Met 35 bands uit de VS (en omstreken) valt er heel wat voor te bespreken. Nu is het altijd interessant om bands te zien die niet direct uit de achtertuin komen, maar de Amerikanen zijn wel zó oververtegenwoordigd, dat we er maar liefst drie preview pieces aan zullen wijden dit jaar. Vorige week was het de beurt aan alle het goede uit de Golden State of California met grote klappers als Slayer en Slash, zeg maar de linkerhelft van het koekje. Vandaag gaan we het hebben over de vulling, want ook die bevalt altijd goed en is om duimen en vingers bij af te likken! Tussen New York en Los Angeles ligt er immers nog een heel land rijk aan mogelijkheden, diversiteit en vooral een groot aantal beukende bands uit het metal genre en laten wij van Amped-Up daar nu juist groot fan van zijn.

Zo talkrijk als de Amerikaanse staten zijn, zo talrijk is ook het aantal verschillende bands en genres dat we uit de USA mogen gaan aanschouwen op Graspop dit jaar. Van industrial tot southern rock en van death tot crossover thrash, je kunt het zo gek niet bedenken of het zal de revue passeren (al valt er weinig te genieten voor de verstokte black metal fan *sniff*).

Dat ze niet alleen in Californië weten hoe je naam en faam maakt in de metal gemeenschap valt ook wel te lezen uit het lijstje indrukwekkende namen uit de ‘tussen staten’. We hebben het hier over rock ’n roll royalty dames en heren, headliners van formaat! – A.

Power Trip (zondag – Jupiler Stage – 14u00)

Wie Texas zegt, denkt vrijwel automatisch aan kilometers uitgestrekte landerijen, waarbij men om de tien kilometer een boerderij aantreft. Met wat pech loop je hierbij recht het hol binnen van een seriemoordenaar met een kettingzaag die de huid van zijn slachtoffers gebruikt om zijn eigen misvormde gezicht ietwat aanschouwelijk te maken. Je zal het maar voor hebben…

Gelukkig leven er in Texas ook nog doodgewone mensen, die er veel plezier in scheppen om een stevige portie old school thrash metal met de nodige ballen te produceren. In het geval van Power Trip moet dat ongetwijfeld een fameus stel ballen zijn, want het in 2017 verschenen Nightmare Logic sloeg bij de hele metalcommunity in als een bom. Het album was zo old school dat het gewoon weer vernieuwend werd. De muziek van dit gezelschap is zo puur, zo authentiek en zo groovy dat zelfs Joke Schlauvliege er ongetwijfeld de tranen van in de ogen krijgt. Al is dat laatste natuurlijk niet zo moeilijk… – AB.

Slipknot (zaterdag – Main Stage 1 – 00u00)

Bij velen geliefd, maar ook (geheel ten onrechte) door velen gehaat. Dat het op het podium er af en toe wel eens over durft te gaan, kan ik niet ontkennen, maar puur op muzikaal gebied is Slipknot een metalband pur sang die het ene na het andere fenomenale album heeft weten af te leveren. Wie trouwens de mening toegedaan is dat Slipknot geen ‘metal’ is, kan maar beter zijn oren laten uitspuiten.

Gelukkig weet het overgrote deel van het publiek deze band wel naar waarde te schatten wat tot gevolg heeft dat iedere show van dit rariteitenkabinet leidt tot ongeziene taferelen onder het aanwezige publiek. Voornamelijk de laatste jaren gingen gepaard met enkele personeelswissels, maar boegbeelden Corey Tayler en Jim Root hebben verstand en ervaring genoeg om telkenmale een misschien nog straffere vervanger in huis te halen.

Enkele weken na Graspop verschijnt trouwens album nummer zes, genaamd We Are Not Your Kind, dus de kans zit er dik in dat Slipknot enkele verrassingen in petto zal hebben. Met recht en rede de absolute headliner van de tweede festivaldag! – AB.

Phil Anselmo And The Illegals (donderdag – Main Stage 1 – 23u30)

Een van die momenten die mijn jonge leven onherroepelijk dieper in het verderf stortte, moet het optreden van Pantera op Dynamo Open Air 1998 geweest zijn. Nu ik er over denk, Dynamo is verantwoordelijk voor 9/10 van die momenten… Maar Pantera staat ergens bovenaan dat lijstje, dat is zeker.

Far Beyond Driven stond minimaal een jaar lang op repeat op mijn trouwe Discman^tm en als verbolgen en agressieve tiener wou ik niets liever dan alles om me heen aan gort slaan. Dit was daarbij de ultieme soundtrack. Om dat vervolgens live te mogen aanschouwen, met een band die meer geblowd en gezopen had dan het halve publiek bij elkaar, was een eyeopener van formaat.  De pit bij I’m Broken spreidde zich uit tot aan de geluidstoren…

Een aantal jaar, een aantal sterfgevallen, een aantal schandalen en een setje stembanden later is er niks meer over van een van de meest significant metal bands aller tijden. Phil bleek een beetje een ‘dick’ te zijn en zijn opvolg bands konden mij ook niet bekoren.

Hoe geweldig is het dan dat deze man zich heeft weten te herpakken en corrigeren. Ik hoop dat hij van het snoepgoed af kan blijven ditmaal en ons een geweldige Vulgar Display of Power set kan voorschotelen. De gebroeders Abbott kunnen er niet kritisch meer over zijn, helaas.

Laten we ervan uit gaan dat Phil Anselmo de eerste avond van Graspop 2019 afsluit met een geweldige set, waarop ik ouderwets de tent wil afbreken met mijn zatte kop alvorens ik terug naar m’n nest kruip, omdat ik veel te oud geworden ben voor dat soort fysieke uitspattingen. -A.

Trivium (zaterdag – Main Stage 2 – 17u45)

Voor Matt Heafy en co begint Graspop stilaan een tweede thuis te worden. Stilaan zijn er dan ook twee handen nodig om het aantal passages van deze band op de Desselse weide te visualiseren. Toch zal er van enige Trivium-moeheid nooit sprake zijn. Daarvoor is het oeuvre van deze band te veelzijdig. Misschien soms net iets te veelzijdig, want niet alle albums van deze band vielen in even goede aarde.

Desalniettemin heeft deze band ondertussen bijna tien albums op zijn conto staan, dus aan songkeuze geen gebrek. Sinds de laatste passage brachten deze heren trouwens een dijk van een album uit, genaamd The Sin And The Sentence dat zowaar kan wedijveren met de classics van deze band, namelijk Ascendancy en Shogun. Al hoop ik persoonlijk vurig dat het album Vengeance Falls niet vergeten zal worden, want naar mijn bescheiden mening is dat album nog steeds het beste dat Trivium tot op heden heeft uitgebracht.

Enige minpunt is misschien het feit dat Trivium tegelijkertijd geprogrammeerd staat met een andere act van formaat, namelijk Legion Of The Damned. Hopelijk weten beide bands het nodige aantal toeschouwers te trekken. -AB.

Disturbed (zaterdag – Main Stage 1 – 21u10)

Voor de derde keer op tien jaar tijd mogen David Draiman en zijn kornuiten de Desselse weide in vuur en vlam zetten met hun Amerikaanse spierballenmetal. Voornamelijk na de millenniumwissel werden de grootste successen geboekt, waar de band vandaag de dag nog steeds vrolijk op weet te teren. Zeker geen schande, want vrijwel iedereen kent de oorwurm bij uitstek, Down With The Sickness, waarop David Draiman er enkele apengeluiden tussendoor gooit.

De laatste albums mogen dan het niveau van de beginjaren niet evenaren, maar dat is ook geen ramp. Disturbed heeft in zijn beginjaren namelijk meer dan genoeg hits geschreven om zijn hoge positie op de affiche te kunnen en mogen rechtvaardigen. Wie zijn metal liefst niet te gecompliceerd, niet te bruut en niet te duister wenst, kan zit bij deze heren aan het juiste adres. -AB.

KISS (zondag – Main Stage 1 – 23u00)

To be óf not to be, The Beatles óf The Rolling Stones, Coca Cola óf Pepsi en AC/DC óf KISS… het zijn wellicht de meeste essentiële vraagstukken in ons stoffelijk bestaan. Laat ik zelf kort antwoorden: be, Stones, Coke en AC/DC. En laat die laatste band nou net niet op Graspop staan dit jaar. Onsympathiek eigenlijk van de organisatie, maar ach dan drink ik wel een colaatje meer.

Zonder gekheid echter. We hebben het wel over KISS. Das gene kattenzeik nie. Veel van de oude garde bands staan op het punt de pijp aan Maarten te geven. KISS staat echter nog garant voor dynamiet. Ach ze hebben geen Thunderstruck of Highway to Hell, maar ik hoor me nu toch al wel meezingen met Creatures of the Night en Detroit Rock City.

Ook zal de show / kermis, net als bij Slipknot niet snel vervelen. De heren staan hun mannetje in al dat spandex en leer en de schmink van meneer Simmons, is toch waar Abbath ooit de inspiratie vandaan haalde. Ben benieuwd of hij ook dit jaar nog een vlucht boven het publiek waagt overigens. Welke verzekeringsmaatschappij durft dat nog aan met deze demon op leeftijd? Komt dat zien, komt dat zien…voordat het te laat is. -A.

Whitechapel (vrijdag – Marquee – 13u15)

Bands evolueren. Maar goed ook, want anders zou de discografie van vele groepen maar een saaie bedoening zijn. Een van de bands die album na album zijn muzikale grenzen weet te verleggen, is het uit Tennessee afkomstige Whitechapel. Ooit begonnen als loeiharde deathcoreband, maar door de jaren geëvolueerd tot zo veel meer.

Sinds het album Mark Of The Blade uit 2016 kregen we namelijk voor het eerste cleane zanglijnen te horen, waarbij frontman Phil Bozeman bewees dat hij meer in zijn mars had dan de functie van brulboei alleen. Bovendien werden de teksten ook heel wat intiemer en persoonlijker. Het eerder dit jaar verschenen, deels autobiografische The Valley is daar nog het mooiste voorbeeld van. In die optiek is Whitechapel de Jupiler Stage dan ook meer dan ontgroeid.

Voor de duidelijkheid wil ik toch nog graag benadrukken dat de muziek nog steeds hard klinkt, zeg maar gerust (nog steeds) loeihard, waarbij de band bij momenten neigt richting bands als bijvoorbeeld Meshuggah. Een band op kruissnelheid! -AB.

Beartooth (donderdag – Jupiler Stage – 19u25)

Dat ik niet per se nog een ‘spring chicken’ ben voel ik vooral na vier dagen Graspop of wanneer ik me weer eens niet in kan houden en als een briesende stier de pit in duik. Verstand komt met de jaren, maar ik wacht nog steeds.

Dit betekent ook dat ik me bij bepaalde genres me bands inbeeld waarbij de jeugd de schouders op trekt en zich af vraagt: ‘wie precies?’. Dit bleek toen ik een aantal jaar terug op JERA stond in een overvolle tent bij een band waarvan ik dan weer nooit gehoord had: Beartooth. Frappante naam, dacht ik nog, toen ik op mijn programmaboekje keek om welke band het ging.

Waarom die tent dan bomvol was, werd me snel duidelijk toen tracks als Hated werden ingezet. Man dat barstte los als een vulkaan en die tieners vooraan maar springen en ‘armenzwaaien’. Hardcore punk was veranderd in de tijd die ik had doorgebracht in metal land. En hoe… Gelikte meezing refreintjes, gelikte kapseltjes en trendy skinny jeans.. wtf.

Ik probeerde me dan ook volle macht te verzetten en zette mijn beste beentje voor, in een half lege tent, bij Sick of it All diezelfde avond. Op de terugweg blies ik nog eens wat ‘echte’ metalcore door de speakers afkomstig uit H8000, maar het mocht niet baten, het virus dat Beartooth heet had al om zich heen gegrepen en flink huisgehouden. -A.