Bjorn Wielockx

In 2011 zette Of Mice & Men de Etniesstage van Groezrock helemaal op z’n kop. De self-titled debuutplaat werd er bijna in zijn totaliteit gebracht wat een memorabele show opleverde. Zo’n zeven jaar later is de band gegroeid tot een gevestigde waarde binnen het metalcoregenre. De sound is volwassener geworden en komt dezer dagen beter tot z’n recht op een festival als Graspop, waar de band al tweemaal passeerde. Onlangs brachten de mannen het vijfde album op de markt.

Doordat de sound door de jaren heen wat is gecommercialiseerd ben ik afgehaakt. Op The Flood was al een kentering te horen, maar het is pas vanaf Restoring Force: Full Circle dat mijn interesse ver zoek was. Voor mij persoonlijk was het allemaal wat te braafjes geworden, ook kon ik de topshow vanop Groezrock en de vibe die hier heerste maar niet achter mij laten. Enkele weken terug zag ik dat Defy in onze promobus was beland, en was ik toch benieuwd welke sound de band dezer dagen heeft.

In de promotekst was te lezen dat medeoprichter én gezicht van de band Austin Carlie niet meer bij de band was. Bassist Aaron Pauley verzorgt nu de vocals waardoor het geluid logischerwijze wat veranderd is. Pauley doet het uitstekend: zijn vocal is wel wat lager waardoor de nummers van op de debuutplaat live helemaal anders zullen klinken.

Een hele plaat beluisteren bleek achteraf toch vaak te veel van het goede. De sound is grotendeels te commercieel en heeft te weinig karakter om van een goed album te spreken. Of Mice & Men heeft na de breuk met Austin Carlie op zeker proberen te spelen door geen slechte, maar ook geen goede nummers af te leveren. De huidige fanbase zal hoe dan ook tevreden zijn met dit album, mij laat het grotendeels koud.

Wanneer ik de tracklist van naderbij bekeek wist één nummer mijn aandacht te trekken, Forever YDG’n. De opener op de eerste plaat heet simpelweg YDG en ook op album nummer twee prijkte met Still YDG’n een gelijknamige track. De eerdere tracks waren echt toppers en dus was ik benieuwd wat de band er deze keer van had gemaakt. Met dit nummer wisten ze me aangenaam te verrassen. Forever YDG’n heeft genoeg agressie, iets wat je op deze Defy te veel mist. Enkel Money vind ik een echte verschrikking; wat een catchy kutnummer.

De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik een hele plaat had verwacht met nummers als Money. Dat is het niet geworden, maar het heeft een tijdje geduurd eer ik het wat begon te appreciëren. De band haalt zeker zijn niveau van vroeger niet, maar dat is dan ook niet de bedoeling van Of Mice & Men. Ook deze Defy zal voor vele shows zorgen. Dikke pluim voor Pauley die de vocals uitstekend heeft overgenomen. Een uitstekende plaat voor de grote fanbase, maar niet voor de doorsnee metalliefhebber.

Tracklist: