Jurgen Callens

Flotsam and Jetsam. Voor mij is dit altijd een heel speciale band geweest. Ten eerste, omdat zij mee de aanzet gaven om mijn thrashershart sneller te doen kloppen. Ten tweede, omdat ik vind dat de band – ondanks andere beweringen – toch steeds kwaliteit is blijven bieden. Om en bij de dertig jaar geleden brachten de mannen hun eerste werk uit. Drie decennia later laten de thrashers uit Phoenix, Arizona wederom horen nog steeds relevant te zijn. Sterker nog, met Flotsam and Jetsam leveren ze via AFM hun beste werk af sinds het onvolprezen No Place for Disgrace. Hol dus op 20 mei zeker naar de platenboer om jouw kopie aan je verzameling toe te voegen.

Iedereen die zich een rechtgeaarde metalhead durft te noemen, heeft ongetwijfeld klassiekers als Doomsday for the Deceiver (met Jason Newsted als bassist) en No Place for Disgrace in de kast staan. Indien niet: shame on you!! De band maakte destijds furore aan de zijde van bands als Metallica, Slayer, Testament, Exodus en andere Anthraxen. Alleen had de band niet de nodige dosis geluk en connecties die die andere bands wel hadden. Het karretje op de grote trein aanhaken, leek telkens weer niet te lukken. De vele bezettingswissels zullen daar ongetwijfeld ook wel voor iets tussen gezeten hebben. En toch vind ik dat de band nooit echt weggezakt is. Tuurlijk, ze probeerden wel eens iets anders. En dat werd niet door iedereen even goed aanvaard, maar album als When The Storm Comes Down, Cuatro, High en Ugly Noise hebben best hun charme.

Maar nu blijkt Flotsam and Jetsam zich echter als een goeie rode wijn te gaan gedragen. Hoe ouder, hoe beter die gaat smaken. Zo ook met dit zelfgetiteld album. Deze twaalfde (!) studioplaat klinkt weer echt als een bandgeheel. De band tourde hiervoor al redelijk intensief om alles eens te testen en lijkt met de teruggekeerde bassist Michael Spencer (die nog schreef voor NPFD, maar dan de band verliet), Jason Bittner (Shadows Fall) en Steve Conley eindelijk stabiliteit gevonden te hebben in de rangen. (Top) vocalist Eric AK en gitarist van het eerste uur Michael Gilbert hebben het heilige vuur opnieuw brandend gekregen.

Flotsam and Jetsam zelf staat bol van riffs. Riffs, en nog eens riffs. Voeg daarbovenop nog wat machtige solo’s en een retestrakke ritmesectie, gecompleteerd door de betere vocalen in het genre en je bekomt een van de betere thrashalbums die de laatste maanden uitgebracht zijn. Deze thrash is heavy, intrigerend en melodieus tegelijk en voert je terug naar de hoogtijdagen van weleer. Ook de produktie, door Chris Collier, is ferm. Je krijgt het gevoel alsof de beginperiode van de band ingeplugd werd in de moderne verwachtingen van vandaag.

Flotsam and Jetsam zorgt ook weer voor enkele instant klassiekers, die zeker lange tijd niet meer uit de setlist weg te slaan zullen zijn. Ik noem maar opener Seventh Seal, of de single Iron Maiden (wat een song!) bijvoorbeeld. Voor de rest is het afwisseling maar ook herkenning troef. Deze plaat moest gewoon de opvolger van die eerste twee albums geweest zijn.

Vorig jaar zag ik de jongens nog spelen in een lokaal café voor hoop en al 80 man. Onbegrijpelijk. Maar ik ben ervan overtuigd dat Flotsam and Jetsam met dit album keihard zal terugslaan. Een must-have voor iedereen die zich thrasher durft te noemen. En voor diegenen die de band al afgeschreven hadden: think the fuck again! Verplichte aanschaf.

Tracklist:

  1. Seventh Seal
  2. Life is a Mess
  3. Taser
  4. Iron Maiden
  5. Verge of Tragedy
  6. Creeper
  7. L.O.T.D.
  8. The Incantation
  9. Monkey Wrench
  10. Time to Go
  11. Smoking Gun
  12. Forbidden Territories

0 reacties

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Upcoming concerten

november

Geen concerten

december

Geen concerten

X