AN OFFERING)
5. ITS NOT AN ADDICTION IF YOU DONT FEEL LIKE QUITTING
6. FLF
7. BONE PIPE
8. PEOPLE HAVE POISONED MY MIND TO A POINT WHERE I CAN NO LONGER FUNCTION

Currents – Vulture – 18:30 – 19:15

Bij hun langverwachte debuut op Jera On Air verspilde Currents geen seconde. De vijfkoppige band uit Connecticut trapte hun set op gang met Living in Tragedy en zette meteen een circle pit in beweging. De toon was gezet: dit werd geen gewone show, maar een intens groepsmoment — alsof je op groeps-therapie was, maar dan met snoeiharde riffs, loeizware breakdowns en een flinke dosis emotie.

Vanaf het eerste nummer lag de intensiteit torenhoog. Brian Wille bewees waarom hij tot de top van het genre behoort: zijn vocale bereik is indrukwekkend, met naadloze overgangen van cleane zang naar brute, diep grommende growls. Gitarist Chris Wiseman (ook actief bij Shadow of Intent) sneed snaar na snaar open met chirurgische precisie, terwijl Chris Pulgarin niet enkel de baslijnen verzorgde, maar er ook vocaal stevig op los ging alsof het hem geen enkele moeite kostte.

De setlist was een zorgvuldig opgebouwde storm van agressie en catharsis. Into Despair, Apnea en A Flag to Wave hielden de pit draaiende en het tempo was moordend. Toch leek het er even op dat de crowdsurfers hun energie al hadden opgebruikt bij LANDMVRKS eerder op de dag. Tot Monsters werd ingezet, cue de wederopstanding. Het publiek explodeerde opnieuw en er vlogen ineens weer lichamen over de barricade alsof de show net begonnen was.

Currents liet op Jera zien dat ze hun plaats op de affiche meer dan verdiend hebben. Strak, gepassioneerd en loeihard. Hopelijk zien we ze in de toekomst terug, op een later tijdstip en voor een nog grotere massa, want deze band heeft alles in huis om uit te groeien tot een vaste waarde op het festival. (MerryJane)

Nothing More – Eagle – 19:15 – 20:00

Blootsvoets en zwart geschilderd stond Jonny Hawkins op het podium als een moderne rock-sjamaan: intens, bezeten, en barstensvol charisma. Met strakke begeleiding en overtuigende backing vocals van gitarist Mark Vollelunga leverde Nothing More een vlijmscherpe, energieke set af, doorspekt met hoogtepunten uit hun nieuwste album CARNAL (2025) — waaronder Freefall, Angel Song en Stuck.

Vooral Stuck sprong eruit. Geen gewone track, maar een persoonlijke mantra, recht uit het hart geschreeuwd. Hawkins sprak het nummer in met rauwe eerlijkheid en liet frustratie omslaan in een vuurzee van energie. Let ‘Em Burn zette de massa compleet in lichterlaaie, en de sfeer werd ronduit extatisch. Klassiekers als Go To War en het nostalgisch geladen Jenny bleven moeiteloos overeind naast het nieuwe werk.

Als afsluiter sloop Hawkins naar voren met een deel van het drumstel, om This Is The Time letterlijk ín het publiek te spelen. Het leverde een zeldzaam intiem slotmoment op in een verder explosieve show. Niets was hier standaard, Nothing More balanceerde perfect tussen loeihard gaan en diep raken. Een onverwacht, maar bijzonder krachtig hoogtepunt van dag twee.(MerryJane)

Nasty – Buzzard – 20:00 – 20:45

Met Nasty was het wereldkampioenschap moshen aan zijn apotheose beland. De vorige keer dat de Belgen in Ysselsteyn stonden, leverden ze al een intense show af, maar toen nog in de grotere Vulture Stage, mét barrière. Dat zorgde voor massaal protest bij de die-hard fans. Een band als Nasty laat je niet spelen in een tent waar het publiek niet eens het podium op kan stormen. Die boodschap heeft de organisatie duidelijk begrepen. Dit jaar werd het beest losgelaten in de geliefde Buzzard.

Net voor de band het podium bestormde, knalde “Army Of Hardcore” van Neophyte & The Stunned Guys door de speakers. Persoonlijk niet ons ding, maar het zette de tent al flink in lichterlaaie, en toen moesten Matthi en co nog beginnen. Geen intro, geen opbouw: Nasty begon onmiddellijk aan de veldslag. Want slachtoffers, die vielen er. En niet weinig. De alfamannetjes die de pit bij Sunami domineerden, tekenden ook, hoe kan het ook anders, bij Nasty present. Wat wederom enkele hete standjes opleverde.

Ik stond net buiten de tent, met goed zicht op het feestgedruis binnen. Maar belangrijker: ik stond daar waar de krijgers uit de pit passeerden, op zoek naar verkoeling of EHBO. Het was een stoet van strompelende lichamen, de ene verwonding al wat ernstiger dan de andere. Wanneer Nasty op Jera staat, weet het medische team: bingo, stand-by. Net als vorige keer stond er een hele delegatie paraat.

De set opende met Reality Check, van hun nieuwste plaat Heartbreak Criminals. De openingsfase verliep nog relatief ‘netjes’. Maar bij de tweede track At War With Love van Realigion sloeg de vlam echt in de pan. Iedereen wilde de mic van Matthi te pakken krijgen, wat weer voor mooie taferelen zorgde. Vooral de breakdown op het einde van dat nummer veranderde de Buzzard in een oorlogszone. Wat een passie. Wat een kracht.

Nieuw werk zoals Hell Of A Show (van de Black My Heart EP) paste binnen de set, maar voelde eerder als opvulling tussen twee bommen. De echte klapper kwam meteen erna met Chaos, afkomstig van de debuutplaat Declaring War. Toen Matthi schreeuwde “This is chaos, motherfucker!”, ontplofte de tent opnieuw. De pit breidde zich zichtbaar uit, even leek het alsof heel de frontstage in lichterlaaie stond. Sommige bezoekers doken erin maar zochten weer even snel veiligere oorden op.

Het drieluik Slaves To The Rich, My Brain Went Terribly Wrong en The Boys was bruut, bruter, bruutst. In totaal amper vijf minuten muziek, maar voor de mensen in de pit voelde het als een helse marathonsessie. Deze songs vormden een splinterbom van jewelste. Als het aan ons ligt: vanaf nu een vaste waarde in de set. Ook Shokka is het vermelden waard. Er was zoveel tumult voor én op het podium dat de gitarist nauwelijks nog kon spelen. De vocals van Tarnat? Die gingen zoals steeds naar het publiek, dat onderling mocht uitvechten wie welke strofe mocht schreeuwen. De Buzzard werd hier volledig bezet gebied. Pure chaos. Pure Nasty.

Total Domination sloot de set af. Goed, maar niet uitzonderlijk. De track, afkomstig van het niet overal geliefde Heartbreak Criminals, verdient zeker zijn plek in de set, maar werkt (nog) niet als slotnummer. Stel je voor dat ze hier hadden geëindigd met een Fire On The People, Rockets With A Message of Zero Tolerance. Dan had het Rode Kruis waarschijnlijk een extra tent moeten opzetten. Toch is één ding zeker: Nasty was een van dé toppers van het weekend. Daar bestaat geen twijfel over.(B.W.)

Setlist:

1. REALITY CHECK
2. AT WAR WITH LOVE
3. HELL OF A SHOW
4. CHAOS
5. ROCK BOTTOM
   ———————————————-
6. ULTIMATE
7. FTW
8. IRON GRIP
9. SLAVES TO THE RICH
10. MY BRAIN WENT TERRIBLY WRONG
11. THE BOYS BE CAREFUL
    ———————————————-
666am
12. SHOKKA
13. TOTAL DOMINATION

While She Sleeps – Eagle – 20:45 – 21:30

While She Sleeps timede hun set perfect met de zonsondergang, en straalde diezelfde warmte uit naar het publiek. De band was zichtbaar dankbaar, en nam uitgebreid de tijd om zowel het festival als de fans in de bloemetjes te zetten. Zelfs drummer Adam Savage kreeg zijn moment in de spotlights, op een eigen verhoogd platform, nog wel. Als dat geen liefde is.

De set eindigde verrassend abrupt. Frontman Loz Taylor dacht nog een nummer te mogen inzetten, maar het bleek al voorbij. Geen encore dus, maar wel een oprechte lach van de zanger die het sportief opnam. Muzikaal viel er sowieso niets te klagen: alles klonk strak, krachtig en gelaagd.

Opener SYSTEMATIC zorgde meteen voor een flinke ontlading, ANTI-SOCIAL bleek opnieuw een meebruller van formaat, en You Are We bracht, letterlijk, mensen in beweging, inclusief enkele crowdsurfers in een rolstoel. RAINBOWS etaleerde hun melodieuze kant zonder aan impact in te boeten, terwijl Silence Speaks krachtig uithaalde. Als ultieme afsluiter knalde nog een laatste, vernietigende riff van TO THE FLOWERS door de Vulture Stage. Geen bis, geen franje, gewoon knallen tot de laatste seconde.(MerryJane)

Health – Vulture – 21:30 – 22:15

Het is al enkele jaren een duidelijke tendens: de organisatie van Jera On Air durft zo nu en dan een genreoverschrijdende act op het programma te zetten, uiteraard in de hoop nieuwe zieltjes naar Ysselsteyn te lokken. Dit jaar kwamen die pogingen onder andere van Pendulum, Freddie Dredd en Denzel Curry. Niet meteen acts waar wij warm van liepen, en met ons een hele hoop andere festivalgangers. Al zijn we er ons ook van bewust dat een festival als Jera niet ter plaatsen kan blijven trappelen. Het moet dingen proberen om te kunnen blijven innoveren. Al hopen wij dat er in de toekomst naar andere genres wordt gekeken dan hip-hop en drum and bass.

Maar die vreemde keuzes zijn niet allemaal kommer en kwel, kijk naar de dag eerder waar Zeal & Ardor zelfs het beste van de dag bleek te zijn. Ook Doodseskader wat eerder deze dag passeerde kon meer dan overtuigen. Zelf hebben we dus ook al vaak genoten van zo’n buitenbeentje op de affiche. Nu was het de beurt aan HEALTH, een Amerikaanse industrial noiserockband die voor het eerst op Jera stond. En nog wel op een mooi uur, op de grote Vulture Stage. De vraag was: hoe zou dit vallen bij het doorgaans open-minded Jera-publiek?

Het eerlijke antwoord: het viel niet. Buiten een groepje die-hard fans en een handjevol nieuwsgierige zielen bleef de belangstelling uit. Nu en dan liep er iemand de tent binnen, keek even verbaasd rond, en verdween al snel weer richting een ander podium. De paar mensen die wél bleven hangen, werden merkbaar getriggerd door het eigenzinnige geluid van de band, maar ze waren bij wijze van spreken op één hand te tellen. De rest verkoos massaal het hazenpad.

En dat is zonde. Want wat HEALTH hier neerzette was muzikaal meer dan degelijk. Ondanks de akelig lege tent bleef de band drie kwartier lang professioneel, strak en vol overtuiging spelen. Ze deden het zonder verpinken en met zichtbare toewijding, ook al moeten ze de desinteresse in de tent ongetwijfeld gevoeld hebben. Aan het eind van hun set namen ze nog even de tijd om de aanwezigen oprecht te bedanken. Ze toonden zelfinzicht door te benoemen dat ze weten dat Jera geen thuiswedstrijd is voor hun sound, en dat ze geen anthems of sing-alongs brengen. Toch hielden ze DSM-V achter de hand als stevige afsluiter, die het beperkte publiek nog één keer op sleeptouw kreeg.

Was HEALTH een geslaagde keuze voor Jera On Air? Nee, dat kunnen we niet zeggen. Hun optreden had beter gepast op de Hawk. Heeft de band een goeie show gespeeld? Absoluut. Ze wisten ons drie kwartier lang moeiteloos te boeien, net als die tien andere fans dat waren blijven hangen. Maar eerlijk: de kans dat we deze grote naam nog eens in Ysselsteyn terugzien, lijkt klein. Industrial op Jera? Misschien toch een experiment dat ze beter weer laten varen.(B.W.)

Setlist:

1. Identity
2. God Botherer
3. Crack Metal
4. Hateful
5. New Coke
6. Future Of Hell
7. Demigods
8. Major Crimes
9. Be Quiet And Drive 
10. Ordinary Loss
11. We Are Water
12. Feel Nothing
13. DSM-V

De rest van de avond – De Weide – 22:15 – …

De vrijdagavond hadden we op voorhand al bestempeld als een iets rustigere avond. Oorspronkelijk stond Guilt Trip nog op onze planning, maar de Hawk puilde zó hard uit dat het letterlijk onmogelijk was om er nog binnen te raken. Na krachtpatsers als Nasty en Sunami kozen we ervoor om het iets rustiger aan te doen, snackje erbij, chillend buiten de tent.

Helaas viel dat plan een beetje in het water. Waar je meestal ook van buitenaf nog prima kan meegenieten, was de opkomst hier zó groot dat je buiten amper iets van de set meekreeg. Zelfs de muziek werd overstemd door keuvelende festivalgangers. Dat haalde de beleving compleet onderuit, waardoor een echte review schrijven helaas niet aan de orde is. Wat wél duidelijk was: Guilt Trip speelde een stevige set, en het publiek binnen genoot zichtbaar van deze langverwachte terugkeer na hun verpletterende passage vorig jaar.

Ook liepen we nog even langs bij The Sex Pistols ft. Frank Carter, maar dat voelde eerder overbodig. Zelfs het afsluitende Anarchy In The U.K. kon ons niet meer overtuigen of raken.

Tijd dus om richting camping te trekken en ons op te maken voor de laatste festivaldag. Want met namen als Knocked Loose, Slope, Refused en Turnstile in het vooruitzicht, wist je gewoon: deze dag zou allesbehalve rustig worden.(B.W.)