Jurgen Callens

Libanon. Eén van die vermaledijde regio’s waar het nog steeds redelijk taboe is om een metalband te starten. En toch. Ze zijn er. Zo krijgen we vandaag te maken met het debuut van Zix, een powermetalband in de true stijl, met vrouwelijke vocalen. Dat is pas durven, denken wij hier dan. Maar dat ze stiekem in de schuilplaatsen wel geleerd hebben om een potje metal te spelen, leiden we af uit dit album, dat trouwens ook uitgebracht wordt door Pure Steel Records.

We krijgen hier dus te maken met een vijftal dat in een niet zo evidente omgeving probeert om een true metalband uit het vuur te jagen. Geen symfonisch gedoe, niks van doen met progressiviteit, geen keyboards of andere fratsen. Gewoon twee gitaristen, een bassist, een drummer en een zangeres die de old school heavy metal levend willen houden. Rechttoe rechtaan riffs, met een solide ritmesectie en de adem van de jaren tachtig er over heen geblazen. Meer moet dan voor Zix niet zijn. Maar tegenwoordig zijn wij hier op de redactie natuurlijk wel iets gewoon natuurlijk, en verwachten we meestal net dat ietsje meer. En als we echt van onze sokken willen geblazen worden, zelfs veel meer. En dat missen we hier dus wel een beetje. Zix is geen slechte band, dat zeker niet, maar zoals zo vaak ligt de zwakte weer bij de vocalen. Alhoewel, zwakte is misschien een beetje pejoratief uitgedrukt. Het had voor ons gewoon iets meer ballen vermogen. Het bereik van zangeres Maya Khairallah is ook redelijk beperkt en zo is het dat alles op de duur een beetje hetzelfde gaat gaan klinken. Tekstueel schopt de band wel wat tegen huisjes door het te hebben over de explosieve situatie in het thuisland, en de verdrukking (nog steeds) van de metalheads aldaar. Dat Zix ook wel wat connecties lijkt te hebben, blijkt uit het feit dat Tides of the Final War opgenomen werd met Steve Thompson die onder andere ook werk leverde voor grootheden als Metallica, Anthrax en Guns ‘n’ Roses. Maar voor met zo een grote naam gewerkt te hebben, valt dit aan de sound van dit album niet echt te merken. Ook dit kon vetter geklonken hebben. De mastering werd gedaan door Maor Appelbaum, die we dan weer kennen van Sepultura en Yngwie Malmsteen. Er werd ook een heel arsenaal aan gastmuzikanten opgetrommeld, waarvan Tony Martin, Blaze Bayley, Paul Di’Anno, Ross The Boss, David Shankle en Ronny Munroe wellicht de bekendste zijn. Een deel van hen zal je ongetwijfeld herkennen op de song Metal Strike. Maar om te zeggen dat deze plaat ons nu warm of koud maakt: nee. Daarvoor zijn de songs niet pakkend of buitengewoon genoeg. Waarschijnlijk zal de band, doordat ze uit de betreffende regio komt, wel de nodige sympathie oogsten, maar grote potten zullen ze er niet mee breken.

Wij bevelen dit album dan ook enkel aan aan de echte true metalliefhebber, die alles in zijn collectie wil hebben en het niet te nauw neemt met vocale prestaties. Luister vooraf zeker even, voor je tot aanschaf over gaat.

Tracklist: