Silverstein – Antibloom

LABEL:

UNFD

RELEASEDATUM:

21 februari 2025

SOCIALS:

2025 belooft een feestelijk jaar te worden voor de Canadeese post-hardcoreband Silverstein. Dit jaar mag de band vijfentwintig kaarsjes uitblazen. Dit heugelijke moment laat hij niet zomaar passeren, momenteel trekt het kwintet de wereld rond met zijn Anniversary Tour. In het voorjaar stonden ze nog in Brussel en Amsterdam met hun verjaardagsfeestje. Die vijfentwintigste verjaardag verdient meer dan dat, want naast een wel zeer uitgebreide tournee, brengt het dit jaar ook twee volwaardige langspelers op de markt. Album nummer twaalf Antibloom ligt al enkele weken in de (digitale) rekken, later dit jaar volgt met Pink Moon nummert dertien. De Canadezen stelden me nog nooit teleur, en ik was er dan ook van overtuigd dat het ook ditmaal een schot in de roos zou worden.

Wat meteen opvalt aan deze Antibloom is de veel te korte duurtijd. Er prijken slechts acht nummers op deze nieuwste telg met een totale duur van een schamele 23 minuten, wat toch echt wat te weinig is. Verschillende andere media wijzen dan naar Pink Moon, welke later dit jaar nog gaat verschijnen, maar dat begrijp ik niet goed. Dat het dit jaar twee langspelers op de markt gaat brengen, dat kan ik enkel maar aanmoedigen. Maar om nu bij het recenseren van Antibloom al rekening te gaan houden met de volgende plaat… dat vind ik bizar. Veelal hecht Silverstein veel belang aan zowel kwaliteit als kwantiteit, ditmaal enkel aan de kwaliteit, want wat de nummers betreft stelt Silverstein zeker niet teleur. Misery Made Me (2022), de voorganger van deze Antibloom, was een zeer sterke plaat. Het had de perfecte balans gevonden tussen de oude sound en het nieuwe geluid vanop A Beautiful Place To Drawn (2020). Kiest de band om deze nieuwste formule uit te diepen, keert het terug naar zijn (oer)sound of kiest het om weer een totaal nieuwe formule te ontwikkelen?

Als je het ons vraagt is deze Antibloom de logische opvolger van het uitstekende Misery Made Me. Net zoals toen, serveert de band ons deze keer ook een wandeling doorheen het ondertussen wel zeer uitgebreide repertoire. Van elke voorgaande plaat is er wel een elementje terug te vinden, waardoor deze plaat vele gezichten heeft. De ene moment knalt er een zeer agressieve track uit je boxen om vervolgens zeemzoet uit de hoek te komen. Het zorgt ervoor dat ook deze Antibloom niet gaat vervelen. Persoonlijke favoriete op deze nieuwste telg zijn het verschroeiende Stress, het pakkende Cherry Coke en het sfeervolle Confession.

Confession heeft me vanaf de eerste luisterbeurt te pakken en laat me niet meer los. Het heeft dezelfde “commerciële rocksound” als de coronaplaat A Beautiful Place To Drawn waarvan ik tot op de dag van vandaag een albumreleaseshow mis. Dat er nu weer zo’n pareltje op deze nieuwste telg staat, kan ik alleen maar aanmoedigen. Normaliter loop ik alles behalve warm voor zo’n sound, maar Silverstein mag alles van mij… dit omdat alles wat ze doen zo natuurlijk aanvoelt. Dat is niet anders bij deze Confession, een oorwurm die blijft hangen. In tegenstelling tot al de commerciële rockbands, staat deze track wel bol van eigenheid. Wie Silverstein maar een beetje kent, zal ze ook met deze toegankelijkere track snel herkennen.

Natuurlijk heeft Silverstein ook enkele krakers op deze twaalfde langspeler staan. Stress schiet furieus uit de startblokken, om vervolgens wat snelheid in te leveren. Het zorgt voor de nodige ruimte tot opbouw, om dan bij het refrein weer met de voorhamer toe te slaan. Een truckje dat de Canadezen wel vaker gebruiken, maar tijdens deze Stress pakt het wel heel goed uit. Het rustgevende in combinatie met het destructieve maakt van deze Stress een pareltje dat gewoonweg in elke set van de Canadezen thuis hoort. Dat het niet altijd vol petrol moet zijn, bewijst Silverstein met het melodramische Cherry Coke, welke vlak na de wervelwind van Stress staat geprogrammeerd en de eer heeft om deze plaat af te sluiten.

Je oren suizen nog na van het geweld van Stress, iets wat de luisterbeurt van Cherry Coke alleen maar ten goede komt, het tragische komt hierdoor nog meer naar voren. De songtekst van deze emotionele kraker, kan niet anders dan beklijvend werken. Shane zingt hier over de donkerste gedachten die we als mens kunnen hebben. Veel verder ga ik hier niet over uitwijde. Zet een koptelefoon op, leg je even in de zetel, en laat je meesleuren.

Zoals eerder aangehaald is deze Antibloom veel te kort, maar desalniettemin weet ook deze plaat mij meer dan te boeien. Het heeft een zeer hoge repeatfactor, waardoor ik nu al nagenoeg alle tracks uit volle borst meezing. Enkele dagen geleden werd Negative Space al uitgebracht, het eerste voorsmaakje van album nummer dertien Pink Moon. Deze zal vanaf 12 september beschikbaar. In tussentijd zal deze Antibloom ondanks zijn beperkte duurtijd zeker niet beginnen vervelen.

Tracklist: