De populariteit rondom het hardcoregenre is de laatste jaren toegenomen, ons aller geliefde genre zit dus in de lift. Internationaal kan je het merken aan bands als Turnstile en Knocked Loose, welke dezer dagen op gigafestivals als Coachella spelen én daar de boel op z’n kop zetten. Ook binnen onze kleine maar intense lokale scène voel je aan alles dat er wat beweegt. Logisch ook als je weet dat er in ons Belgenlandje zoveel hardwerkende bands zijn. De bands uit ons pietlullige landje worden dan ook nog eens per streek opgedeeld. Zo heb je H8000, Kempencore en veel meer. Ook in onze hoofdstad hebben ze een bruisend aanbod aan talentvolle hardcore- en punkbands. Eentje daarvan is Fucked Up Minds oftewel FUM. De band startte in 2019 aan zijn muzikale ontdekkingsreis. Het is het jaartal dat de geschiedenisboeken ingaat als het laatste normale alvorens één of ander griepje besloot om de wereld plat te leggen. Was het de schuld van de pandemie of was de band lange tijd opzoek naar dé perfecte sound, maar het duurde tot november vorig jarig vooraleer de band zijn eerste wapenfeit had afgevuurd. (meer…)
Voor je het goed en wel besefte was de laatste dag van Jera On Air weer aangebroken. Het is altijd met een wrang gevoel uit je tentje kruipen, maar ook de laatste dag beloofde weer veel goeds. De voetjes protesteerden wel even, net zoals enkele andere lichaamsdelen. De mindset daarentegen zat helemaal goed en was klaar voor nog een dagje muzikaal geweld. Voor de echte vroege vogels onder de bezoekers stond de Nederlandse punkband Mark Of Chaos geprogrammeerd als opener van de Vulture Stage. Dit was echter iets te sportief voor ons, waardoor No Permission voor ons de eerste band werd. Metalcore van eigen bodem op een “nuchtere” maag, valt dat niet wat te zwaar?
No Permission – Eagle Stage – 11:30 – 12:00
Helemaal niet, No Permission stond met een grote rode stip genoteerd in onze agenda. De Hollanders verdienden een spotje op de affiche door deel te nemen aan de Guts & Glory bandcontest. Dit is een jaarlijks terugkerend event, dat plaats vindt in de Dynamo te Eindhoven. No Persmission won die avond en het hierbij horende spotje op het festival. Alhoewel het ’s ochtends goed vertoeven was in de campingstoel, was het duidelijk dat we niet de enige waren die de lokale metalcorehelden van No Permission aan het werk wilden zien. Natuurlijk stond de tent niet afgeladen vol, maar voor zo vroeg op de dag was deze aardig gevuld. De band zelf had duidelijk geen last van het vroege uur, de jonge gasten bestormde het podium alsof waren het de headliners van de avond. Heerlijk om te zien die jeugdige onbezonnenheid.
Het was nog zonder muziek dat de band zijn energie en vreugde kon overbrengen op zijn publiek. Het geluk spatte van het kwintet, iets wat de vorige dag bij enkele toppers duidelijk mankeerde. Je wist dat No Permission naar deze dag had toegeleefd, én deze unieke kans met beide handen ging grijpen. Frontman Mees Stevens genoot duidelijk het meest van al de aandacht, en maande het publiek vanaf de eerste seconde aan om een stapje dichterbij te komen. Al snel konden de Nederlanders de aanwezigen aan het bewegen krijgen. Je verwacht ook niet anders van zo’n toegewijd publiek als dat van Jera On Air.
Stevens en co bleven genieten, de aandacht van het publiek zwakte wel wat af naar het einde van setlist. Gelukkig heeft de band daar een goede remedie tegen gevonden. The Progress, welke als voorlaatste de revue passeerde, wist weer wat poeier aan het geheel toe te voegen. De eerlijkheid gebied ons te zeggen dat ook onze aandacht wat verslapte. Deze kraker deed de armen en benen in de moshpit weer duchtig in het rondzwieren, de adrenale gierde weer wat door de aderen.
Lag dit “dipje” aan No Permission? Neen, wij denken van niet. Wij duiden eerder de grote kille Eagle stage aan als boosdoener. Misschien dat de organisatie toch eens moet nadenken over het feit dat de winnaar persé op de grootste stage zou moeten aantreden. We begrijpen dat dit een unieke ervaring is voor jonge startende bands, maar als No Permission deze set in de Buzzard stage had mogen brengen… dan was onze aandacht niet verzwakt. Deze intense cocktail had nood aan wat stagedivers en een kleinere pit. Nu voelde het soms allemaal wat kil aan in die veel te grote tent.
De goesting maskeerde enkele foutjes, welke we maar al te graag door de vingers zien. Het was onze eerste show van deze jeugdige Nederlandse band, maar we hopen dat onze wegen snel nog eens mogen kruisen. Wat No Permission op dit omvangrijke podium heeft laten zien was uitstekend. Het zal ervoor zorgen dat we ze in de toekomst vanop de voet zullen blijven volgen.
This Is Sincerity
Suddenly I Was Broken
Trembling Mind
Lifeless
Their Behaviour
Despair
Silence
Drown Out Your Misery
The Progress
HARM
Vein.FM – Vulture Stage – 14:00 – 14:40
Na een maaltijd te hebben genuttigd, kozen we ervoor om richting camping te trekken. Het was heerlijk warm die dag waardoor we langer dan gepland bleven plakken in onze comfortabele campingstoel. Na ontspanning komt inspanning, en dat was met Vein.FM eentje waar we maar al te graag weer voor naar de weide trokken. De Amerikanen gelden in de scène als één van die namen welke de next big thing zou kunnen worden. We volgen de band al een tijdje, en dus keken we ook erg uit naar onze eerste ontmoeting. In het voorjaar bracht het met This World Is Going To Ruin You het vervolg uit voor de uitstekende debuutplaat Errorzone. Deze verscheen in 2018, toen nog onder de naam Vein.
Persoonlijk vinden wij de debuutplaat wel sterker in zijn schoenen staan dan de nieuwste telg. De rustigere elementen voelen op album vaak wat geforceerd aan. We waren dan ook benieuwd hoe het geheel zou uitpakken. Uiteindelijk werd de totaalervaring een rollercoaster aan emoties. In eerste instantie voelde deze show aan als één van de beste van het weekend, althans zo was dat tijdens het openingskwartier. Wat er vervolgens gebeurde kunnen we niet verklaren, maar onze aandacht/interesse zwakte gevoelig af. Ook het publiek was op te delen in twee categorieën. Zij die het geheel kwamen aanschouwen en helemaal uit de bol gingen en zij die na een tijdje besloten om de keet te verlaten.
Want tijdens de opener Welcome Home stond de tent tot buiten gevuld, natuurlijk met wel spatie op de achterste rijen. Maar toch, voor zo vroeg op de dag stond de Vulture stage goed vol. Maar bij elk einde van een nummer zag je wel een aantal mensen de exit zoeken. Aan inzet binnen de band geen gebrek. Er zijn er maar weinige de revue gepasseerd in Ysselsteyn welke de stage zo optimaal benutte. Zeker Benno Levine, de man achter de draaitafel verdient het om in de bloemetjes gezet te worden. De energie die hij uitstraalde zorgde ongetwijfeld op de eerste rijen voor wat meer vitaliteit.
Wanneer de Amerikanen on fire waren, was het puur genieten. Het waren de rustigere intermezzo’s welke steeds roet in het eten kwamen gooien. We begrijpen dat de band rustmomenten voorziet, daar de cocktail die ze serveren intens is om te brengen. Maar moet het dan echt op zo’n slordige, ongeïnteresseerde manier? Op momenten deed de show me denken aan die van Blood Youth de dag voordien. Ook daar was het heerlijk vertoeven als de band besloot om er volledig voor te gaan, maar kwam een cleane vocal te vaak voor een wel zeer negatief aspect zorgen. Anthony Didio, de frontman van Vein.FM, heeft een heerlijke scream, maar kan zijn allesbehalve zuivere zangstem beter achterwegen laten. Deze begon na een tijdje echt op de zenuwen te werken.
Vein.FM zorgde voor een vreemde ervaring. In eerste instantie was het er pal op, maar wanneer de Amerkanen besloten om het gaspedaal wat te lossen zakte het niveau gevoelig. Na het festival hebben we de band nog enkele keren beluisterd en werden we voornamelijk aan de pluspunten herinnerd. Toch zal er een goede support nodig zijn om ons te overtuigen om present te tekenen voor een zaalshow van Vein.FM. Wederom een tegenvallende hardcorenaam.
Welcome Home
Rebirth Protocol
Ideation: Self-Destruct
Inside Design
Hellnight
Wherever You Are
The Killing Womb
Wavery
Doomtech
Untitled
Old Data In A Dead Machine
Progenitor
Incendiary – Vulture Stage – 15:20 – 16:00
Na de teleurstelling van Vein.FM besloten we wat van de andere facetten te genieten die Jera On Air in aanbieding heeft. Zo bezochten we The Hawk stage voor het eerst, een klein gezellig tentje waar vooral SKA en punk geprogrammeerd stonden. Hiernaast stonden er ook enkele bizarre buitenbeentjes in dit gezellige optrekje, toen wij er voor het eerst binnenwandelde stond er ene Willy Organ op het podium. De Vlaming is in België vooral bekend voor zijn radiohitjes en zorgde voor een apart sfeertje op de weide. Wij kwamen echter alleen maar op prospectie want later op de avond zou hier Tusky als headliner spelen, dat beloofde veel goeds! Achteraf bezochten we de merchtent om te kijken of de Zweden van Raised Fist al gearriveerd waren, om vervolgens een stukje mee te pikken van de Britse metalcoreband Oceans Ate Alaska. Ook hier kozen we al snel het hazenpad daar de muziek echt niet ons ding was. Dan maar naar de Vulture stage, waar we maar even moesten wachten op de start van de set van de Amerikaanse hardcoreband Incendiary. Voor ons is dit een naam welke we al verschillende keren aan het werk hebben gezien en altijd wist uit te halen.
En ook deze keer was Incendiary goed voor een feestje. Nummers als Hanging From The Family Tree, Victory In Defeat en The Power Process doen altijd hun werk. De eerlijkheid gebied ons wel te zeggen dat we deze keer niet echt omver werden geblazen. Iets waarin de Amerikanen de vorige passages wel probleemloos slaagden. Ondanks het feit dat de band al zo’n vijftien jaar actief is, heeft het nog maar drie studioplaten uitgebracht. Drie iconische platen in de scène, dat wel, maar toch bleven we deze keer wat op onze honger zitten. Het was weer meer van hetzelfde, wat ons betreft mag die nieuwste langspeler sito presto worden uitgebracht.
Gelukkig is er nieuw materiaal onderweg, hopelijk een kransje nummers welke voor wat meer vernieuwing zullen zorgen. Er werd ook een nieuwe track gespeeld van deze opkomende plaat, al werd de titel van zowel plaat als nummer nog achter de hand gehouden. We hopen dat de Amerikanen snel met wat meer informatie komen want dit ene proevertje smaakte duidelijk naar meer. Alleen al deze song maakte het de moeite om present te tekenen. Het was duidelijk dat het grootste deel van de aanwezige genoten van de heerlijke show van de Amerikanen. Incendiary deed wat je er van kon verwachten: zorgen voor een heerlijke work-out met gekend materiaal.
Knocked Loose – Vulture Stage – 18:05 – 18:50
Hartverscheurende keuzes, daartoe dwong de organisatie ons keer op keer. Die dag was wat ons betreft de meest ongelukkige die tussen de Amerikaanse hardcore van Knocked Loose en de eigenwijze Vlaamse metalband STAKE. Op een festival gebeuren vaak last-minute wijzigingen waardoor ik iets na zes toch in een uitpuilende Vulture stage was beland. Al had ik toch stiekem toch liever richting de Buzzard stage getrokken. Het was immers de zoveelste festivalshow die we van de Amerikanen konden aanschouwen, na ook al enkele uitstekende zaalshows.
Dat er veel mensen present tekenden voor de Amerikanen kon je eerder op de dag al afleiden aan de shirtjes op de weide. Waar je ook was, je spotte ergens wel wat merchandise van Knocked Loose. Het is één van de weinige bands welke het label “beloftevolle band” al van zich heeft weten af te spelen. Meer nog, dit is een nieuwe klepper in het genre, eentje waarmee de toekomst verzekerd is. Ook op Jera bewees de band nog maar eens wat voor een pletwals dat het is. De band had geen ellelange intro nodig, vanaf de eerste noot kon je volledig door de rooie gaan. Knocked Loose startte verschroeiend aan zijn set.
Iets wat het publiek ook duidelijk deed, vanaf de start vlogen de armen en benen duchtig in her rond. De sfeer van “Het kan hier van overal gaan komen”, heerlijk toch. Het leek wel alsof alles en iedereen kwaad was in de Vulture stage en nood had aan wat ventilatie. Knocked Loose nam het publiek bij zijn strot en liet het niet meer los. Het geschreeuw van Bryan Garris gaat door merg en been, dit in combinatie met de heerlijk duistere gitaarlijnen en het gegrom van Isaac Hale, blijven een gouden combinatie. Knocked Loose was goed, echt bangelijk goed en toch bleef er iets knagen… STAKE in die intieme Buzzard stage. Mijn schoonbroer, een echte punkfanaat, had het na een tijdje wel gehad met de klinkende hardcore uit Amerika, en had wel zin in nog een klein stukje van de set van de Vlamingen.
Het was met pijn in het hart, want Knocked Loose is een band die gewoonweg nooit zal teleurstellen. Het leek wel alsof het ons nog probeerde tegen te houden. Net wanneer we besloten om ons aan de oversteek te wagen begonnen de Amerikanen aan één van hun beste nummers, Billy No Mates. Het was anders het perfecte nummer om ook de sfeer achteraan de keet eens wat te verkennen, en laat ons zeggen dat ook daar de armen en benen duchtig in het rond vlogen. Zonder twijfel de hardste show van het weekend, want ook het moshpitaal draaide tijdens deze set een zwaardere shift. Wij kijken nu al uit naar welke zaal Knocked Loose zal komen. Want daar zullen we ongetwijfeld voor een volledige show aanwezig zijn.
STAKE – Buzzard Stage – 17:45 – 18:30
Op een festival zie je soms van die idioten in lichte looppas naar één of andere stage rennen. Wel deze keer waren wij het. Voor de laatste vier nummers van de set van STAKE moet je wat overhebben. Toen we aan de Buzzard arriveerden werd er luid geapplaudisseerd door de aanwezigen, en begon frontman Brent Vanneste net aan een gezellig babbeltje. Hierin vertelde de man dat ze binnenkort een nieuwe plaat zullen uitbrengen. Markeer vrijdag dertig september alvast in de agenda, want vanaf dan zal LOVE, DEATH and DECAY beschikbaar zijn. Met F*ck My Anxiety bracht het onlangs het eerste voorsmaakje van deze nieuwste telg uit.
Wat waren we blij dat dit de opener was van onze mini-set van STAKE. Het is namelijk een song welke dagelijks in onze playllist zit, we krijgen er maar geen genoeg van. Was het de euforie dat we toch nog een stukje konden meepikken, maar jongens toch wat een heerlijke song is dat. Als heel de nieuwste plaat van dat niveau gaat zijn, dan houden we ons vast aan onze bretellen. Deze korte snedige track is de belichaming waarvoor de band staat. De allesvernietigende riffs vliegen je om de oren. Om het geheel wat toegankelijker te maken, werd het geheel overgoten met een stonersausje. STAKE maakt datgene waar het volledig achterstaat, geen negentig maar honderd procent.
Vervolgens werden we nog verwend met Critical Method, Careless en aflsluiter Everybode Knows. Jawadde, wat een heerlijk einde. Wanneer de laatste noten uit de boxen galmde, wist je dat je dergelijke toestanden niet meer ging kunnen aanschouwen. STAKE is uniek, het zijn meesterlijke gitaarvirtuozen waar een serieuze hoek van af is. Aanstaande zaterdag speelt de band op Rock Olmen waar ze de Stoot stage mogen afsluiten. Hier gaan we aanwezig zijn voor een volledig show.
Catatonic
Doped Up
Kolomon
Gravity Giants
Dickhead
F*ck My Anxiety
Critical Method
Careless
Everybody Knows
Drain – Buzzard Stage – 19:00 – 19:45
Met One Step Closer, Higher Power en Vein.FM waren een deel van de hardcoreshows eerder een tegenvaller. Het leek wel alsof verschillende onder hen er de kracht niet voor hadden, bij andere ontbrak dan weer de goesting. Drain, nog zo’n veelbelovende hardcorenaam was de volgende band op onze agenda. Net zoals bij het eerder opgesomde kransje namen hadden we ook bij deze Amerikaanse act zeer hoge verwachtingen. Net voor heel de coronapandemie brachten ze met California Cursed de eerste langspeler op de markt. Het was één van die platen die je tijdens de pandemie maar bleef beluisteren in de hoop dat de ontmoeting snel zou kunnen plaatsvinden. Tweeënhalf jaar later was het dan eindelijk zover, en waren de verwachten bijgevolg ook zeer hoog.
Niet enkel de muziek zorgde voor die togenhoge verwachtingen, maar ook de internationale pers is unaniem over Drain. Een topact, een wervelwind welke overal de voorhamer bovenhaalt en furieus weet uit te halen. Ik was benieuwd of al die statements ook van toepassing waren op het Europese vasteland. Want veel Amerikaanse bands laten hier afweten, zeker op de festivals. De set begon al met een wel zeer wrang smaakje, zon dikke vijf minuten na de bedoelde aanvangstijd bestormde het kwartet de stage om vervolgens een veel te lange intro uit de boxen te knallen. Oké deze doet ook zijn dienst op de debuutplaat als introductie, maar wanneer je als band laattijdig start kan je deze toch beter achterwegen laten.
Maar wanneer die ellelange ouverture dan eindelijk achter de rug was, was het ook echt gedaan met de rust en stilte. Drain trapte onmiddellijk het gaspedaal vol in, iets wat het zo’n hele set probleemloos wist vol te houden. Alhoewel een hele set… daar komen we later nog even op terug. Het gevreesde geluid van Frank Carter & The Rattle Snakes op de grote mainstage was hoorbaar tussen de nummers, maar dat leverde weinig problemen op. De Amerikanen beperkte de pauzes tot het minieme, om zo weinig mogelijk energie te verliezen die met een eerdere kraker werd opgebouwd. Hierdoor bleef deze in de moshpit maar toenemen en genoten band en publiek duidelijk met volle teugen.
Dit alles leverde een hele show lang leuke taferelen op. Stagedivers sprongen extatisch in de woelige pit, niet zomaar, ze sprongen over de aanstormende crowdsurfers en zelfs over frontman Sammy Ciaramitaro. Het leek wel alsof iedereen in de Buzzard stage reikhalzend had uitgekeken naar deze energiebom. Eigenlijk kon je dit vooraf al voorspellen. De reden waarom dit alles zo goed aanvoelde? De gouden formule die de band heeft gevonden. Het geheel is doordrenkt van de hardcore, maar om toch wat meer uithoeken te kunnen bewandelen, werd aan het energierijke geheel nog wat trash metal toegevoegd. Ook dit is een genre waar geen tierelantijntjes aanhangen, geen zeemzoete clean vocals of dergelijke toestanden. Neen ook het trash metal genre staat bol van de stootkracht. Geen commerciële troep bij Drain enkel maar elementen welke de pienterheid ten goeden komen.
Wat een heerlijke sound, band, crowd en festival. Zo’n kwartier voor het einde schreeuwde Ciaramitaro dat het laatste nummer al was aangebroken. In het verleden heeft Drain wel twee uitstekende ep’tjes uitgebracht, maar daar is de sound niet hetzelfde als op die uitstekende debuutplaat. Ik vroeg me vooraf al af hoe de band het grote slot ging vullen en dat deed het dus door er zo’n twinitg minuutjes af te pitsen. Als je een dijk van een show speelt zoals de Amerikanen dat deden op Jera On Air, dan neem je dat als publiek er maar al te graag bij. Dit is een band om in de gaten te houden. Heerlijk pittige hardcoreshow.
Raised Fist – Eagle Stage – 20:20 – 21:05
Normaal gezien hadden we niet veel tijd gehad tussen de show van Drain en Raised Fist. Daar de Amerikanen een groot deel van hun speeltijd onbenut lieten konden we nog voldoende recupereren met een drankje. Met Raised Fist stond er immers een zeer grote groep als volgende band op onze agenda. Ik leerde de Zweden kennen op Groezrock 2015 waar ze een goed gevulde Impericon stage platwalste met hun sound. Daar de festivals zo op elkaar gelijken had ik me aan een zelfde show verwacht . Maar Meerhout is Ysselsteyn niet. Hoe hard de Zweden ook hun best deden, deze show had niet dezelfde schwung als tijdens onze vorige ontmoeting.
De nieuwste plaat Anthems had hier niets mee te maken. Net zoals op Groezrock kwam de band met een nieuwe plaat onder de schouder, maar beide platen liggen perfect in elkaars verlengde. Neen, het was voor het eerst dat het publiek me echt teleurstelde. Eerst en vooral stond de Eagle stage helemaal niet vol, en dat is nog zachtjes uitgedrukt. Je kon haast tot op de eerste rij wandelen, een schande! Waar zaten al die muziekliefhebbers? Dat hier een iconische band op de planken stond die volgend jaar dertig kaarsjes mag uitblazen, daar was niets van te bespeuren.
Alhoewel, on stage was het wel één en al vuurwerk. Het zal Alexander Hagman ook zijn opgevallen dat recht tegenover de Eagle stage, de Buzzard stage te klein leek voor Cigar. Toch liet de band het niet merken dat het teleurgesteld was in de opkomst. Het probeerde alsnog uit te halen met hun indrukwekkende sound. De setlist bestond uit de laatste vier platen en dat vonden we jammer. Persoonlijk hadden we gehoopt op een trip down memory lane met een Pretext vanop de debuutplaat of dergelijke maar helaas.
Zoals te verwachten werd een groot deel van de setlist voorbehouden voor de voorstelling van de nieuwste telg Anthems. Zoals eerder aangehaald ligt deze in het verlengde van From The North. De nummers paste dan ook perfect binnen het repertoire. Anthem was wat ons betreft de sterkste nieuwkomer, al was het gemis van een uitgelaten Jera On Air massa zwaar. Wie present tekende genoot ongetwijfeld met volle teugen. Achteraf kon je aan de merch een shirtje aanschaffen, een unicum zo vertelde Hagman ons tijdens zijn set. Normaal blijft de merch in het hoge Noorden maar door uitzonderlijke omstandigheden waren er toch enkele beschikbaar op Jera. Een lange wachtrij zal er echter na de show niet hebben staan aanschuiven… .
Jammer, zo jammer! Raised Fist is een band waarbij de massa mee moet opgaan in het uitgelaten sfeertje dat de band met zich meedraagt. Dat gebeurde echter niet in een bijna lege Eagle stage. Besloot iedereen om uitgebreid te gaan lunchen tijdens de set van de Zweden? Wij begrijpen het nog steeds niet. Hoe dan ook zijn we er ongetwijfeld bij als de band eens een zaalshow aankondigt in onze kontreien. Een heerlijke show welke door zowat heel Jera werd gemist. Maar ook Jera werd hier duidelijk gemist… .
Perfectly broken
Flow
Anthem
Venomous
Killing it
Murder
Some of these times
Friends and traitors
Tusky – The Hawk – 23:00 – 23:45
De zoveelste festivalshow van Comeback Kid en Bullet For My Valentine lieten we aan ons voorbijgaan. We kozen ervoor om richting camping te trekken en daar nog wat na te genieten van de tot nu toe deugddoende Jera On Air. Er restten nog twee bands, waarvan eentje met een dikke rode stip stond aangeduid in onze agenda. Tusky is al lang geen onbekende meer in Nederland, de punkrockband van eigen bodem had de eer om de intiemste stage van het festival, de Hawk stage, af te sluiten. Al twee dagen lang stonden er beloftevolle punkbands, maar de bands welke we wilde zien clashte met een andere klepper. Ook Tusky zijn show overlapte met een levende legende. Bad Religion had in de Vulture stage de eer om het podium af te sluiten. Met Counterparts stond er ook in de Buzzard stage gelijktijdig een naam met faam geboekt. Toch kozen we voor de lokale helden, daar met No Turning Back, No Permission en Hang Youth elke band welke een thuismatch speelde furieus wist uit te halen.
Het late uur, de perfecte setting en de aanstekelijke punkrock konden toch niet anders dan voor één van de hoogtepunten van het festival zorgen? Er was zelfs een balkonnetje voorzien in de tent waar de mensen rustig konden plaatsnemen in een sofa of op de tribune. De Hawk stage zelf bevond zich in het hart van het festival. Toen we het zaaltje binnenwandelden, zo’n tien minuten voor aanvang vreesden we dat we verkeerd zaten, dit ondanks het feit dat de spandoek welke boven het drumstel hing ons anders deed voorspellen. Met andere woorden er was zeer weinig volk… .
Maar rond elf uur was de meute daar en liep het tentje goed vol, gelukkig! Net zoals bij Turnstile en Nasty begon ook deze show met technische problemen, al had dit geen gevolgen zou ik denken. Achteraf kwam nog ene zanger Niley twee uur entertainen, we denken dat de man er niets mee inzat om wel wat later aan zijn act de présence te starten. Een dikke vijf minuten later dan gepland besloot de band om aan de setlist te starten. Met We’re Going Out Again, welke eerder dit jaar verscheen op What’s For Dinner, schoot de band wel zeer furieus uit de startblokken. Al was het anderzijds wel een te verwachten opener.
Wat we niet hadden zien aankomen, althans we hadden het niet durven voorspellen, was dat de Hawk stage vanaf minuut één dreigde uit zijn voegen te barsten. De mensen kropen in de palenconstructies om zich vervolgens te wagen aan een duikje in het publiek. Het leek alsof alles kon en mocht tijdens deze show, daar de security niet ingreep. Het logische gevolg was dat meerdere mensen de stevigheid van de Hawk stage gingen onderzoeken. Het leverde een wel zeer energievol sfeertje op, eentje waarvan we dachten dat de band deze nooit zou kunnen aanhouden. Maar blijkbaar is Tusky een marathonband, want zo’n klein uurtje bleef de band garant staan voor muzikaal geweld.
Op album klinkt het allemaal wat softjes maar live weet Tusky de lont al snel aan te steken. Natuurlijk gebeurde dit vanaf de eerste seconde op Jera On Air. De energie die werd opgebouwd tijdens We’re Going Out Again kreeg de kans niet om te slinken, want vrijwel direct na de laatste noot van dit openingsschot knalde met Going Out de volgende kraker al uit de boxen. Het waren vooral deze nummers, welke op de vorige werken waren verschenen, waar we benieuwd naar waren. Tijdens corona besloten zowel Van Teijlingen als Van Luttikhuizen, toch twee grote namen, uit de band te stappen. Iets met John Coffey maar dat weten jullie ondertussen wel.
Bassist Van Teijlingen werd vervangen door Quirin Wijgers, Van Luttikhuizen werd op zijn beurt geremplaceerd door Vladimir Stevic. Het was vooral die laatste welke op Jera On Air met een vergrootglas werd gevold, door ons toch zeker. De leegte die de originele frontman liet was groot. Het was dan ook te voorspellen dat Stevic de serieuze schoenen niet helemaal wist te vullen. Als het gezicht van de band het project verlaat is het altijd even wennen, en gewenning vraagt tijd. In een gesprekje achteraf met de band kwamen we te weten dat Stevic thuis plat in de zetel lag met een zware keelontsteking. Met dat in ons achterhoofd heeft de man zich toch volledig gesmeten.
Het was ook niet slecht, integendeel zelfs. Maar zoals eerder aangehaald vergt alles wat tijd. En als Tusky telkens weer met dezelfde energie zal starten als op Jera On Air dan zie ik het helemaal goed komen. White Dress zorgde voor een eerste echte bom, het is dan ook één van de favoriete van het publiek. Wederom begon iedereen het podium te bestormen, om zich vervolgens op de massa te storten of om het nog wat hogerop te zoeken. White Dress zat al vroeg in de set verstopt, maar de energie die werd opgebouwd kon de band probleemloos meepakken tot het einde van de speeltijd. Dat einde was er eentje waarbij de organisatie met een bang hartje toekeek.
Want net voor het allesvernietigende tweeluik maande Stevic de mensen op het balkon aan om naar beneden te springen. Als er geen gehoor aan werd gegeven betekende dat het einde van de setlist, waarna een dappere man plaats nam op balustrade. Daarna werd Jawbreaker ingezet, dé track van de band als je het ons en de volledige Hawk stage vraagt. Van overal kwamen de mensen welke zich nog voor een laatste keer wilde wagen aan een stevig danspartijtje. Iedereen had het duidelijk naar zijn zin, zowel band als publiek genoten met volle teugen. Als laatste pareltje had de band met You Will Not Regret This dé track achter de hand gehouden waarmee het allemaal startte. DJ De Rooie Jager en Zanger Niley, welke nog voor een afterparty zouden zorgen, stonden in de backstage toe te kijken en vreesde dat het tentje het zou gaan begeven. Tusky leverde hier één van de beste shows van het weekend af. Puur genieten, van begin tot einde!
WE’RE GOING OUT AGAIN (intro)
GOING OUT
CONVERSATION STREET
WHAT’S FOR DINNER
BEACHEATER
WHITE DRESS
SMACK ME
RAFTOVERS
NO PAIN
DRAIN YOU
LEMONPARTY
TRIAL & TERROR
JAWBREAKER
YOU WILL NOT REGRET THIS
Get The Shot – Buzzard Stage – 00:00 – 00:50
Na Tusky was het de bedoeling om onze laatste bonnetjes op te consumeren en nog een klein stukje mee te pikken van de Get The Shot, hardcore uit Canada. Het was dat of naar de grote Eagle stage waar de punkrockband Rise Against als aflsuiter geboekt stond. Daar we geen fan zijn van de Amerikanen kozen we voor het alternatief, al was dat ook niet met volle goesting. In het verleden hebben we Get The Shot al vaker aan het werk gezien, maar ze konden nooit echt overtuigen. Het was vooral de hoge scream van Jean-Philippe Lagacé welke na een tijdje wat begon tegen te steken. We dachten dan ook dat we maar een klein stukje gingen meepikken maar dat draaide even anders uit.
Get The Shot haalde vernietigend uit en zorgde vanaf de eerste minuut voor een ware veldslag. Het feit dat Lagacé zijn onderdanen aanmaande om elkaar eens een goed te grazen te nemen zal daar zeker bij toegedragen hebben. De man, welke vol is van zichzelf, en zijn spierballen meermaals oprolde, zorgde wel voor een zeer apart sfeetje. Zelfs wij achteraan het kleine tentje, met frietje in de hand, voelde ons niet op ons gemak. Het leek wel alsof Jera klaar was om samen met Get The Shot niet het einde van het festival te “vieren”. Maar de start van een woelige laatste nacht. Waar je ook keek, tot ver buiten de Buzzard stage stonden de mensen het beste van zichzelf te geven.
De laatste hardcoretrack die uit de boxen van de Buzzard stage knalde was Cold Hearted, wat voor een laatste opstootje zorgde. Ook Lagacé kondigde deze aan als de laatste kans om volledig nuts te gaan in de warzone. Nog een laatste keer maakte het publiek zich klaar om volledig los te gaan. Het was er aan te zien, want de pit barste uit zijn voegen en de stagedivers en crowdsurfers waren in overtal. Waar we dachten dat we slechts een stukje Get The Shot gingen meepikken werd het een hele set. Samen met de rest van Jera hebben we genoten van deze laatste krachtpatser.
Toen de laatste noten uit de boxen galmde zag je iedereen elkaar wat verbaasd aanstaren. Dit betekende voor vele het einde van Jera On air, al waren er enkele welke de verhuis naar de main stage maakte. Wij trokken naar de camping om daar nog wat na te praten en vervolgens onze luchtmatras op te zoeken. De ochtend erna was het immers inpakken en weer richting België trekken. Jera On Air was zoals steeds fantastisch. We hebben weer genoten van de eerste tot de laatste minuut en zullen ook volgende editie weer present tekenen!
Moe maar voldaan én doorweekt van de regen, zo konden de meeste festivalgangers donderdagnacht hun tentje opzoeken. Na nog een laatste feestje op de camping konden de bezoekers vrijdag ontwaken met het gedacht dat het eindelijk zover was, de eerste volwaardige festivaldag was daar. De nacht was woelig, met intense regenbuien en hevig onweer. Normaal hoop je op te staan met gierende muziek van de buren maar na de eerste nacht stond je op met de geur van… kapotte kartonnen tenten. Verschillende van hen hadden de nacht niet overleefd en werden vervangen door een robuuster exemplaar, een standaard iglotentje. Ook deze eerste dag oogde spectaculair met enkele kleppers op de agenda.
Clowns – Vulture Stage – 12:00 – 12:30
In een sportoutfit uit de jaren 70 bestormde de Australische band Clowns om klokslag 12 uur het podium. Was het het uitstekende weertje op de middag na een woelige nacht op camping, maar ik vond de opkomst voor deze band eerder aan de magere kant. Wie wel present tekende, genoot met volle teugen, wat op Jera On Air een moshpit vanaf de eerste noot betekent. Voor Clowns was dit ook een heugelijke dag, daar het de eerste show op Europees grondgebied was in tweeënhalf jaar tijd. Ik wist dat de Aussies een mix tussen hardcore en punk serveerden, maar wat het juist inhield was me onbekend. Ik moet zeggen dat ik blij was dat ik vroeg genoeg de camping had verlaten, want deze eerste ontmoeting smaakte duidelijk naar meer.
Stevie Williams straalde zoveel energie uit, iets wat veel nieuwsgierigen toch de weg naar Vulture stage deed vinden. Na enkele songs stond de tent aangenaam gevuld voor deze wervelende act. Dat was ook niet meer dan terecht, Clowns verzorgde hier de ideale ochtendgymnastiek om al de zorgen van de voorbije nacht van je af te dansen. Williams en co hadden er duidelijk veel zin in, de stage werd meer dan benut. Wat ik op voorhand wel wist, was dat de frontman van het bonte gezelschap maar al te graag halsbrekende toeren uithaalde. Dat was ook niet anders in Ysselsteyn.
Zo kwam Stevie maar al te graag eens gedag zeggen in de pit, om ook de allergrootste fans hun deeltje van de songtekst te laten schreeuwen. Het gekste wat de man deed was op de boxen klimmen, dit terwijl de organisatie ook deze dag de bezoekers nog aanmaande om, weliswaar bij ongunstig weer, de palen te vermijden. Williams klom helemaal tot op de bovenste versterker om daar het beste van zichzelf te geven. Het leverde naast de mooie foto’s ook wat extra energie in de moshpit op.
Clowns staat ervoor bekend om altijd voor een feestje te zorgen, en dat was ook zo op Jera. Zelfs op dit vroege uur konden ze voor een uitgelaten sfeertje zorgen, het publiek genoot duidelijk met volle teugen. Volgende keer mag de band gerust wat later op de dag aantreden en liefst in een stage zonder domme barrière. Hoe dan ook was het half uurtje in een sneltempo achter de rug en was het achteraf met de meute naar de Eagle stage verhuizen, want daar gingen de Belgen van Fleddy Melculy aan hun setlist starten.
Fleddy Melculy – Eagle Stage – 12:30 – 13:00
Ik had wel verwacht dat er wat volk naar de Eagle Stage zou afzakken voor de Belgische metalcoresensatie Fleddy Melculy, maar dat de grootste tent van Jera On Air zo goed gevuld ging zijn… neen dat had ik niet durven voorspellen. Wanneer er zo’n massa voor je klaar staat, op de middag dan nog eens, dan heb je de moeilijke opdracht om iedereen tevreden te stellen. Wel ik kan stellen dat Fleddy en zijn leger des heils hier zijn in geslaagd. Tijdens en na de set waren er enkel blije gezichten te spotten tussen de festivalgangers.
Openen deden de Vlamingen met Fuck Uw Vrienden, al meteen werd duidelijk dat ook onze Nederlandse vrienden de teksten van deze Belgische band luidkeels kunnen meeschreeuwen. Daar er bij de meeste bands één centrale moshpit was, slaagde Fleddy Melculy er in zowat overal in de tent voor opstootjes te zorgen. De energie zat goed en dat besefte ook de band, er zat maar weinig rust tussen de opener en Feestje In Uw huisje. Hierdoor behield de pit zijn energie, Fleddy Melculy én zijn aanhang startte furieus, ik was benieuwd of beide partijen dit konden aanhouden.
De nummers volgden in een sneltempo, dat was ooit wel anders. Het leuteren tussen nummers is niet meer en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Deze band is zo goed dat het nummers op zijn publiek moet vuren, des te meer nummers des te beter. Het bommetje van deze set was Ik Ben Kwaad, geen verrassing voor zij die de band wat kennen. Het is zoals de lyrics zelf zegt de song waarbij alles kapot kan en moet gaan. Het zorgde ook voor de eerste wall of death waar we bij waren. Ondanks het vroege uur reageerde Jera On Air met een deftig exemplaar waarbij de breakdown die erachter verstopt zit voor leuke taferelen zorgde.
Wie het nog niet wist, Fleddy Melculy is bezig aan een nieuwe langspeler. Dat mag eigenlijk geen verrassing zijn, het lijkt wel alsof de band continu aan het werk is aan nieuw materiaal. In het voorjaar bracht de band met Geen Tijd Voor Spijt daar het eerste proefstuk vanuit, deze kersverse track kon ook niet ontbreken en werd gespeeld na het vernietigende tweeluik Ik Ben Kwaad en Niks, welke toch twee echte hardcoretracks zijn van de band. Geen Tijd Voor Spijt mag je voortaan ook bij dat kransje nummers rekenen, wat een uithaal van jewelste.
Het was tot het einde wachten om op een minpuntje te stoten: T-Shirt van Metallica dé track waarmee het allemaal startte. Maar zoals vaak is het hitje van de band een nummer dat steevast de revue passeert. Als dat dan ook nog eens één van, zo niet het minste liedje is van de band, dan is dat jammer. Deze set had het verdient om op een andere manier afgesloten te worden, een Voor Altijd Jong had de perfectie benadert. Misschien dat een verkorte versie van de klassieker een optie is voor in de toekomst, al zullen er dan altijd nieuwelingen teleurgesteld zijn. Als band kan je niet voor iedereen goed doen natuurlijk. Fleddy Melculy is beter geworden dan zijn klassieker, een luxeprobleem dus.
Setlist:
Fuck Uw Vrienden
Feestje In Uw Huisje
Geen Vlees, Wel Vis
Stop!
Ik Ben Kwaad
Niks
Geen Tijd Voor Spijt
Brood
T-shirt Van Metallica
Higher Power – Vulture Stage – 13:00 – 13:30
Rust werd er ons niet gegund, of je mistte wel één of andere topact. Na Fleddy Melculy was het de beurt aan de Britse alternatieve hardcoreband Higher Power. Het is één van die lichting bands welke al een geruime tijd speelt met het label “beloftevol”. Het is aan de band om die status te upgraden naar gevestigde waarde. Maar deze performance op Jera zal daar niet toe bijdragen. We kregen een zwak afkooksel van datgene waarvoor de band eigenlijk staat.
Wie de Britten wat kent, weet dat het normaal gezien een wervelwind is, op Jera On Air presteerde de band beneden alle pijl. Het leek wel alsof Higher Power er totaal geen zin in had. Het is zo’n eigenzinnig geheel, iets wat totaal niet strookt met de wetten van de hardcore. Zoiets moet met de nodige passie worden gespeeld, niet worden afgerammeld om vervolgens weer de coulissen te duiken.
Zelfs de nummers vanop de iconische debuutplaat Soul Structure waren in hetzelfde bedje ziek. Weinig passie, weinig overtuiging. Een beetje je best doen, dat is toch niet te veel gevraagd? Wanneer een band zich zo schaapachtig gedraagt, volgt de hele roedel. Resultaat een Vulture stage die nauwelijks wat energie uitstraalde. Een show van de Britten om snel te vergeten.
Silverstein – Eagle Stage – 14:40 – 15:20
Na de teleurstelling van Higher Power zochten we iets om te sneukelen om vervolgens even richting camping te trekken. Het schema voor de avond oogde immers loodzwaar, met dank aan het uitstekende programmatieteam van Jera. Na zo’n uurtje keerde we weer richting de weide voor één van onze persoonlijke favorieten. De Canadezen van Silverstein kwamen hun tiende plaat voorstellen Misery Made. Tegelijkertijd kwam het ook voor het eerst met de negende telg A Beautiful Place To Drown onder de schouder naar Europa. Corona kon dan wel de livebeleving aan banden leggen, de Canadezen hebben in de lockdown echter niet stilgezeten. Resultaat: twee uitstekende platen welke nog recht hadden op een demonstratie.
Wie had verwacht dat de Canadezen voornamelijk de nieuwste nummers ten berde zouden brengen, kwam bedrogen. De Canadezen kozen ervoor om er een heus feestje van te maken, dit met een gevarieerde setlist. Al was de nieuwste telg, met drie nummers het best vertegenwoordigd. Wat wel duidelijk werd was dat, of het nu nummers waren vanop Misery Made Me of ABPTD, ze passen perfect binnen het repertoire van Silverstein. Openen deed de band met Bad Habits, als je het ons vraagt dé song om aan te tonen waarvoor deze post-hardcoreband staat. De start van een veertig minuten durend feestje.
De nieuwere nummers werden goed meegezongen, al was het verschil met klassieker My Heroine toch groot. De grote Eagle Stage stond niet vol, maar de mensen die er bij waren leken allemaal mee te zingen met de ballad van de band. Met The Afterglow als het vervolg ontplofte de tent pas helemaal dit terwijl dit toch één van de rustigere nummers is van Silverstein. Ook voor ons begonnen enkele jongemannen aan een potje onvervalst duwen en trekken. Vreemde keuzen om het bij deze prachtige meezinger op gang te trekken, maar zolang het iedereen naar zijn zin heeft is het goed zeker?
In het midden van de set had de band een verrassing verstopt voor de liefhebber van het eerste uur. Met Smashed Into Pieces speelde de band zelfs één van zijn oernummers, afkomstig van de mythische debuutplaat When Broken Is Easily Fixed. Shane Told, de frontman van de band, vroeg net voor het inzette van deze klassieker of het publiek klaar was voor wat old-school emo. En of Jera klaar was voor deze kraker, de energie die tijdens dit nummer vrijkwam was ongezien in de setlist van de Canadezen. Jammerlijk feitje is dat de band deze niet kunnen vasthouden, al deed It’s Over vanop de nieuwste telg zeker zijn stinkende best.
Al moesten de aanwezige niet lang wachten om nog eens die kloekheid te ervaren. Tijdens de afsluiter Smile In Your Sleep, een andere krachtpatser van de band, ging het dak er voor de tweede keer af. Silverstein stond, als je het ons vraagt, veel te vroeg geprogrammeerd, maar wist ook op dit vroege uur meer dan te bevestigen. Een heerlijke show van een uitmuntende band. Tot in de Trix van Antwerpen of de Dynamo in Eindhoven in het najaar!
Setlist:
Bad Habits
Bankrupt
My Heroine
The Afterglow
Retrograde
Ultraviolet
Smashed Into Pieces
It’s Over
Infinte
Smile In Your Sleep
Anti Flag – Vulture Stage – 15:20 – 16:00
Jera On Air heeft naast de muzikale beleving ook nog wat anders te bieden. Zo was er een klein maar gezellig marktje waar je terecht kon voor shirtjes, zonnebrillen, gekke maskers, rolbenodigdheden, tattoo’s… je kan het zo gek niet bedenken. Ook was er een officiële bandmerchtent waar de bands van die dag hun waren te koop aanboden. Veelal kon je de bands na de shows hier terugvinden voor een babbeltje. Wij besloten al de facetten van het festival eens te onderzoeken waardoor we later dan verwacht aan de Vulture stage waren beland. Hier stond met Anti-Flag toch een wel zeer grote punknaam het beste van zichzelf te geven.
Waar de organisatie eerst tegenslag had met het weer was het de vrijdag van het festival doorgaans genieten van het zonnetje. Hier had de organisatie wel geluk als je het mij vraagt. De Vulture stage was duidelijk te klein voor deze graag gezien punkact, welke ondersteund werden door een enthousiast publiek, iets wat je al gewoon begint te worden op Jera. Dit is toch vaak anders op festivals. De Amerikanen hadden geluk met zijn fanatieke aanhang want zelf vond ik ze weer eerder op automatische piloot spelen.
De middelvingers gingen weer duchtig de lucht in en ook de politie was weer niet de beste vriend van de band, het begint allemaal wat afgezaagd te worden. Zelfs een heuse covermedley kon mijn aandacht niet versterken. Al was het wel duidelijk dat ik één van de weinige was met deze mening, het publiek genoot met volle teugen. Wanneer de band dan ook aankondigde dat het laatste nummer was aangebroken, begon ik al aan mijn tochtje naar de Buzzard stage om de massa voor te zijn aan de drankstanden.
Blood Youth – Buzzard Stage – 16:00 – 16:45
Net voor aanvang van de show van Blood Youth stond de knusse Buzzard Stage goed gevuld voor deze Britse metalcoreband. Zelf was ik niet bekend met het kwartet, maar iemand in onze vriendenkring wou de band wel eens aan het werk zien. Ook in de toekomst zal deze band voor mij een nobele onbekende blijven, want de prestatie die ze hier neerzette was allesbehalve eentje om trots op te zijn. Al startte het allemaal nog zeer belovend. De enthousiaste menigte was er, de breakdowns vlogen om de oren en de band had er duidelijk zin in. Toch draaide het allemaal uit op een snertvertoning.
De beenharde breakdowns waren onvoorspelbaar wat de intensiteit in de moshpit alleen maar ten goede kwam. Maar wanneer Harry Rule zijn allesvernietigende gegrom inruilde voor clean vocals kwam het probleem boven water. Wat een irritante stem heeft de man, eentje die werkt als een spons op de sfeer. Zeker wanneer het geluid zo hard moet staan om op te boksen tegen dat van de mainstage. Het was vals, schel, gewoonweg niet om aan te horen. De man kan zich beteren focussen op zijn geschreeuw, wat wel zeer goed was. Een vacature voor iemand die wel kan zingen dringt zich echt op binnen Blood Youth.
Het vreselijke gejank in combinatie met de overlappende sound van de Japanse metalcoreband Crossfaith zorgde ervoor dat we de set vroegtijdig besloten te verlaten. We willen deze band gerust nog eens een kansje geven maar dan gaan we toch eerst kijken wie de clean vocals verzorgt. Als de band die zanglijnen overboord zou gooien zou het voor een knallende show hebben gezorgd, nu was het eerder huilen met de pet op.
SeeYouSpaceCowboy – Buzzard Stage – 17:15 – 18:00
De campingstoel zat goed, heel goed. Maar voor de Amerikaanse sasscoreband SeeYouSpaceCowboy wou ik hem maar al te graag na een twintigtal minuutjes weer opbergen. Het was de eerste keer dat onze paden kruiste, en dat werd tijd. Het is één van de weinige bands in het huidige metalcoregenre die de tijd van weleer terug weet te brengen. Iets na vijf had je de keuze om naar de main stage te trekken om Ignite met zijn nieuwe frontman aan het werk te zien, of je koos voor de kleinste stage want in de Hawk stonden de Belgen van Captain Kaiser op het programma. Het was dus met een wrang gevoel dat we kozen voor de Amerikanen van SeeYouSpaceCowboy, daar de band al zo lang, zo hoog op onze lijst staat.
Achteraf bekeken waren we tevreden met onze keuze, SeeYouSpaceCowboy was één van de hoogtepunten van ons weekend. Het leek wel alsof de Amerikanen je met hun teletijdmachine terug katapulteerde naar de startjaren van het genre. Toen alles nog kon en mocht. Nu lijkt het genre een zwak afkooksel van hoe het ooit allemaal begon. SeeYouSpaceCowboy is één van de weinige bands die dezer dagen zo’n pure vorm van de emocore weet neer te zetten. Wie de hoogdagen van het emocoregenre heeft meegemaakt met bands als Alesana en Aiden weet welke typische sfeer er hangt tijdens zo’n show.
Toch heeft de band één groot voordeel ten opzichte van het gros uit het emogenre: het serveert het gekende op een bedje van chaos. Die chaos is zo gestructureerd dat het naast de sfeer ook nog eens één van de hoogvliegers was wat betreft het betere gitaarwerk. De setlist knalde aan een rotvaart voorbij, met een moshpit waarbij net zoals bij de muziek alles mogelijk was. Geniale zet van de organisatie om deze bom aan energie in de Buzzard stage te zetten. De mensen wilde maar al te graag het podium op, om zich te wagen aan een sprongetje in de massa.
Armed With Their Teeth vanop de debuutplaat zorgde voor een bommetje relatief vroeg in de setlist van de Amerikanen. Deze kraker vanop de debuutplaat The Correlation Between Entrance And Exit Wounds, is de eerste track vanop deze cd. SeeYouSpaceCowboy leent zich niet echt tot meezingen, maar tijdens Armed With Their Teeth deed de aanhang toch de beste effort. Of was het toch bij de laatste topper van deze heerlijke set?
Self Help Specialist Ends Own Life was de spreekwoordelijke kers op de taart. Doorgaans zijn de nummers van SeeYouSpaceCowboy aan de langere kant, maar deze haalt nog geen twee minuten. Toch is de band erin geslaagd om in Self Help Specialist Ends Own Life diezelfde ziel te steken als in de andere nummers. Het springt van de hak op de tak om verschillende keren te ontploffen. Op Jera On Air zorgde dit voor een wel zeer onstuimig publiek. Zonder twijfel één van de beste shows van het hele weekend. In het najaar keert de band terug naar Europa voor wat zaalshows met Counterparts, The Amity Affliction en Gideon. Ook Eindhoven en Hasselt staan tussen de speeldata. Wij gaan er alvast proberen bij te zijn!
Setlist:
Misinterpreting constellations
A brief moment of lasting intimacy
…and my faded reflection in your eyes
911 call: Help I’ve overdosed on philosophy!
You don’t understand, the liquor’s calling the shots now randy bobandy
Armed with their teeth
Life as a soap opera plot, 26 years running
Melodrama between two entirely bored individuals
Late December
Prolonging the inevitable forever
With high hopes and clipped wings
Absolutely absolute absolution
Anything to take me anywhere but here
Self help specialist ends own life
Nasty – Vulture Stage – 19:35 – 20:20
Met Nasty als volgende band op onze goed gevulde agenda, stond er weer een intensieve work-out op het programma. De Duitstalige Belgen staan erom bekend om overal voor een zwaar feestje te zorgen. We keken dubbel zo hard uit naar de show, daar de band enkele uren voor de show met Resurrection een knaller van een nieuwe single dropte. Het kon toch niet anders dan dat deze ook in de setlist van Jera verstopt zat? Net voor de aanvang van de show stond de tent niet afgeladen vol. Logisch ook als je op de andere stage, die zonder barrière dan ook nog, met Jesus Piece een gelijkaardige band plaatst. Ik was benieuwd of de Belgen ook met die verdomde barrière zwaar konden uithalen.
Openen deed het met Ultimate, maar nog voor de heerlijke breakdown in het begin kon openspatten, begaf de elektriciteit het. Het zorgde even voor de nodige stress, maar na een openingsbabbeltje van Matti, de frontman van de band, was het euvel opgelost. Tweede keer goeie keer, en dat mag je wel stellen. Het leek wel alsof de verplichte pauze als een rode lap op een stier werkte bij het publiek. De eerste breakdown van Ultimate deed het publiek al snel veranderen naar een stelletje hersenloze boksers. Zeker wanneer de band met Declaring War, besloot om al bij het tweede nummertje in de setlist zwaar uit te halen.
Deze kraker vanop de gelijknamige debuutplaat deed wat je van zo’n bommetje kan verwachten. Het zorgde ervoor dat alle posers een stapje achteruit zetten en dat de boksmatch in de ring nog wat feller werd. Zonder twijfel zorgde Nasty hier in ons bijzijn voor de zwaarste moshpit op het festival. Want ook The Boys passeerde de revue, nog zo’n ouder pareltje. Het is een onbekendere track van de band, welke in de moshpit met openarmen werd onthaald.
Nasty in een stage zetten waar een verdomde barriere staat, ze zouden het moeten verbieden. Voor het gewenste contact met zijn publiek moest Matti heel de tijd naar beneden kruipen om zo tot zijn fans te geraken. We mogen het ons niet voorstellen hoe het zou geweest zijn moest deze machine in de Buzzard stage hebben gestaan. Het was nu al heel de tijd genieten, maar daar had de band nóg beter gepresteerd. Naast de klassiekers had de band ook de ruimte gelaten voor Menace voor te stellen.
Met 666AM als hoogtepunt van de nieuwste telg. We kwamen ook te weten dat het nummer oorspronkelijk ontstond als een voicemail binnen de groepschat van de band. Waarna de frontman de riff vocaal inzette, heerlijk momentje. Band en publiek genoten duidelijk beide van het hele gebeuren. Natuurlijk werd ook Resurrection ten berde gebracht, het nummer dat diezelfde verscheen. Ook daar kunnen we duidelijk over zijn: Pur sang Nasty.
Na SeeYouSpaceCowboy deed ook Nasty de grond van Ysselsteyn daveren. Wederom één van de hoogtepunten van het weekend. De setlist die de Belgen hier speelde was er eentje om duimen en vingers van af te likken. Nasty blijft garant staan voor een zwaar feestje en dat zal het doen tot het de gitaar aan de haak hangt.
Ultimate
Declaring War
Slaves To The Rich
Resurrection
Be Careful
The Boys
Rock Bottom
Lying When They Love Us
At War With Love
Look At Me And Fuck You
Chaos
666AM
Shokka
Bulletrain
No Turning Back – Buzzard Stage – 21:00 – 21:45
De Brabantse hardcoreband No Turning Back is één van de beste hardcorebands van Europa, zelfs vanop de hele wereld. Dit jaar mag de band vijfentwintig kaarsjes uitblazen, en dat kwam het vieren op Jera On Air. Ook in 2019 stond de band op de affiche en zorgde het met zijn stomende hardcore voor één van de hoogtepunten van het weekend. In eerste instantie vond ik het vreemd dat de band de Buzzard niet mocht afsluiten, net zoals op die vernietigende vorige passage. Achteraf bekeken was het een godsgeschenk van de organisatie om ze het spotje er net voor te geven. Hierdoor overlapte de band zo’n vijf minuten met die van While She Sleeps op het hoofdpodium terwijl de afsluiter van de Buzzard zijn set helemaal clashte met die van de afsluiter van de avond. No Turning Back besloot zelfs vijf minuten later te starten, naar alle waarschijnlijkheid voor het optimale geluid.
Een zeer wijze beslissing als je het ons vraagt. Hierdoor moest het geluid niet opboksen en kon het dus eens wat “zachter” in de Buzzard stage. Het geluid stond perfect en ook de aanhang was klaar om deze levende legendes met open armen te ontvangen. Wie No Turning Back al eerder aan het werk heeft gezien, en dat zal ongetwijfeld de meerderheid zijn, weet dat het zijn open doelkans niet onbenut laat. Vanaf minuut één zorgde de band ervoor dat niemand in het kleine tentje bleef stilstaan. De moshpit was pertinent aanwezig en ook de stagedivers zorgde voor leuke taferelen.
In vele gevallen ben ik tegen ellenlange gesprekken met de fans tijdens shows. Hiervoor moet je maar tijd maken aan de merchstand en dergelijke. Toch zijn er bands welke hiervan mogen afwijken, daar ze zo geen onzin uitkramen als zovele. De zoveelste preek over het milieu, wapendracht en bijhorend politiegeweld in Amerika of wat dan ook, het kan me maar weinig boeien. No Turning Back neemt altijd de tijd om zowel andere bands, de fans en het festival of organisatie te bedanken en in de bloementjes te zetten. Ze zijn oprecht dankbaar en dat siert de Hollanders, keer op keer.
Net zoals de dag eerder had ik het als Vlaming niet altijd makkelijk om de praatjes te verstaan. Gelukkig is No Turning Back er zich van bewust dat het een Europese topact is, waardoor het grootste deel van de smalltalk in het Engels verliep. Na een tijdje vroeg Martijn van den Heuvel zich af hoeveel Belgen er juist naar Jera On Air waren afgezakt. Persoonlijk moeten we toegeven dat we die massale respons niet hadden verwacht. Toen hij achteraf die vraag ook aan de Duitsers stelde, kreeg hij maar weinig weerklank.
Zoals je kan verwachten wanneer je kwarteeuw muziekheerschappij viert, werd het een wandeling in het wel zeer uitgebreide repertoire van de Nederlanders. Persoonlijk hoogtepunt was Destination Unknown, vanop de zevende telg Never Give Up. Het zette het tentje helemaal in vuur en vlam, iets wat eigenlijk een hele set lang was. De manier waarmee de band een podium vult doet je niet vermoeden dat de band zoveel jaren op de teller heeft. De overtuiging, de energie en de passie spatten nog steeds van het geheel. No Turning Back staat voor onversneden hardcore, zonder commerciële tierelantijntjes, en daar genoot het publiek duidelijk van. Wat ons betreft de beste hardcoreshow van het weekend.
Uitpuffen, dat was de enige manier om wat te bekomen van de intensieve show van No Turning Back. We hadden even een gaatje om aan de foodstand wat uit te rusten met een hapje en een drankje. Lang de tijd hadden we niet, want iets voor elf stond dé naam van deze editie op de agenda: Turnstile. Vergeet Rise Against, The Offspring of The Hives, The next big thing is Turnstile. Dat kon je opmerken aan de vele shirtjes op de weide of de ellelange wachtrij aan de merch van de band. Het was er een hele dag een komen en gaan van mensen. De kassa rinkelde, dat is zeker. De Amerikanen hadden de lastige opdracht om al de aanwezige tevreden te stellen, iets wat bijna onmogelijk was.
Net voor aanvang van de show was het drummen voor een plekje vooraan in de tent. Menig Vlaams Blokker voelde zich hier op zijn gemak, daar een groot deel van de massa “Vol is Vol” begon te scanderen. De perfecte sound vinden duurde langer dan verwacht, geen erg wanneer de band dan opkomt en het gaspedaal vol intrapt. Maar je voelde meteen dat er iets niet snor zat, en dat werd duidelijk wanneer de band zo’n drie nummers had afgevuurd op de uitzinnige massa. Er werd opnieuw geprutst aan de sound, wat veel te lang duurde, wat voor ergernis begon te zorgen bij de festivalganger. De Amerikanen hadden maar een uurtje en leken die tijd meer in te zitten met het perfecte geluid dan de noden van zijn publiek.
Het duurde allemaal veel te lang, en dat kon je ook merken aan Brendan Yates, welke wat zenuwachtig over de stage liep. Na een tijdje besloot de band dan toch maar gewoon te starten, daar overspelen geen optie was. Ook toen stond het geluid niet geweldig en leek het alsof je je in een bubbel bevond. Achteraf hebben wij vernomen dat er problemen waren met enkele versterkers waardoor een groot deel van de power uit het geheel verdween als sneeuw voor de zon.
Jammer, maar iets wat het publiek duidelijk niet aan zijn hart liet komen. Het danste, sprong, schreeuwde… het was euforisch om Turnstile nog eens aan het werk te zien. Met Glow On bracht de band vorig jaar een plaat op de markt welke de scène op zijn kop zette. Het klinkt allemaal zo cachy dat zelfs de grootste hippies er wel wat aantrekking tot voeling. De poort naar het grote publiek of te wel naar de centen is opengebeukt. Hopelijk zal de band zijn verleden nu niet te snel vergeten.
Want wanneer Turnstile op kruissnelheid presteerde, stoorde zelfs de grote criticaster zich niet aan het ondermaatse geluid. Turnstile vuurde de ene na de andere klepper af op Jera, welke deze met graagte aannam. Het publiek liet nog maar eens zien dat het eentje is waar je als band maar al te graag voor speelt. Dankbaar, energievol en talrijk.
Hoogtepunt in deze spectaculaire setlist was Fazed Out, welke in 2015 op de debuutplaat Nonstop Feeling verscheen. Het was duidelijk dat het grootste deel van de aanwezige fans Turnstile al een tijdje volgen. De nieuwe nummers werden goed ontvangen, dat is zeker. Maar de old-schoolers deden de tent toch echt daveren op zijn grondvesten. Het was dan dat het leek dat er echt niemand bleef stilstaan. Moest er nog een volgende keer komen, want de Amerikanen gaan hun prijs fameus kunnen optrekken na de huidige tournee, dan zal het als afsluiter van de main stage zijn. Een meer dan goede show, al heeft het dolle publiek zijn aandeel hier zeker in.
Imminence – Buzzard Stage – 00:00 – 00:50
Na de set van Turnstile zag je de massa zich opsplitsen. Een groot deel van de massa begaf zich in een lichte looppas naar de Eagle stage waar de Amerikaanse (punk)rockband The Offspring aan zijn headlinershow ging starten. Een ander groot deel slaagde rechts af, naar de dichtstbijzijnde drankenstand of om naar de camping te keren. Een klein deeltje trok op zijn gemak naar de Buzzard stage waar de relatief onbekende band Imminence aan zijn setlist ging starten. Dat ze niet zo bekend zijn bij het grote publiek kon je ook merken aan de opkomst, binnen waren er nog verschillende lege plekken. De main stage waar The Offspring aan het spelen was stond dan weer goed gevuld.
Maar de muziek van de Amerikanen kan me echt niet boeien, en als ik buiten op Imminence aan het wachten was besefte ik weer waarom. Wat een saaie commerciële troep. Toen de Zweden het podium opkruipten was ik dan ook opgelucht, eindelijk weer wat metalcore. Maar dat bleek ijdele hoop. Imminence weigerde om zijn sound zo luid te zetten dat het de bovenhand nam met die van de mainstage. In het midden van de tent had je er minder last van, maar wanneer je je eerder achteraan begaf werd het een mix tussen de heerlijke metalcore van Imminence en de troep van The Offspring.
Ook tussen de nummer door, wanneer de Zweden wat interactie probeerde te maken met zijn aanhang was de sound van de Eagle stage te nadrukkelijk aanwezig. Hier moet toch echt iets aan gedaan worden met het oog op de volgende editie. Imminence presteerde zeker niet slecht, maar daar je het geheel niet voor de volle honderd procent kon aanschouwen besloot ik in het midden van de set richting camping te trekken. Ook de laatste dag van het festival had weer verschillende kleppers in petto. Na nog een laatste babbeltje op de campingsite besloten we dan ook in ons tentje te kruipen.
Wanneer de examenroosters verscheurd op het bureau liggen, de zon weer veel te hard aan het branden is, wanneer het eind juni is, dan maken we ons klaar voor een nieuwe editie van één van Nederlands mooiste festivals: Jera On Air. Na een verplichte pauze van twee jaar is het festival terug van weggeweest. Er werd naar een grotere festivalweide verhuisd, waardoor ook de capaciteit van het festival toenam. De nieuwe locatie had hiernaast nog twee grote voordelen. De parking bevond zich naast de camping en festivalweide. Exit vervelende pendelbussen dus. De iconische brug uit 2019 behoort (hopelijk) definitief tot het erfgoed van het festival. Ook deze keer had de organisatie weer een line-up samengesteld die tot de verbeelding sprak van menig punk- en hardcoreliefhebber. Het bordje met uitverkocht mocht ook snel worden bovengehaald.
Als er één dag van het festival uitverkoopt, zijn de combitickets automatisch uitverkocht. Iets waar de organisatie niet lang op heeft moeten wachten. Ook de campingtickets vlogen de deur uit, iets te snel voor somiggen. Wanneer de organisatie communiceerde dat de camping volzet was, zaten veel festivalgangers met hun handen in het haar. Zij gingen er waarschijnlijk vanuit dat een combiticket recht gaf op een campingplekje, iets wat echter nooit het geval is op Jera On Air. Daar de organisatie overspoeld werd door vragen, begon het samen met lokale landbouwers naar een oplossing te zoeken. Enkele dagen later maakte het bekend dat er naast de reguliere camping dit jaar ook een tweede en zelfs derde camping op wandelafstand van de site werd gevonden.
Een half uurtje nadat de camping volgens de organisatie zou openen kwamen we aan op de nieuwe locatie. We waren duidelijk niet de enige, daar er verschillende voertuigen in de berm geparkeerd stonden. We reden door tot de inkom van de parking, waar we een zeer vriendelijke jongeman aantroffen. Hij vertelde ons dat de parking laattijdig zou open gaan, daar de mensen die verantwoordelijk waren voor de parking en de camping nog niet aanwezig waren. Hij verzocht ons even te wachten en liet ons onze wagen net voor de ingang van het hele gebeuren parkeren. Wanneer de nadarhekken werden weggehaald, waren we de eerste die de parking mochten oprijden. Een dik uur na de gecommuniceerde openingstijd opende de organisatie de deuren tot het festival.
Althans tot de parking, want de camping zou pas openen om 15uur. Wij dachten dat wanneer er een hoopje mensen zou zijn, de organisatie wel vroeger zou starten, maar dat was verkeerd gedacht. Een half uur later, het lijkt een gewoonte in Nederland, opende de camping. De meute, die bijna het geduld verloor, was zichtbaar opgelucht. Het was dan ook tropisch warm, en om dan op elkaar gepakt moeten te wachten, was het geen cadeau. De werptentjes vlogen in de lucht, de campingstoelen ontplooiden zich. Het festival kon eindelijk beginnen! Ook deze keer had de donderdag van het festival al een avondvullend programma om het festival op gang te trekken.
Year Of The Knife – Eagle Stage – 19:30 – 20:10
Op de Eagle stage, wat de main stage is van Jera On Air, had Year Of The Knife de eer om het festival echt op gang te trekken. Na een gezellig middagje bakken en braden op de camping, hadden de festivalgangers de kans om de avond in te zetten met een heerlijk potje metallic hardcore. Net voor aanvang van de show stond de tent goed gevuld. Al zal het feit dat de deuren van het festival gelijktijdig openden met die van de hemelsluizen daar ook zijn aandeel in hebben gehad. Dat hemelwater bracht later op de avond nog grotere problemen, maar daar lees je later in de review meer over. Een uitgelaten publiek verwelkomde de Amerikaanse band hartelijk, dit publiek had er duidelijk zin in. De Amerikanen uit Delaware hadden de bal enkel maar binnen te tikken.
Al vanaf de eerste noot zat het spel op de wagen. De moshpit ontpopte zich eerst nog vrij intiem, maar na enkele nummers was de fronstage één grote dansvloer waarbij de armen en benen duchtig in het rond vlogen. Al had de band daar wel enkele kanonschoten voor nodig, deze zorgde ervoor dat de violent-dancers net dat tikkeltje meer energie gaven. Evil van op Ultimate Aggression was geen kanonschot, het was een splinterbom. Eentje welke in de drie en een halve minuut duurtijd verschillende keren furieus uithaalde. Zij die aan de rand van de pit stonden probeerde de meute nog wat te temmen maar tevergeefs. De moshpit barstte weer wat verder open maar kon deze grootte na Evil niet behouden. De set denderde door, maar je zag dat een groot deel van het publiek zijn aandacht wat afzwakte.
Waaronder ikzelf: Year Of The Knife deed het uitstekend maar op de één of andere manier bleef ik wat op mijn honger zitten. Er zat wat te weinig variatie in het geheel, zo bracht de backing vocal niks bij. Ook het bereik van de frontvrouw was eerder beperkt, waardoor je na enkele nummers het fenomeen wel aanschouwd had. Uiteindelijk deden de Amerikanen waarvoor ze geboekt waren, de festivalgangers opwarmen voor een woelig avondje vol hardcore en punk.
One Step Closer – Buzzard Stage – 20:00 – 20:40
Zo’n tien minuten voor het einde van de show van Year Of The Knife besloten we om naar de intiemere Buzzard Stage te trekken. Met One Step Closer stond er één van de meest belovende hardcorebands relatief vroeg op de avond geprogrammeerd, en dat tezamen met een gevestigde waarde als Boysetsfire. Hierdoor stond het tentje niet afgeladen vol, maar wel aangenaam gevuld. Ook hier vormde de pit zich al snel en waagden de stagedivers zich aan een bescheiden sprongetje in de crowd. De sfeer was net zoals Year Of The Knife uitgelaten, het was duidelijk dat het publiek er zin in had. Iets wat wat pertinenter aanwezig had mogen zijn bij de Amerikanen, welke een standaard setlistje serveerde met weinig beleving van hun kant.
Misschien dat de debuutplaat daar wat mee te maken heeft. Ondanks het feit dat de band al sinds 2016 actief is bracht het vorig jaar met This Place You Know de eerste volwaardige langspeler op de markt. In de jaren ertussen heeft de band aan karrevracht een ep’tjes uitgebracht waarop de band toch een energiekere sound hanteert. Op de debuutplaat klinkt het allemaal wat afgelikter, iets wat ook op Jera On Air voor dipjes zorgde. De zweverige elementen remden de stagedivers en violent-dancers te fel, waardoor ook deze besloten de dansschoenen op te bergen.
Al waren er ook nummers vanop de nieuwste telg die wisten te bevestigen met Chrysanthemum als hoogtepunt. Ook op de plaat was dit één van de uitstekers op een wel zeer middelmatige plaat, Ook op Jera zorgde deze nieuwere track voor een energiebommetje. The Reach was dan weer het krakertje van de set waarbij de mensen die aan het podium stonden meer moesten kijken van waar de stagedivers kwamen, dan hoe de band aan het presteren was. Heerlijk momentje in een al bij al matige hardcoreshow.
Eigenlijk was het de bedoeling om na de show van One Step Closer even langs de camping te passeren, maar daar staken de weergoden een stokje voor. Uit het niets begon het te gieten waardoor we besloten om even te schuilen in de Vulture Stage, de op één na grootste stage van het festival. Gelukkig konden we tegelijkertijd nog een stukje meepikken van de show van de post-hardcoreveteranen Boysetsfire. Normaliter zouden de Amerikanen nog zo’n drie nummers spelen maar tijdens het melige One Match besloot de organisatie om de show stop te zetten. De zijflappen van de tent waren aan het openvliegen door de stevige wind en hevige neerslag.
Het stormde even boven Ysselsteyn, het water kwam langs overal de tent binnen. Het leek wel alsof de organisatie verbaasd was dat het zo lelijk aan het doen was buiten. Dit terwijl de weermannen toch duidelijk waren: een stevig onweer behoorde zeker tot de opties. Eerst werd er verteld dat we met z’n allen de regen gingen trotseren om de verhuis te maken naar de Eagle Stage, de grootste stage van het festival. Enkele seconden later kwam de presentator het podium opgestormd om de bezoekers aan te manen om toch maar in de Vulture Stage te blijven, maar je diende ook afstand te houden van de steunpalen van de tent. Je zag bij verschillende mensen de paniek erin schieten. Natuurlijk heeft een groot festival als Jera On Air een veiligheidsprotocol al was daar in eerste instantie weinig van te merken.
Een verhuis naar de Eagle stage was gewoonweg geen optie. Wij waren de stage net gepasseerd en deze stond al goed gevuld voor de speciale Diamondset van Stick To Your Guns, al zal ook daar de regen wel een beslissende rol hebben gespeeld. Na het flatertje herstelde het festival zich wel snel, de man op het podium probeerde iedereen wat gerust te stellen waarna ook Boysetsfire de stage nog eens opgerend kwam. Natuurlijk kwam de band zijn set niet hervatten, maar de mannen wilden op gepaste manier afscheid nemen van zijn fans en wenste iedereen een behoude nacht toe. Wanneer we dan eindelijk het nieuws kregen dat we de tent mochten verlaten slaakte het festival en zijn bezoekers een zucht van opluchting.
De festivalweide werd in enkele tientallen minuten omgetoverd tot stedelijke zwembad van Ysselsteyn, waarbij de security werd ingeruild voor redders. Je zag dat een groot deel van de bezoekers benieuwd was of hun hebben en houden het onweer hadden overleefd. De inkom van de camping deed het ergste vermoeden, daar de constructie die diende als inkom het wat had begeven. De camping zelf leek de storm goed te hebben doorstaan, met uitzondering van enkele partytenten. Vooral de kartonnen tenten bleken niet zo waterbestendig, maar wie had dat niet voorspeld denk je dan?
Hang Youth – Buzzard Stage – 22:20 – 23:00
Na wat rust op de camping was het rennen naar de Buzzard stage, waar de Amsterdamse punkband Hang Youth aan zijn set zou starten. Hier in België is de band nog relatief onbekend, maar daar moet dringend verandering in worden gebracht. De jonge mannen zorgden tegelijkertijd voor één van de slechtste en en één van de beste shows van het hele weekend. Hoe je dat flikt kan ik niet uitleggen, Hang Youth doet gewoon wat het wil. Ze zingen in het Amsterdams wat ik alleen maar kan toejuichen. Al zal ik toch naar het klasje moeten, want op bepaalde momenten leek het wel Pools voor mij. Het was de muziek, de beleving, de interactie tussen band en publiek die het geheel meer dan recht trok.
Wie er bij was, en dat waren veel nieuwsgierigen, hebben kunnen genieten van één van de meest geniale shows op het festival. Die dag was de Hollandse band wat mij betreft de winnaar die er met kop en schouders bovenuit stak. Tijdens de show heeft de band wel wat feitjes bovengehaald. Alles wordt kankerduur, Willem-Alexander, de koning van Nederland, lijkt op een zwerver, maar vooral dat je geen maandagmorgen haat maar kapitalisme. Wat heb ik geleerd van deze heerlijke show? Dat je goed moet uitkijken tijdens een show van Nederlanders, iets wat een man op de eerste rij beter ook had gedaan.
De sfeer was weer onstuimig, en in de Buzzard stage wil dat zeggen dat er naast de violent-dancers ook een karrevracht aan stagedivers op je staan te wachten. Een man had zich hier klaarblijkend niet aan verwacht en kreeg in het midden van de set een springer op zich. Hierbij ging een groot deel van de rechterflank tegen de grond. De man zelf was er zichtbaar niet goed van en nam wijselijk plaats op de uithoek van de stage. Na een tijdje ging de kadee weer tussen de meute staan om er weer een feestje van te maken.
Tijdens Leg De Zuidas In De As ging de hele tent uit z’n dak, zowel band als publiek genoten er met volle teugen van. De (beperkte) lyrics werden luidkeels meegeschreeuwd, net zoals bij het actuele Niks Tof Aan Stikstof. De setlist stond bol van de hoogtepunten zoals Je Haat Geen Maandag, Je Haat Kapitalisme, In De Armen Van Een Fascist en Belastingsdienst. Wie nog niet doorweekt nat was van de hevige regenval was dat wel van deze uitputtende veldslag. Heerlijke punkshow van Hollandse bodem!
Na de vurige show van de mannen uit Amsterdam stond normaal gezien de Amerikaanse trashmetalhardcorelegende Suicidal Tendencies op het programma. We besloten echter om wat te bekomen met een drankje om daarna een hapje te gaan eten. Het duurde even vooraleer we onze maaltijd in handen hadden, maar besloten toch om nog een klein deeltje van de Amerikanen mee te pikken. Zoals gewoonlijk werd de stage bij het laatste nummer Pledge Your Allegiance gevuld door het publiek, wat wel steeds leuke foto’s oplevert, maar tegelijkertijd vergt het veel te veel tijd. Zij die de hele set aanwezig tekende genoten duidelijk met volle teugen. Normaal stond de show van de Brit Bob Vylan gelijktijdig met die van Suicidal Tendencies, maar was het door het slechte weer of de afbraakwerken van Hang Youth, we weten het niet, maar toen we richting de Buzzard stage liepen begon de Brit net aan zijn set.
Op dat moment begon ook de Zweedse rockband The Hives aan zijn performance in de Eagle Stage. Zij waren geboekt als afsluiter, maar wat mij betreft hadden ze in het noorden van Europa mogen blijven. Dan maar naar de andere tent waar nog wat muziek te bespeuren was en dat was dus de Brit Bob Vylan. Ook voor het festival wist de man me al te prikkelen met zijn eigenzinnige sound. Wat was ik blij dat ik nog niet naar de camping was afgezakt, maar toch nog naar de Buzzard Stage ging. Het was de vreemde eend in de bijt en zorgde, achteraf gezien, voor één van de verrassingen van het weekend.
Achteraf bekeken ben ik blij dat de organisatie had gekozen voor een snertnaam als The Hives. Hierdoor kwam ik in aanraking met Bob Vylan, wat een heerlijke band. Deze show stond bol van de energie en de onvergetelijke momenten. Zo verkocht de band de drumkit aan één van de aanwezige. Dit gebeurde per opbod, waardoor het uiteindelijke bedrag opliep tot zo’n slordige 850 euro. Wij zijn benieuwd of het drumstel ook effectief tot bij de enthousiasteling is geraakt. De bekendste song van Bob Vylan,We Live Here, werd voor de gelegenheid omgetoverd tot Wij Wonen Hier, wat zeker tot één van de hoogtepunten hoorde. Het publiek wilde al de zorgen van de voorbije avond van zich afdansen, dat was duidelijk te zien aan de moshpit en bijhorende stagedivers. Al slaagde de sfeer plotsklaps om toen één van de springers tegen de grond smakte.
De man sprong met de schouders vooruit om er een eventuele doorrol van te maken, maar daar dachten de mensen aan de zijkant even anders over. Zij zagen de man aangestormd komen en besloten plaats te ruimen, de meeste stagedivers passen hun sprong dan aan maar dat was geen optie meer. De man bleef ook nog eens met zijn voeten achter de eerste rijen haken waardoor hij met zijn gezicht frontaal tegen de vlakte smakte. Er werd geschreeuwd voor medische hulp door zowel band als publiek. Het duurde echter lang vooraleer de medic arriveerde, maar wanneer deze er was was de man snel weer te been.
Wij hopen dat de man het goed stelt, want hij maakte een akelige val. Na de interventie was de sfeer niet meer zoals eerst. Bob Vylan was duidelijk ook aangedaan en speelde achteraf vooral elektronische muziek gecombineerd met hip-hop. Als afsluiter werd er wel nog een stevig punknummer gespeeld, waardoor de festivalgangers met de nodige adrenaline de woelige nacht in konden duiken. Andere besloten dan weer een duikje op de weide te nemen. Hoe dan ook was het een geslaagde eerste festivaldag.
Nu corona zich eerder op de achtergrond begeeft, ontploffen de agenda’s van menig concertganger. In elke uithoek van ons land organiseert men dezer dagen wel een veelbelovend festival. Naast de nieuwe evenementen zijn er ook nog de gevestigde waarden die de draad weer proberen op te pikken. Eentje daarvan is Jera On Air in Ysselsteyn in Nederland, dat doorheen de jaren is uitgegroeid tot het Walhalla van de punk- en hardcoreliefhebber. Na twee jaar verplichte pauze, is het festival terug met een line-up om U tegen te zeggen. Ook dit jaar heeft de organisatie een mooie mix gevonden tussen levende legenden en opkomend (jong) geweld. Wij van Amped-Up selecteerden naar goede oude gewoonten onze vijf niet te missen bands per dag, deze keer de tweede volwaardige festivaldag op zaterdag 25 juni aanstaande.
No Permission
Eagle Stage – 11:30 – 12:00
Naar goede jaarlijkse gewoonte organiseerde Jera On Air ook deze editie de heuse Guts & Glory Bandcontest, waarin lokale bands het tegen elkaar opnemen voor een spotje op de eerstvolgende editie. De jonge gasten van No Permission wisten de wedstrijd te winnen, en mogen op de tweede festivaldag de grootste stage openen. Wie met een kater zit moet present tekenen, daar de band met zijn metallic hardcore voor dé perfecte ontnuchtering zal zorgen, of voor het ideale moment om het gerstenat wederom te laten te vloeien.
No Permission is afkomstig uit Horst, wat op fietsafstand van de festivalweide ligt. Het doet ons vermoeden dat een groot deel van de fans van het eerste uur present zullen tekenen. Dit levert meestal een dijk van een festivalshow op met zotte taferelen. Gewoon aanwezig zijn dus!
STAKE
Buzzard Stage – 17:45 – 18:30
Het is mooi om te zien hoe een festival als Jera, naast de grote internationale acts ook een podium wil zijn voor de lokale bands. Ook dit jaar prijken er weer een aantal mooie Nederlandse en Belgische bands op de affiche. Een niet te missen band van Belgische bodem is STAKE, welke met zijn eigenzinnige cocktail aan genres voor een unieke show zal zorgen in Ysselsteyn. Het sterkste punt van STAKE is dat ze nooit gaan vervelen, dit door hun veelzijdige sound. Als kers op de taart is er ene Brent Vanneste, de frontman van de band, die een waar podiumbeest is.
Laat je omver blazen door deze muzikale meesters. STAKE is als een goede wijn, elk jaartje dat ze ouder worden, lijkt hun sound de perfectie des te meer te benaderen. In het begin van deze maand bracht de band F*ck My Anxiety uit, wat ons betreft al een gegronde reden om de show op Jera On Air niet te missen. Live staan ze erom bekend om, samen met hun steeds toenemende aanhang, er steevast een zwaar feestje van te maken. Achteraf kan je met de grote meute hollen naar Vulture Stage, waar je nog een dik kwartier kan genieten van de set van Knocked Loose, nog zo’n meesterlijke band.
Drain
Buzzard Stage – 19:00 – 19:45
Er zijn veel bands welke proberen om naast één bepaald genre, andere kenmerken, meestal van groter/commerciëlere genres te implementeren. Dit om een groter bereik te hebben. Vaak draait het op een sisser uit en lijkt het eindresultaat zo geforceerd dat het zijn eigenheid helemaal verliest. Bands die er wel in slagen om genres samen te smelten, ze zijn in de minderheid. Drain is een Amerikaanse crossover hardcoreband welke nu al een tijdje een geslaagde mix aan genres weet te serveren. Hardcore is de basis van het furieuze geheel maar om wat meer techniciteit uit te stralen transformeert de band probleemloos naar een thrashmetalband. Het levert een rauwe sound op die de Buzzard Stage uit z’n voegen zal doen barsten.
Kom de pletwals zelf aanschouwen en laat je omverblazen door de indrukwekkende sound van deze veelbelovende Amerikaanse band. De bijhorende circle pit en violent dancers gaan voor een uitgelaten sfeertje zorgen.
Raised Fist
Eagle Stage – 20:20 – 21:05
Weer één van de uitstekende witte konijnen van de organisatie na een afzegging van een andere band. Deze Zweedse punk/hardcoreband verdiende hoe dan ook een spotje op deze geweldige affiche. In 2019 bracht het met Anthems een heerlijke plaat uit, maar in de driekwartier durende set die we gaan voorgeschoteld krijgen is er genoeg ruimte voorzien om ook de klassiekers te spelen. In 2015 zorgde het voor één van de hoogtepunten van Groezrock, en we zijn ervan overtuigd dat de Zweden ook op Jera On Air zwaar zullen uithalen.
We vinden het zo jammer dat een groot deel van de set van Raised Fist overlapt met die van de Belgische punkband Price Dink Camp. Tijdens het laatste nummer gaan we ons al richting de uitgang begeven zodat we toch nog enkele nummers kunnen meepikken.
Tusky
Hawk Stage – 23:00 – 23:45
Tusky is al lang geen onbekende meer, al heeft de corona en zijn bijhorende verplichte rustpauze wel voor wat verschuivingen binnen de band gezorgd. De bezetting werd sterk gewijzigd, zo verlieten bassist Van Teijlingen en frontman Van Luttikhuizen de band. Met Quirin Wijgers als bassgitarist en Vladimir Stevic aan de micro zijn de nieuwe gezichten gekend. Onlangs bracht Tusky met What’s For Dinner een meer dan degelijk vervolg uit voor de nu al iconische punkplaat Rated Gnar. Je merkt het wel aan de sound dat er intern wat verschuivingen hebben plaatsgevonden, maar toch is het nieuwe collectief erin geslaagd om de typische Tusky-sound te behouden.
Punkrock die geen grenzen kent, punkrock die maar al te graag buiten de genrelijntjes kleurt. Met deze ingrediënten gaan de Hollanders de intiemere The Hawk stage afsluiten. Gelijktijdig spelen punkiconen Bad Religion en de veelbelovende melodische hardcoreband Counterparts. Toch denken we dat het tentje te klein gaat zijn voor deze thuismatch. Achteraf is er nog een gezellige afterparty op de Eagle Stage met Rise Against voorzien.
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
