Bjorn Wielockx

Silverstein heeft er bij mij voor gezorgd dat ik een liefhebber van het hardere werk ben geworden. In tegenstelling tot de andere bands die ik anno 2006 beluisterde, ben ik nog steeds hevig fan van de Canadezen. Hun vorige langspeler I Am Alive In Everything I Touch, stelde me eerder teleur, wat ervoor zorgde dat ik wat argwaan had wanneer ik Dead Reflections in mijn digitale cd-speler pleurde.

Het artwork zorgde in eerste instantie voor een koude rilling over mijn rug. Zonder twijfel is dit de lelijkste hoes die ze tot dusver hebben uitgebracht. Daar Silverstein op de andere albums altijd iets centraal plaatste, zijn het nu roze lijntjes. Misschien had Silverstein zin om eens iets anders uit te brengen, ik hoopte alvast niet.

Met Retrograde en Lost Positives zorgde de eerste twee vrijgegeven tracks voor een zucht van opluchting. Het ene nummer weergeeft perfect de sound van de Canadezen anno 2017, het andere is wat rustiger en doet je wegdromen naar de hoogdagen van de band. Al zijn het niet de eerste gereleaste tracks vanop Dead Reflections.

Midden oktober 2016 bracht Silverstein Ghost uit. Een melige track met het nodige “kom op zing maar allemaal gezellig mee”-gehalte, waar ik niet echt warm van werd. Ook voor deze song werd er een spotje vrijgehouden op de nieuwste telg. Door het karakter van de plaat begin ik zelfs met Ghost luidkeels mee te zingen.

Met Demons, Aquamarine, Retrograde, Last Looks en Wake Up prijken er maar liefst vijf nummers op dit album die ik kost wat kost live wil aanhoren. Elk met zijn eigen karakter, maar allemaal pure Silverstein-nummers die perfect na een Bleeds No More, My Heroin, Smile In Your Sleep of andere klassieker kan gespeeld worden.

Het enige minpunt van Dead Reflection is het gebrek aan een echt emotioneel nummer zoals Late On 6th of Discovering The Waterfront. Misschien komt dit doordat het album terug wat zachter is geworden ten opzichte van de vorige langspeler. De sfeer op deze nieuwste telg is terug zoals vanouds met verschillende moodswings. Een emotionele kraker had er zeker niet tussen misstaan. Met Wake Up staat er wel een rustiger nummer op, maar niet datgene wat je mag verwachten van Silverstein.

Met Dead Reflection zitten de Canadezen weer op het juiste pad. Daar ze op hun vorige plaat kozen voor een hardere sound zijn ze nu weer wat getemperd waardoor hun eigenheid weer wat kan toenemen. Nu wordt het uitkijken naar de jubileumplaat, de tiende plaat moet en zal een meesterwerk worden.

Tracklist: