Wanneer de band Redemption in 2003 het levenslicht zag, was het al vrij snel duidelijk dat deze heren ooit tot de top van het progressieve genre zouden behoren. Met de regelmaat van de klok werd er een nieuw album op de markt gebracht, waardoor Redemption steeds meer lof toegeworpen kreeg. Op 27 juli 2018, ruim vijftien jaar na het debuutalbum, is deze band toe aan album nummer zeven dat verschijnt via Metal Blade Records. Of Long Night’s Journey Into Day van even goede kwaliteit is als de zes voorgaande albums, verneem je in deze review.
Ondanks het succes van ieder album, was er van een stabiele line-up nooit echt sprake. De positieve reacties op de vorige plaat The Art Of Loss stonden haaks tegenover de personeelswissels die doorgevoerd werden. Redemption mocht een nieuwe keyboardspeler verwelkomen, namelijk Vikran Shamkar, maar de voornaamste wijziging werd echter doorgevoerd op vocaal vlak. Na twaalf jaar besloot Ray Alder om het schip te verlaten. Even werd gevreesd voor de toekomst van de band, maar al vrij snel werd duidelijk dat er gesprekken aan de gang waren met een bepaalde frontman, die binnen de metalwereld vrijwel door iedereen gekend is. Tom Englund van Evergrey!
Long Night’s Journey Into Day is vanzelfsprekend het eerste album met Tom Englund achter de microfoon. De fans kunnen op beide oren slapen, want aan het succesrecept van Redemption is, op de stem na, niets veranderd. De rest van de band weet perfect wat ze aan elkaar hebben en dat resulteert dan ook in tien sterke nummers, die bol staan van de gelaagdheid. Zoals het een progressief album beaamt. Wereldverbeterende teksten hoef je nog steeds niet van deze band te verwachten, want Tom Englund bezingt ook deze keer weer de persoonlijke en vaak negatieve kant van de liefde. Someone Else’s Problem en Little Men zijn daar twee mooie voorbeelden van. Over de vocale prestatie van Tom Englund zelf kunnen we trouwens vrij kort zijn, want die is wederom van een hoog niveau. Soms verhalend, dan weer iets krachtiger. Het schijnt hem geen enkele moeite te kosten en tilt het album naar een nog hoger niveau.
Wie een blik werpt op de tracklist, zal wellicht snel blijven hangen bij nummertje negen. Als het op de spreekwoordelijke heilige huisjes aankomt, ben ik meestal vrij open van geest, maar als het op U2 aankomt, verword ik als het ware tot een vrij conservatieve persoonlijkheid. Een cover van de hitsingle New Year’s Day is dan ook meer dan gedurfd. Redemption is er wonderwel in geslaagd om de eigenheid van deze topsong te behouden, maar anderzijds toch een eigen stempel op dit nummer te drukken. Waar de gitaarlijnen van The Edge eerder als vrij eenvoudig te omschrijven zijn, gooit Redemption het over een technische, progressieve boeg. Enig puntje van kritiek is het feit dat het stemgeluid van Tom Englund en Bono toch net iets te ver uit elkaar liggen. Wie daarom zeer vertrouwd is met het werk van U2 zal aanvankelijk toch net iets meer moeite hebben met het beluisteren van New Year’s Day, maar dat neemt niet weg dat Redemption deze risicovolle onderneming tot een goed einde gebracht heeft.
Waar Redemption de laatste jaren opgeklommen was tot de Europa League van het progressieve gebeuren, mag vandaag promotie gemaakt worden naar het kampioenenbal, want Long Night’s Journey Into Day is een zeer sterk album dat vrijwel iedere prog liefhebber zal weten te bekoren. Redemption maakt bij deze nogmaals duidelijk dat een wijziging in de line-up vaak net een boost tot gevolg kan hebben in plaats van het einde van de band in kwestie. Sterk album!
Tracklist:
- Eyes You Dare Not Meet in Dreams
- Someone Else’s Problem
- The Echo Chamber
- Impermanent
- Indulge in Color
- Little Men
- And Yet?
- The Last of Me
- New Year’s Day
- Long Night’s Journey into Day
0 reacties