Sebastiaan Schabon

Een band die een eerder verschenen album opnieuw uitbrengt, daar sta ik toch altijd een beetje sceptisch tegenover. Wat is het nut van zo’n re-release? Gebrek aan inspiratie? Let wel, als hij geremasterd is, dan is de kwaliteit merkbaar beter dan zijn voorganger. Discharge wil dit ook wel eens proberen en presenteerde ons op 17 juni zijn eerste re-release, genaamd Massacre Divine.

Na een korte intro met politiesirenes krijg je met City Of Fear meteen een stevige openingstrack op je bord. Wat vrijwel meteen opvalt zijn de hoge, rauwe vocalen. Het klinkt in het begin een beetje raar bij zo’n muziekstijl, maar hiermee bevestigt de band wel haar eigen twist aan de muziek. En laat dat nu net hetgene zijn wat me zo weet te boeien. Bands die alleen maar alles kopiëren van de grote jongens, daar moet ik niet veel van hebben. Maar Discharge is anders. Nog een goed voorbeeld hiervan is White Knuckle Ride.

Ze onderscheiden zich duidelijk van de rest, zoveel is zeker. Naast die vocalen heb je ook nog de kenmerkende gitaarriffs. De drummer begeleidt alles zodanig dat je een mooi variërend geheel krijgt. In totaal goed voor dertien tracks vol puike punk. Zo heb je ook nog Sexplosion en Dying Time, waar de band alle remmen los gooit. Er is echter één minpuntje aan dit alles: de zanger klinkt bij momenten als een hese papegaai. Het is nog niet zo erg als King Parrot, maar dat zorgt er wel voor dat je trommelvliezen soms erg op de proef gesteld worden.

Ondergetekende heeft niets te klagen over Massacre Divine. Discharge laat hiermee zien dat re-releases ook goed kunnen uitdraaien voor een band. Al wie van oerdegelijke, stevige punk houdt, begeef je dus asap naar de platenboer en haal deze schijf in huis!

Tracklist: