Liquid Tension Experiment heeft nog eens een plaat uit, de derde al … in 23 jaar tijd, de vorige dateert immers uit 1999 terwijl de eerste een jaar eerder verscheen. Who cares? Het belangrijke is hier niet de kwantiteit, maar de kwaliteit en die is er ontegensprekelijk aanwezig.
Voor wie minder thuis is in de prog wereld is Liquid Tension Experiment een instrumentaal project bestaande uit drie leden of ex-leden van Dream Theater + Tony Levin bekend van King Crimson en Peter Gabriel.
De Chapman Stick-meester is op meer dan 500 albums terug te vinden waardoor zijn projectgenoot Mike Portnoy niet eens op de finishfoto staat, maar ook meer dan twintig jaar jonger is. Aan zijn huidig tempo kan Portnoy misschien Tony Levin ooit nog inhalen al betwijfel ik het.

Na twee decennia kwamen de vier heren terug samen om nog eens wat de koppen bij elkaar te steken waardoor Petrucci, Portnoy en Jordan Rudess na lange tijd opnieuw samen in de studio zaten sinds Portnoy Dream Theater verliet. Iedereen die deze bovenvermelde muzikanten volgt weet immers dat die staan voor kwaliteit.

John Petrucci @ Rockhal – Esch-sur-Alzette – LU (Foto genomen in opdracht van Mariskal Rock Spanje)

Als opener klinkt Hypersonic heel gretig, een nummer die probleemloos op een nieuwe Dream Theater-album zou kunnen staan. Een heel muzikaal avontuur die als opener ook een trademark is van de band met de vele tempowisselingen of maatalternaties. Hypersonic is tevens de derde track van LTE3 die YouTube haalt.
Beating The Odds staat op nummer twee en is dan ook de tweede single die uitgebracht werd door de prog rock- & metalmastodonten met muziek die me deed terugdenken aan zowel The Astonishing als aan Happy Song uit John Petrucci’s jongste solowerk waar je dezelfde vibe terugvindt en doorgetrokken wordt naar LTE3.
Jordan Rudess verkeert hier in topvorm nadat hij vorig jaar al eens inviel voor Don Airey bij Deep Purple op Hell & Heaven Festival in Mexico waar Amped-Up trouwens ook aanwezig was. Kortom een klasse track vol coole wendingen.

Tony Levin komt helemaal naar voren in Liquid Evolution dat enorm experimenteel is en waarin de King Crimson-muzikant helemaal tot zijn recht komt met zijn Chapman stick, een snaarinstrument van de gitaarfamilie maar over tien of twaalf snaren beschikt. Een relatief kort nummer in vergelijking met de andere technische krachtpatsers die op deze plaat te vinden zijn.
De allereerste single die vrijgegeven werd waaraan een quarantaine video aan gekoppeld werd is The Passage of Time en het levende bewijs is dat de chemie tussen Portnoy en Petrucci nog alive & kicking is. Techniciteit en precisie ten top.

De vreemde eend in de bijt van LTE3 is zonder enige vorm van twijfel Chris & Kevin’s Amazing Odyssey.
Wie Chris en Kevin mogen zijn kan ik u niet vertellen, wel dat het een instrumentaal stuk is waar vooral Levin en Portnoy zich uitleven. Dit moet in de dikke Van Dale komen bij de definitie van experimenteren.
Met Rhapsody In Blue zijn we al ruim voorbij halfweg en krijgen we een jazzy opstart om vervolgens orkestraal met een funky groove te worden met een theatraal middenstuk. Een lekkere adaptatie van het originele werk van de Amerikaanse kunstenaar George Gershwin dat over afzienbare tijd zijn honderdste verjaardag viert.

Mike Portnoy @ Be Prog! My Friend – Barcelona – ES (Foto genomen in opdracht van Mariskal Rock Spanje)

Net voor afsluiten krijgen we nog een ongelooflijk staaltje van het talent van John Petrucci en Jordan Rudess op Shades of Hope waarin de wizard zich helemaal uitleeft en de luisteraar bij moment doet denken aan Pink Floyd en waarbij de stergitarist zijn emoties de vrije loop laat gaat door middel van zijn instrument. Geen vingervlugge gitaarpartijen maar sensitief werk met een gitaartoon om duimen en vingers van af te likken.
Elke noot is op zijn plaats, om kippenvel van te krijgen.

Het slot levert ons Key To The Imagination dat rustig opgebouwd wordt tot Tony Levin en Mike Portnoy heel heavy en groovy dit episch slotstuk laten openbreken. De mentale verbondenheid en technische perfectie spat er van af. Epiek ten troef om in stijl een waarachtig groots album mee af te sluiten.
Dit was het wachten meer dan waard, iets waar corona toch goed voor was. Hopelijk duurt een heel stuk minder lang eer we het vierde album van deze vier virtuozen in de rekken terugvinden.