Afgelopen weekend waren we met twee Amped-Up afgevaardigden aanwezig op Summer Breeze in opdracht van de Spaanse webzine Mariskal Rock, met 123.000 volgers één van de grootste spelers op de Europese markt.
Op voorhand konden we intekenen op een beer tasting georganiseerd door Behemoth.
We aarzelden uiteraard geen seconde.

Op donderdag 16 augustus werden de geïnteresseerden opgehaald in de persruimte door de persverantwoordelijke van het festival om naar de backstage gebracht te worden waar een ouderwetse lijkwagen stond opgesteld. Een lijk lag er echter niet in, wel een laag ijs, een aantal citroenen en vier flesjes bier waarop de naam Behemoth prijkte. Enthousiast wachten een aantal mensen van de Duitse, Italiaanse, Nederlandse en Belgische pers net als een aantal mensen uit de muziekwereld waaronder Gary Meskill van Pro-Pain en zowaar het voltallige Britse Malevolence.

Het voorwoord kwam van niemand minder dan Adam Michal Darski, beter bekend als Nergal, de frontman van het Poolse Behemoth die zweert bij de Fenix pils als hij een biertje pleegt te drinken, wat hij eigenlijk zelden doet nadat hij kankerpatiënt is geweest. Op het einde van zijn korte voorstelling weet Nergal te melden dat hun bier geen would be bier is zoals dat van een aantal beter bekende bands zonder twijfel verwijzend naar de bieren van Iron Maiden die gebouwen worden door een befaamde Britse brouwerij met kennis van zaken.

De inmiddels zeven bieren waaraan de band haar naam verleent, worden uiteraard door de band zelf niet gebrouwen, wel door de Poolse ambachtelijke brouwerij Perun dat vier jaar geleden het levenslicht zag in Piaseczno. Al snel zag een samenwerking met de in Polen controversiële band Behemoth het levenslicht.

Het eerste bier dat we mochten proeven is de Fenix, een pils bier met 5,2 % alcohol.
De smaak en nasmaak van mout zijn onherroepelijk sterk aanwezig in het lievelingsbier van Nergal. Ik deel helaas voor hem zijn mening niet en vind, nadat ik twee jaar zythologie gevolgd heb bij Syntra West in Kortrijk, maar een povere pils met een iets donkerdere kleur dan we gewend zijn van een pilsbier en een nogal bittere smaak met een broodgeur die de bovenhand neemt.

Het tweede bier die we mogen proeven is er eentje die best wel populair zou kunnen worden in Duitsland, een tarwebier dat zijn oorsprong vindt in Beieren waar we vandaag aanwezig zijn. Het bier kreeg de naam Walpurgia en heeft een mooie nogal donkere kleur voor een witbier. Helaas konden we ons glas niet spoelen waardoor er ontegensprekelijk geuren en smaken achterblijven van het vorige bier. Net als bij het eerste bier is de schuimkraag best klein en bevat het een weinig uitgesproken aroma van bananen en tarwe. De typische smaak van Duitse witbieren blijft achterwege, een industriële metallische smaak is wat bij me opkomt, een ontgoochelend bier zonder nasmaak.

Nummer drie is voor ons Belgen het bier waar we het meest naar uitkeken, de Sacrum, een Belgische IPA. IPA staat, voor wie het niet mocht weten, voor Indian Pale Ale.
Inderdaad, Brits en niet Belgisch. Een pale ale waar meer hop aan toegevoegd werd om met boten naar Indië gebracht te worden, een trip die enkele maanden in beslag nam. Er werd extra hop toegevoegd zodat het bier beter zou kunnen bewaard worden en niet zou aangetast worden door het voortdurend walsen op boten in de tijd dat deze nog niet voorzien waren van stabilisatoren.
Sacrum is een iets zwaarder bier (6,2 %) dan de twee voorgaande die we wederom niet 100 % kunnen appreciëren aangezien ons glas al twee andere bieren bevatte zonder dat het gespoeld werd. De aanwezige sommelier had toch beter moeten weten.
De hop geur blijft achterwege terwijl fruitgeuren overheersen naast deze van gist, in de smaak vinden we nogal wat zoetigheid naast een citroensmaak, de bitterheid van een klassieke IPA ontbreekt naar mijn bescheiden mening.

Het laatste bier is de zwaarste van de band, Bafomet, een Russische Imperial Stout/Porter. Een bijna zwart bier van 11,6 % alcohol, gebruikelijk voor dit type brouwsel.
Het bier is heel donker met een bruinoranje col met een stevige smaak van koffie met likeur, chocolade, karamel en wat cuberdontoetsen. De nasmaak blijft oneindig hangen, maar lijkt me met de Sacrum het beste dat we vandaag proefden, een bier die wat succes zou kunnen vinden bij amateurs van dit soort gerstenat.