Wiegedood – There’s Always Blood At The End Of The Road
Het was ergens in april 2018 toen ik de volgende woorden schreef, hier op Amped-Up.be:
“Hier hebben we dan, wat mij betreft, de toekomst van black metal. Teruggrijpen naar het verleden en de helden van weleer eer aandoen, terwijl je vernieuwt en innoveert in je eigen stijl om zo een sterke identiteit te ontwikkelen. Voor wie het nog niet duidelijk was: Wiegedood have arrived…”
Mijn conclusie destijds van een review van De Doden Hebben het Goed III, dat beklonken werd met maar liefst een sublieme score van 100 punten.
Dan heb je het dus alleraardigst gedaan zou je zeggen. Zeker als de voorgangers in het drieluik ook al hoge ogen gooiden op onze redactie. Het vervelende is dan wel, dat je steeds weer deze standaard hoog moet weten te houden en voort moet borduren op het voorgaande succes. Hoe je dat aanpakt? Welnu, je gooit het roer eens, met een machtige zwieper, helemaal om en gaat je black metal uit een ander vaatje tappen. Wat mij betreft, mag die tap blijven lopen.
