Bij een groot deel van de metalheads, en dus ook bij een groot deel van onze lezers, zal de naam No Permission (nog) geen belletje doen rinkelen. Echter voor de liefhebbers van hardcore en toestanden zijn de Hollanders één van die bands welke je echt niet uit het oog mag verliezen. Die appreciatie kwam er nadat No Permission zijn eerste wapenfeit afleverde, This Is Sincerity. Dit ep’tje werd geen voorgekauwde kost, al vanaf de start liet de band horen dat het maar al te graag buiten de gekende genregrenzen kleurt. Het leverde een energiek werkje op met een unieke sound, eentje waarvan de houdbaarheidsdatum nog lang niet overschreden was. De plaat aan de man brengen bleek geen evidentie, daar corona besloot om plezier en vertier aan banden te leggen. Wanneer het moment aanbrak dat de concertzalen de deuren weer mochten openen, begon de muzikale trektocht pas echt.
Die trektocht begon meteen met een wel zeer steile helling. No Permission trok zijn stoutste schoenen aan en schreef zich in voor de Guts & Glory-wedstrijd van Hollands mooiste: Jera On Air. Wie deze wedstrijd weet te winnen, verzekert zich van een plaatsje op de affiche van het festival, dé hoogmis van het metal- en hardcoregenre van de BeNeLux. De jonkies wonnen en mochten de main stage van het festival openen, en dat deed het meer dan voortreffelijk. Dat de band toen slechts één ep ter beschikking had viel niet op, in tegendeel zelfs. No Permission beklom de stage al waren ze de headliner van de avond. De goesting en overtuiging dat dit kwintet uitstraalde was ongezien. Ze namen het publiek voor een half uur bij de strot en zorgden voor een wel zeer intensieve ochtend work-out. Dergelijke shows zorgen ervoor dat zowel pers als publiek reikhalzend uitkijken naar een debuutplaat. Met I Am What You Made Me ligt die sinds enkele weken in de (digitale) rekken.
Standvastigheid, datgene wat No Permission zo uitstraalde op Ysselsteyns grondgebied, mis je maar al te vaak op debuutplaten. Meermaals is de startende band nog zoekende naar zijn sound, en wil het op de debuutplaat laten horen tot wat het allemaal in staat is. Het levert dan veelal een warboel op, debuutplaat onwaardig. Dat deze I Am What You Made Me in het verlengde zou liggen van zijn uitstekende voorganger, dat had iedereen kunnen voorspellen. Al is het geen klakkeloze kopie geworden, de formule werd hier en daar wat aangepast, wat de sound vaak ten goede is gekomen. De grens tussen hardcore en metal lijkt soms flinterdun, al ligt er nog steeds meer gewicht in de schaal van het hardcoregegeven. Toch staat er één track op deze nieuwste telg die me volledig koud laat, eentje waarbij de skipbutton al overuren heeft moeten draaien.
Maar laten we starten met het positieve, want er mag geen twijfel over bestaan dat dit een klein meesterwerkje is geworden. I Am What You Made Me, de titeltrack, heeft de eer om deze plaat op gang te trekken. Vanaf de eerste noten zit je onmiddellijk in de gewenste sferen. Wanneer het de zoveelste keer is dat je dit album beluisterd, zal deze ervoor zorgen dat de speaker weer wat luider mag en stoelen, tafels en eventuele huisdieren aan de kant moeten. Het mag dan misschien de kortste track op deze plaat zijn, het heeft evenveel te bieden dan de rest. Naast de perfecte intro voor deze debuutplaat is het ook een gedroomde opener van een setlist. Het is de perfecte weerspiegeling van datgene wat je het volgende half uur kan verwachten. Ze zullen er alles aan doen om de luisteraar een adrenalineshot van jewelste te geven. Dit doet het door op regelmatige basis een knoeperd van een breakdown af te vuren, vernuft uit de hoek te komen en door het stemgeluid van frontman Mees Stevens.
Want die schreeuw van Mees gaat echt door merg en been. Het was één van de zaken dat ik onthouden heb van hun doortocht op Jera On Air. Je kan deze best vergelijken met die van Bryan Garris van Knocked Loose. Zoals eerder aangehaald is de grens tussen het hardcore- en metalgenre flinterdun. Er staan zelfs nummers op deze debuutplaat waarbij No Permission meer naar de metal leunt. Dat is de ene keer al wat beter gelukt dan de andere. Zoals steeds probeer ik een favoriet en een mindere track aan te duiden. Vaak is juist een mindere aanduiden een moeilijke opdracht, maar dat was deze keer anders. Al vanaf de eerste luisterbeurt van Deepsix was ik krampachtig opzoek naar de skipbutton. Wat een trage nietszeggende track. De lyrics mogen dan misschien beklijvend zijn, de verpakking laat te wensen over. Het doet me telkens weer aan Parkway Drive denken, wat misschien de verklaring is van die wrange smaak.
Een favoriet aanduiden, iets wat normaal een evidentie is, bleek dan weer een huzarenstukje. Normaal heb ik snel een klik met één van de nummers, dat was nu niet anders. Daar de band zo’n differentieel geluid heeft, veranderde ook mijn favoriet steeds. Nu ik de plaat verschillende keren in zijn totaliteit er heb doorgejaagd, kan ik maar niet kiezen tussen twee nummers. Mijn liefde voor Parting Ways was vanaf de eerste luisterbeurt ontzettend groot. Deze track kent geen remmer, het is een orkaan die je drie minuten in zijn bedwang houd. De breakdown in de breakdown gaat live dan weer voor explosie van jewelste zorgen. Telkens weer weet het mij met een adrenalineboost van jewelste achter te laten. De mysterieuze intro van diens opvolger Cloudkill is ook de perfecte uitloper voor de chaos van Parting Ways. Het is een tweeluik dat live gewoon zo aaneensluitend gebracht zou moeten worden. Want de opgebouwde energie kan en zal dan niet verloren gaan. Want ook bij Cloudkill staat het geheel bol van de spanning. Ten opzichte van zijn voorganger is hij een pak trager, maar daarom niet minder intens. De chaos die de twee songs zo kenmerkt, zal voor een onvoorspelbaar sfeertje zorgen. Heerlijk tweeluik waarmee No Permission elke zaal of weide op zijn kop zal zetten.
Voor mijn eindbeschouwing ga ik Deepsix even vergeten. Wat een fantastische debuutplaat is deze I Am What You Made Me geworden. Nagenoeg alle nummers kunnen worden overgeheveld naar de setlist, waardoor de jonge snaken wat hoger op de affiches kunnen aantreden. Het lijkt me een zekerheidje dat No Permission volgend jaar niet alleen als bezoekers naar Jera On Air kunnen gaan. Hopelijk krijgen ze een spotje op de no-barriere-stage, want dan gaat het dak er helemaal afgaan. Deze debuutplaat zal hoog in mijn jaarlijstje eindigen, wat een energie, wat een geluid maar vooral wat een potentieel. Hopelijk komen de Hollanders snel richting België, want deze chaos wil ik live nog eens meemaken.
Wie Weert zegt, denkt aan het gezellige muziekfestival Bospop of aan zijn concertzalen De Bosuil of café Zigzag. Die laatste is niet zo bekend daar de uitbater ervoor kiest om zijn etablissement beschikbaar te stellen voor de iets onbekendere namen/genres. Enkele weken geleden speelde Cold Grip er een thuismatch. Het kwam er samen met No Permission en Strayed zijn eerste volwaardige langspeler Birth Of The Black Lotus voorstellen. Bij de releaseshow konden we helaas niet aanweizig zijn, maar die nieuwste telg bespreken is toch het minste wat we kunnen doen.
Wanneer de tempraturen zorgen voor spontane zweetuitbraken is het weer die tijd van het jaar: Festivals! Ook dit jaar belooft het Nederlandse punk en hardcorefestival Jera On Air weer een prachteditie te worden. Met Parkway Drive, Rancid en Flogging Molly zijn de afsluiters al even bekend. Wie het festival al langer dan vandaag kent, weet dat zelfs de kleinste namen op de affiche de moeite zijn om te checken. Om je te helpen bij het uitstippelen van je onvergetelijke driedaagse, selecteerde wij per dag onze vijf aanraders.
Slope – Buzzard – 12:00 – 12:30
Na de eerste stevige feestnacht kan je er maar best voor zorgen dat je fris en monter present tekent bij één van de openers van de eerste volwaardige festivaldag. In de Vulture Stage staat de winnaar van Guts & Glory bandcontest: de Nederlandse rockband Girlsgirlsgirls. In het verleden was het blokkenschema ons altijd gunstig gezind, waardoor we de lokale talentvolle band steevast konden gaan bekijken. Dit jaar is de timetable ons echter minder goed gezind, en kiezen we voor het eerst voor het alternatief.
Met de Duitse innovatieve hardcoreband Slope staat er in de intiemere Buzzard een zwaardere optie geprogrammeerd. In eerste instantie vonden we het een vreemde zet dat de Duitsers als opener moesten aantreden, maar samen met de lokale helden van Girlsgirlsgirls gaan ze ervoor zorgen dat een groot deel van de festivalgangers al vroeg present zullen tekenen op de festivalweide. Slope bracht in de lente van 2021, wanneer de pandemie onze wereld nog in zijn macht had, met Street Heat één van de beste hardcoreplaten van de afgelopen jaren op de markt. We twijfelen er niet aan dat de nieuwere nummers (Purple Me, Trainsurfing,…) in combinatie met de oudere ( Goodbye Mr Dandy, Thorns,…) voor een intensieve ochtend work-out zullen zorgen.
Distant – Buzzard – 13:00 – 13:30
Jera On Air weet ons telkens weer een affiche voor te schotelen waar je draaierig van wordt. Niet alleen de gedachten dat je weer van de ene stage naar de andere moet spurten, maar ook de hartverscheurende keuzes die je zal moeten maken doen het (angst)zweet al uitbreken. Haal ik die ene show wel als ik eerst nog snel even mijn favorietje drankje ga halen? Maak ik hier wel de juiste keuze? Hoe zou het er nu aan toegaan bij de andere show? Om nog maar te zwijgen over extra moeilijkheden zoals het openbaar zwembad van Ysselsteyn dat zich op enkele minuten verplaatst naar de festivalweide? Laat ons hopen dat we dit jaar kunnen genieten van het beste van de punk- en hardcorescène onder een stralend zonnetje.
Één van die onvermijdelijk clashes is die tussen Ghøstkid en Distant. Twee bands welke mijlenver uit elkaar liggen, maar toch stonden ze beide met stip genoteerd in onze agenda. Toen we de overlapping zagen bloede ons hart, al was de keuze snel gemaakt. Ondanks het feit dat het nieuwe project van Sebastian „Sushi“ Biesler (Ex-frontman Eskimo Callboy/Electric Callboy) ons meer dan overtuigd had, kiezen we toch voor de brutere optie. De Rotterdamse extreme deathcoreband Distant gaat voor één van de hoogtepunten van het festival zorgen. Dat ze geprogrammeerd staan in de stage zonder barrière gaat het geheel alleen maar onvergetelijker maken.
Attila – Vulture Stage – 14:00 – 14:45
Ook dit tijdslot heeft een overlapping waar we spontaan zuuroprispingen van krijgen. De Australische hardcoreband Speed, die nog maar sinds 2019 bezig is aan zijn muzikale trektocht, staat bekend om zijn energieke liveshows. Hopelijk laten ze nog wat heel van de Buzzard stage. Toen we de overlapping met Attila zagen, neigde onze voorkeur naar Speed. Wanneer Fronz (Chris Fronzak) frontman van Attila in een videoboodschap liet weten dat ze ook op Jera On Air de tiende verjaardag van de vijfde langspeler About That Life kwamen vieren, draaide onze voorkeur.
Er staan zoveel goede nummers op deze plaat die voor een uitgelaten sfeertje zullen zorgen. Denk dan aan Party With The Devil, The New Kings, Break Shit en de titeltrack. Het feit dat de Amerikanen dit album in zijn totaliteit zullen spelen, zorgt ervoor dat ze nog ruimte hebben voor één of twee extra nummers. Hopelijk kiezen ze voor nummers uit het oudere repertoire (Rage, Payback,…) wat deze tijdsreis nog beter zal maken.
Bizkit Park – Hawk Stage – 17:15 – 18:00
Bizkit Park is een band die precies weet hoe ze het feest naar elke locatie moeten brengen. Als je ze nog nooit hebt gezien en je beschouwt jezelf als een nu metal fan, dan moet dit absoluut je nummer één prioriteit zijn op vrijdag. Ze weten alle beste nu metal bands samen te brengen voor één episch groot feest.
Gedurende de 45 minuten durende set zal je een enorme wilskracht nodig hebben om niet meteen in beweging te komen, want ze weten precies hoe ze het publiek van begin tot eind in beweging krijgen. Hun optreden op Graspop zit nog vers in mijn geheugen, maar ik verlang nu al naar het volgende optreden.
De Hardheid – Hawk Stage – 22:15 – 23:15
Een groot deel van de bezoekers zal reikhalzend uitkijken naar de vrijdagavond. Niemand minder dan Papa Roach zal dan met zijn nostalgische pletwals proberen om de Eagle stage met de grond gelijk te maken. De band heeft zoveel klassiekers dat er geen twijfel over bestaat dat het een feestje zal worden. Toch raden wij aan om tegen de stroom in naar de andere uithoek van het festival te trekken. In de Hawk staat met het Hollandse De Hardheid na The Interrupters en Random Hand nog wat SKA op de agenda.
Met al meer dan vijfentwintig jaar op de teller, weet deze band als geen ander, hoe het er samen met het publiek een feestje van kan maken. Het kleine tentje zijn planché kan meer best tegen wat geskank tegenkunnen, want dat er gedanst zal worden is een understatement. Qua partygehalte gaat dit één van de meest intense belevingen worden van het weekend, stil staan is geen optie. Kutmuziek op de radio, kutmuziek op de TV maar niet op Jera!
Black metal en toestanden, het was één van de weinige zwaardere genres waar ik me als recensent nog niet aan durfde te wagen. Het was de naam Grafhond die mijn aandacht wist te trekken in onze promopool. Nog voor ik het goed en wel besefte had ik mijn eerste blackmetalpromo geaccepteerd, onder het motto: support your locals. Want zoals de naam reeds doet vermoeden komt deze band uit de Lage Landen, Nederland Nijmegen om precies te zijn. De Nederlanders begonnen in 2017 aan hun muzikale avontuur. Twee gelijkgestemden zielen kwamen tot de overeenkomst dat de blackmetalscène vandaag de dag niet meer was wat het ooit voorstelde. Het beste wat je dan kan doen, is zelf een band opstarten en het anders aan te pakken. Dat moeten Graaf Graf en Nachtvorst ook gedacht hebben want zo is Grafhond tot stand gekomen. Met In Harmonie Met De Dood ligt het eerst werk van de Nijmegenaren in de (digitale) rekken. Ik was benieuwd of ze een fervente hardcoreliefhebber als mij konden overtuigen met dit mini-album.
Hardcore en Nederland, het gaat vaak hand in hand. Zo hebben ze enkele namen welke bij de grootste van het genre horen, maar ook de startende bands zijn vaak de moeite om eens een kans te geven. Onze Noorderburen weten op de één of andere manier altijd een verfrissende formule voor te schotelen waarbij de originele wetten niet worden vergeten. Het zorgt voor een sound die vertrouwd/old-school aanvoelt maar toch in een nieuw jasje zit. Sinds vorige week vrijdag ligt het eerste wapenfeit van Boneripper in de (digitale) rekken. Dat deze band nog geen belletje doet rinkelen is logisch, maar als je weet dat de bezetting bestaat uit leden van Manu Armata, 13Steps en Bladecrusher weet je aan wat je je kan verwachten. Als je al deze kennis en ervaring in een pot zwiert kom je tot Boneripper. (meer…)
