Als we dan de vrijdag overleefd hebben en we ons logge lijf weer van onder de dekens uit getrokken hebben, kan de tocht naar de Effenaar weer ingezet worden, voor een tweede dag beuken. Want er staat nog meer dan genoeg op het programma dat gezien mag worden. Ik heb er nu al zin in!

Zaterdag

Nr 5 Harakiri for the Sky

Oostenrijk, land van Alpenweides, lange latten après ski. En van Harakiri for the Sky! De eerste drie kunnen we weinig boeien, de band des te meer. Sinds ik met Alcest leerde dat het denken in muzikale hokjes ruimschoots waanzin is en je kunst het best niet voorziet van een stikker, zijn ‘cross over’ projecten als Harakiri for the Sky me steeds meer gaan boeien.

Met een heerlijke mix van melancholie en agressie brengt dit Weense gezelschap post-rock gemêleerd met black metal. Een combinatie die er in gaat als koek, of strudel. Schitterende, meeslepende passages en riffs om op mee te deinen wisselen zich af met snoeiharde blast beats. Een band om met de ogen dicht heerlijk bij weg te dromen dus, maar ook een band die je er bij de haren grijpt en je weer terugsleept naar de mistroostige realiteit van alle dag.

De naam van de band doet de lyriek van deze groep wellicht reeds vermoeden. Geen lichtzinnigheid of sing-a-longs dus, maar misère, depressie en zelfdoding. Ook als dit niet direct je cup-o-tea is, is dit een band die in vervoering kan brengen.

Vorig jaar stonden de livemuzikanten van deze line-up al met de band Anomalie op het kleine podium van de Effenaar en mogen ze hun kunsten komen vertonen ter ondersteuning van vaste waarden M.S. en J.J. Anomalie was destijds al een heerlijke band om aan het werk te zien en ik kijk reikhalzend uit naar de set die het grote broertje Harakiri for the Sky gaat spelen aanstaande zaterdag.

Nr 6 Necrophobic

Necrophobic mag als sinds jaar en dag als patch op mijn puike battle jacket prijken. Die plek hebben ze verdiend met het brengen van gitzwarte en alles vernietigende blackened deathmetalplaten als Death to All! en de klassieker The Nocturnal Silence. De goede man die op dat album overigens, in 1993, de vocalen verzorgde is nu, voor het eerst sinds 25 jaar, terug te horen op het nieuwe Mark of the Nekrogram. Kijk, dat noem ik nog eens een sabbatical!

Necrophobic vormt wat mij betreft samen met Belphegor en Behemoth de onheilige drie-eenheid van de blackened death metal. De Zweden binden er al decennia lang geen doekjes om, het einde van de mensheid is inzicht en als het doek valt wil je aan de winnende kant staan. De linkerkant, aan de zijde van de Antichrist.

Het eerder genoemde Mark of the Nekrogram doet een frisse, of zelfs ijskoude wint waaien in de sound van het geroutineerde Necrophobic. Er is meer ruimte voor melodische gitaarpartijen en dat klinkt echt fantastisch, zonder agressie of venijn in te boeten. Wat een geweld!

Nr 7 Shining

Niklas Kvarforth en zijn mannen verdienen een herkansing. Ik liep hem op Graspop afgelopen zomer al in de backstage tegen het dronken lijf en dat beloofde niet veel goeds voor het optreden, dat later die dag dan ook behoorlijk tegenviel. Nu is deze Zweed niet direct de meest stabiele of betrouwbare persoon, hij veinsde al eens zijn eigen dood en sneed zich voorheen met volle overgave op de bühne aan reepjes, maar dat optreden was alles behalve spectaculair.

Waarom dan toch in deze countdown? Goeie vraag op zich, maar met een redelijk eenvoudig antwoord: heb je die nieuwe plaat al wel eens goed geluisterd? X – Varg Utan Flock is een victorie. Ik raad af deze plaat te beluisteren als je midden in je najaar dip zit, want vrolijker ga je er niet van worden, maar het is wel een plaat die je de minder prettige kanten van het leven feilloos onder de neus wrijft. In het Zweeds wel te verstaan, want Niklas zingt louter in zijn moerstaal en dat past zijn slepende stem als een nek in de galg.

Zelf benadrukt de band regelmatig niet onder de naam black metal gebukt te willen gaan, maar wie Gyllene Portarnas Bro helemaal uitluistert zal toch een flink veeg uit de zwarte pan meekrijgen. Verder is het allemaal erg doom & gloom wat de zware klok slaat en dat verkoopt Shining al jaren lang als de beste.

Ik hoop op een meeslepende en melancholische show met een Niklas Kvarforth in beste doen, met of zonder bloedbad, het is me het even.

Morgen sluiten we deze preview af met de laatste twee uit het lijstje met aanraders!