Ruim zes jaar nadat we voor het laatst As I Lay Dying live aan het werk mochten zien, toen als opwarmer voor Trivium is de tijd rijp om de band nog eens live te zien nu hij zijn eerste headlinetour organiseren in samenwerking met Avocado Booking.

De wereld heeft een aantal jaren stilgestaan voor As I Lay Dying nadat frontman Tom Lambesis opgesloten werd in de gevangenis omdat hij voor 20.000 $ zijn vrouw Meggan Murphy wou laten vermoorden.
Op twee van de 16 zalen na waar de band optrad tijdens deze Europese tour hing het bordje “Sold Out” aan de deur, de twee niet uitverkochte shows werden geüpgraded naar een ruimere venue.

Om praktische redenen opteerden wij voor de show in 013 ipv deze van Zappa in Antwerpen. Niemand kan ontkennen dat 013 een prachtige zaal is, neem daarbij meegaand en vriendelijk personeel en je hebt een winner. Het is trouwens al de tweede keer dat we tijdens dit eerste weekend van december het personeel van 013 mogen begroeten; vrijdag waren we hier ook voor het optreden van Kreator, Dimmu Borgir, Hatebreed en Bloodbath. 

As I Lay Dying bracht twee bands mee om ervoor te zorgen dat iedereen in de zaal goed opgewarmd zou zijn tegen dat zij aan de beurt waren. De eerste daarvan is het Schotse Bleed From Within, vijf jaar geleden nog uitgeroepen tot beste nieuwkomer van het jaar door het befaamde Britse blad Metal Hammer.

De Schotten steken sterk van wal met Crown of Misery uit hun jongste album Era en zetten de show in hetzelfde elan verder met Uprising uit het gelijknamige derde album, we zijn dan een goede vijf minuten ver en frontman Scott Kennedy nodigt het publiek al meteen uit om een wall of death te vormen, waarop meteen gretig ingegaan wordt.  Een belovende start van deze zondagavond met een publiek die er al evenveel zin in heeft als de band.

Na de eerste twee nummers krijgt het Nederlandse publiek nog vier nummers uit de jongste worp. Eén voor één stevige nummers hedendaagse metal gebracht door een band die geen gebrek aan energie vertoont. Afsluiter van de half uur korte maar vurige set is Alive, de single van Era waarbij Scott Kennedy het publiek inspringt om eens te zien hoe daar gaat om te zingen.

Als tweede band kregen we ERRA uit Birmingham, Alabama. Ik steek het niet onder stoelen of banken dat ik reikhalzend uitkeek naar deze band die afgelopen maand augustus met Neon een voortreffelijk album uitbracht. Progressieve en moderne metal is wat deze jongens, die al een tijdje aan de weg timmeren, brengen. De mix van twee totaal uiteenlopende stemmen net als de gitaarpartijen van Price & Cash zijn best aantrekkelijk. Mocht de band ooit ophouden, kunnen de gitaristen nog een eigen supermarkt beginnen met zo’n namen.

Het valt me op dat de nummers die mij het meest kunnen bekoren allen afkomstig zijn van Neon, nummers die duidelijk niet enkel mezelf kunnen bekoren, maar ook het enthousiaste publiek.
Tijdens Disarray merken we dat een van de twee gitaristen vergeet zijn pedals aan te tikken waardoor de andere gitarist eventjes verwonderd opkijkt en grijnst naar zijn collega.

Even na 21:30 uur krijgen we uiteindelijk As I Lay Dying voor het eerst in meer dan een half decennium terug aan het werk te zien; net geen zeven jaar, en dit in oorspronkelijke bezetting nadat Hipa niet bepaald openbaar vriendelijke woorden had voor Lambesis.

Na de intro komen de bandleden het podium opgelopen met Tim Lambesis als allerlaatste, een Tim Lambesis die duidelijk is blijven powerliften gedurende zijn tijd in de bajes. Zeven jaar geleden was hij al een imposante verschijning ten opzichte van de beginperiode van de band en dat is eind 2018 niet anders. Op momenten waarop hij niet aan het zingen is, neemt hij vaak poses in die eerder thuis horen op een bodybuildingcontest.

De set wordt aangevat met het eerste nummer van Shadows Are Security, zijnde Meaning In Tragedy. Vanaf de eerste noot gaat het dak eraf, hele rijen meezingende fans staan te huppelen met omhooggestoken en gebalde vuisten en wellicht allemaal van oordeel zijn dat iedereen een tweede kans verdient. Een oordeel die ik met hen deel, Lambesis kreeg een straf en heeft daar een deel van uitgezeten; als hij vrijgelaten werd moet er dan ook een grondige reden geweest zijn. To the point, we hadden het over een metalcoreshow.

An Ocean Between Us is het tweede nummer uit de gelijknamige album, een nummer die zowaar nog meer aandacht krijgt dan het eerste nummer en dit van een heel gevarieerd publiek van alle leeftijden uitgedost in T-shirts van uiteenlopende subgenres. Twee derde van het repertoire van vanavond wordt geput uit topalbum An Ocean Between Us en Shadows Are Security.  Meermaals krijgen we te horen dat Lambesis en bandmates heel gelukkig zijn terug te zijn. Het publiek bedankt de band met applaus en talloze circle pits.

The Darkest Nights draagt de zanger op aan zichzelf, meer bepaald aan de zwaarste periode uit zijn leven, deze die hij in de nor doorbracht. Hierna volgt het enige nummer van de avond uit de laatste langspeler van de band, A Greater Foundation, dat op zijn beurt gevolgd wordt door het laatste nummer die de band gecomponeerd heeft, de nieuwe single My Own Grave. Het eerste nummer dat de band schreef in zes jaar en eentje die best wel leuk klinkt. Het nummer werd de afgelopen zes maanden al evenveel keer bekeken als er Vlamingen zijn in België.
De reguliere set wordt na 55’ afgesloten met Forever uit hun tweede album.
Na een korte onderbreking brengt de band nog drie bisnummers, nummers vol energie zoals de rest van de show. Tegen 22:45 uur is de show afgelopen en de fans kregen naar mijn bescheiden mening waar voor hun geld.