Het was frisjes buiten die zaterdag 3 november toen we naar De Griffel wandelden. Het beven was al begonnen en we hadden nog geen noot muziek gehoord. Een voorbode van wat een geweldige avond moest worden.
De avond werd afgetrapt door het trio Turpentine Valley uit Zulte. Een half uurtje instrumentale post-metal gaat er altijd wel in; vooral als het podium ontdaan wordt van alle lichteffecten en alleen enkele strategisch geplaatste gloeilampen ons in de juiste mood brengen. Post-metal staat erom bekend om de songs te laten openbloeien en dat is soms moeilijk te vertalen naar een podium, waar alles snel en flitsend moet gaan. Gelukkig zijn de tracks van TV eerder gebald (nu ja), waardoor alles beter behapbaar wordt. Zeker voor de niet-fans van het genre. De band speelde een goed uitgevoerde solide set, al had een streepje zang niet misstaan. Maar dat heb ik wel meer bij instrumentale bands en is dus een puur persoonlijk gevoel.
Na de eerder ingetogen opener, mag het daarna ietsje losser aan toegaan. Enter Ironborn. Aan de t-shirts van de aanwezigen te zien, blijkt er veel volk voor deze band te zijn afgezakt naar Ouwegem. Het is voor de fans leuk eens hun favoriete band in hun achtertuin te zien performen. Ironborn speelde een halve thuismatch en kon dus niet anders dan net dat tikkeltje meer te geven. De band en het aanwezig publiek genoten zichtbaar en hadden, na de laatste tonen van Never again, een tweeslachtig gevoel: tevreden over het zeer geslaagde optreden van deze avond; jammerend omdat mooie liedjes nooit lang duren.
Maar dan…
Toen kwam Signs of Algorithm het podium opgestormd en al het voorgaande – en wat hierna kwam – gewoon wegbliezen. Deze jonge kerels bestegen het podium met een ongeziene honger; dit gecombineerd met een soort van metalcore waar je tanden spontaan van uitvallen. Wat er op het podium gebeurt is moeilijk te behappen; vanaf het prilste begin van het optreden word je meegesleurd in een rollercoaster van pure adrenaline. Deze woeste rit houdt pas halte wanneer het optreden van deze jonge wolven zijn einde heeft bereikt. Geen rust voor ons arme toeschouwers tot dan. Geen woorden voor, behalve “werelds!”
We kunnen wel stellen dat een band als Hexa Mera ondertussen wel al een naam heeft gemaakt in de metalscene. Toch is en blijft het death metal; een subgenre dat door niet iedereen gesmaakt wordt. Dit was ook te merken aan het aantal mensen die zaal verlieten na de pletwals Signs of Algorithm. Degenen die wel present tekenden, waren getuige van een goed geoliede machine die al deze waterjes al eens doorzwommen heeft en er zich geen moer van aantrok. Gespeeld moest er worden! En dat deed Hexa Mera, wat resulteerde in de eerste wall of death in de geschiedenis van Zingem Beeft! Je moet het maar doen. We zijn er zeker van dat deze band het (nog) ver(der) zal schoppen; qua instelling en kwaliteit zit het zeker snor!
Zo kwam een prachtige editie van Zingem Beeft tot zijn eind. We mochten een hele avond genieten van prachtige bands en dito geluid. Bedankt aan de organisatie om ons geliefkoosd genre naar de Vlaamse Ardennen te brengen. Een gat in de markt. Volgend Jaar weer? Ik dacht het wel!
0 reacties