Black metal en toestanden, het was één van de weinige zwaardere genres waar ik me als recensent nog niet aan durfde te wagen. Het was de naam Grafhond die mijn aandacht wist te trekken in onze promopool. Nog voor ik het goed en wel besefte had ik mijn eerste blackmetalpromo geaccepteerd, onder het motto: support your locals. Want zoals de naam reeds doet vermoeden komt deze band uit de Lage Landen, Nederland Nijmegen om precies te zijn. De Nederlanders begonnen in 2017 aan hun muzikale avontuur. Twee gelijkgestemden zielen kwamen tot de overeenkomst dat de blackmetalscène vandaag de dag niet meer was wat het ooit voorstelde. Het beste wat je dan kan doen, is zelf een band opstarten en het anders aan te pakken. Dat moeten Graaf Graf en Nachtvorst ook gedacht hebben want zo is Grafhond tot stand gekomen. Met In Harmonie Met De Dood ligt het eerst werk van de Nijmegenaren in de (digitale) rekken. Ik was benieuwd of ze een fervente hardcoreliefhebber als mij konden overtuigen met dit mini-album.

Zeker en vast! Dat Grafhond mij heeft overtuigd is een understatement, al was er geen sprake van liefde op het eerste gezicht. Nu ik de plaat al verschillende keren heb kunnen beluisteren, kan ik me beetje bij beetje een beeld vormen van het genre. In eerste instantie had ik altijd wat tijd nodig om in het geheel te aarden, een totale luisterbeurt was dan ook steevast een soort van “verplichting”. Nu ik de plaat er al tientallen keren in zijn totaliteit heb doorgejaagd, kan ik de nummers ook perfect losstaand beluisteren. Wanneer ik nu een track van Grafhond opzet kom ik nagenoeg direct in de gewenste sferen. Het was die immense muur van geluid, rust staat immers niet in de woordenboek van de Hollanders, waar ik telkens weer wat aan moest wennen. Halleluja! Wat ben ik blij dat ik ben blijven volharden. Waar ik eerst de bomen door het bos niet kon zien, kan ik nu des te meer van de prachtige natuur genieten.

Nu ik rustig kan ronddwalen in het pikzwarte bos mét de nodige lichtbronnen, zie ik ook dat dit zoveel meer te bieden heeft dan ik eerst dacht. Grafhond respecteert de vooropgestelde genreformules, maar probeert toch innovatief uit de hoek te komen. Dit doet het door stomende elementen uit andere genres te implementeren. Het trekt alle registers open waardoor deze In Harmonie Met De Dood niet snel zal gaan vervelen. Grafhond zijn teksten zijn in het Nederlands, iets wat misschien op langere termijn voor een euveltje kan zorgen om internationaal door te breken. Al zijn er genoeg bands welke het in hun moedertaal hebben gemaakt. Het is het gevoel dat je krijgt tijdens het beluisteren van deze In Harmonie Met De Dood dat universeel is. En dat gevoel is heerlijk. Het zorgt ervoor dat de adrenaline door je aderen pompt. Ik ga de agenda van de Hollanders alvast goed in de gaten houden, want dit mag mijn ontmaagding in de black scène worden.

Het geheel staat als een huis. Deze In Harmonie Met De Dood duurt net geen dertig minuten, maar in dat half uurtje laat de band wel al zijn kunstjes horen. Dat Grafhond slechts uit twee personen bestaat maakt het allemaal nog wat spectaculairder. Het toont nog maar eens aan wat voor een muzikale meesters Graaf Graf en Nachtvorst zijn. Voor de liefhebbers van popmuziek en dergelijke commerciële genres zal dit feeërieke geheel als teringherrie aanvoelen, wanneer je maar een klein zwak hebt voor het hardere werk moet je dit gewoon een kans geven en zoals ik misschien even volharden. Op dit mini-album staan allemaal tracks op met een eigen karaktertje. Het zal dan ook niet lang duren vooraleer je een favorietje kan aanduiden. In mijn geval was het de vierde track op deze In Harmonie Met De Dood Gat waar ik de grootste connectie had.

Nu ik dit mini-album al grondig heb beluisterd is ook mijn favoriet gewisseld. Meer zelfs, ik wissel minder vaak van onderbroek dan van lievelingsnummer op deze In Harmonie Met De Dood. Het duid maar aan hoe sterk al de nummers zijn. Het is zo’n plaat geworden waarbij je gemoedstoestand parten speelt. In welke omstandigheden ook, deze plaat zal knallen! Op het moment van schrijven ben ik helemaal weg van Verslagen, de op één na langste track op dit schijfje. Het volgt het gekende stramien, maar wanneer de song op z’n einde loopt schakelt Grafhond toch nog een versnelling hoger. Het ritme dat de drum dan aangeeft leunt zich perfect voor het betere violent-dancer-werk. Wanneer deze present tekenen op een show van de Nijmegenaren zullen de armen en benen dan ook duchtig in het rond zwieren.

Graag had ik nog even dit vermeld. Ook in de communicatie met ons de pers, laat Grafhond zien dat het zijn “principes” heeft. Zo stelde ik hun enkele vragen over dit kleine meesterwerkje, waar ik altijd snel en vriendelijk een antwoord op ontving. Zo vroeg ik hen of het mogelijk was om de songteksten even door te sturen. Zowat alle bands zouden als schaapjes beginnen schrijven om aan de verwachtingen van de pers te voldoen. Grafhond liet me echter weten dat de lyrics achteraan op de plaat staan en dat ze deze liever nog niet wilde vrijgeven. Misschien een pietlullig iets maar het laat zien dat de Hollanders een parcours hebben uitgestippeld en daar niet snel van zullen afwijken.

Zoals reeds vermeld ben ik helemaal geen black metal expert, en toch voel ik aan alles dat dit een band is met een smoel. En laat dat nu net het belangrijkste zijn binnen de gehele muziekscène. Een artiest waar het karakter van afspat, daar is toch iedereen naar opzoek. Wanneer dit gitzwarte duo dit gevoel ook live kan overbrengen dan hebben ze goud in handen. Ik ga Grafhond in ieder geval op de voet blijven volgen!

Tracklist: 

1. De Zuivering
2. Verwekker
3. Gefluister
4. Gat 
5. Verslagen 
6. Voor Galg En Rad