Proggy, modern en female fronted zijn drie begrippen die de Australiërs van Acolyte perfect omschrijven. Voeg daar techniciteit van de instrumentalisten en de orkestrale vocals van Morgan-Leigh Brown aan toe en je komt uit op Entropy, hun tweede worp die wel eens de definitieve doorbraak kunnen zijn voor de Aussies uit Melbourne.
For fans of Tool, Meshuggah, Devin Townsend, … stond er bij de beschrijving van de promo van Before & Apace’s The Denisovan. Genoeg om deze binnen te rijven.
The Denisovan is de eersteling van het eenmansproject van de Canadees Devin Martyniuk uit Saskatoon in Saskatchewan, een erg bosrijke provincie die 21 keer zo groot is als België en niet eens 10 % van de bevolking uit ons koninkrijk telt.
Tien jaar geleden schafte ik me A Series Of Unfortunate Concurrencies aan bij de emblematische platenwinkel Pop Center in Kortrijk, aangetrokken door de cover en het etiket “moderne metal”. De progressieve kant aan A Series Of Unfortunate Concurrencies motiveerde me om een aantal jaren later hun tweede opus aan te schaffen. Nu tien jaar na het uitbrengen van hun eerste album zijn de Grieken van Scar of the Sun toe aan hun derde langspeler, Inertia, die op 14 mei verscheen bij Napalm Records, hun eerste bij de Oostenrijkse label.
Technotheïsme betekent eigenlijk dat we technologie als God zien. Als kritiek op de maatschappij kan dat wel tellen. De titel werd gekozen omdat dit conceptalbum een toekomstige sci-fi-oorlog tussen rebellen en de tirannie van een systeem beschrijft. Een hele boterham dus. Dit Canadees duo beschrijft zijn eigen muziek als ‘Science fiction themed symphonic melodic death’ en daar komt het aardig bij in de buurt. Daar mag je ook nog wat industrial bijrekenen: barstensvol synths en elektronica. Dat hoort natuurlijk bij science fiction, dus misschien achtten ze dat als vanzelfsprekend.
Ergens in het Verenigd Koninkrijk kwam een groepje jonge muzikanten elkaar tegen in Reading dankzij hun gedeelde liefde voor bands als Periphery, Veil of Maya en Between the Buried and Me. In hun eigen land denken we dan richting Architects. Nadat ze een ep’tje met de naam Balance hadden uitgebracht, werd de zanger vervangen door een nieuwe, die gelukkig dezelfde smaak deelt. Na vier jaar wikken,wegen, tweaken en finetunen kwam eindelijk hun debuut op de markt. Arcaeon is een progressieve band die er niet schuw van is om industrial elektronica en metalcore door elkaar te mengen. Het resultaat is een verbazend goed album dat barst van de virtuositeit.
