Rotthier Peter

What’s in a name? In het geval van Thirsty omschrijft de bandnaam precies wat je mag verwachten. Bluesy rock die in een achterzaaltje van een donkere kroeg gespeeld wordt met een zanger wiens stembanden al de nodige dosissen alcoholisch vocht voorbij zien komen hebben. Als je daar dan muzikaal weet me om te gaan, krijg je natuurlijk een schitterende plaat en dat is ook wat Guy Bailey ons wil voorschotelen met zijn tweede werkstukje Albatross.

Guy is bij insiders waarschijnlijk wel bekend als de oprichter van The Quireboys, een Britse band die in de jaren tachtig goed was voor enkele bescheiden hitjes en ook zijn gading zocht in de blues, zij het dat het er toen iets vrolijker aan toe ging want wat Bailey op Albatross laat horen klinkt niet altijd echt vrolijk. De eerste drie songs klinken zelfs vrij depressief en ook al krijgt de vierde boreling, Say It Ain’t So Joe een leuk riedeltje op de achtergrond, de toon van het nummer wordt mede daardoor ook heel triestig gemaakt.

Pas in Black Hole hoor je een beetje terug van de Quireboys roots. Maar hoe je het ook draait of keert, het blijft allemaal zeer donker klinken en je kan het hele Albatross album eigenlijk omschrijven als een ode aan de zwarte blues zoals die in de jaren veertig en vijftig klonk in Amerika.

Of veel lezers van Amped Up zich geroepen zullen voelen om dit tot zich te nemen valt echter te betwijfelen. Daarvoor is de blues rock te donker, bevat hij te weinig heavy momenten en de eentonige door sigaretten en alcohol doorweefde vocalen maken van Thirsty eerder een album voor liefhebbers van Leonard Cohen dan voor liefhebbers van heavy rock.

Tracklist: