Merrimack bracht vijftien jaar geleden zijn debuutalbum uit, en brengt dit jaar pas zijn vijfde studio-album uit. Men kan dus moeilijk beweren dat de band er en hels tempo op nahoudt. Tenminste wat het uitbrengen van nieuw materiaal betreft, want muzikaal probeert deze Franse blackmetalband wel degelijk het vuur aan de lont te steken. Of dat ook geslaagd is?

Het eerste wat ons opvalt aan dit album, is de zuivere productie. Liefhebbers van smeuïge black metal kunnen dus alvast afdruipen. De gitaren zwepen de boel op, met triomferende solo’s die je zo mee naar het slagveld voeren, en melodieën die je zonder veel erg mee neuriet. Ook het slagwerk zorgt bij momenten voor dat tikkeltje meer. Helaas vinden wij de zang net iets te middelmatig om ons echt in vervoering te brengen. Opgelet, er is ook helemaal niets mis mee, maar al bij al zit er toch net iets te weinig variatie in, en – misschien erger, gezien het beoogde effect – net wat te weinig kracht. Misschien dat dit live nog anders kan uitpakken, maar op dit album klinkt het toch allemaal wat te vlak om drie kwartier te boeien.

Al is dat misschien niet het probleem van de zang alleen: pas op het einde van dit album, als er eindelijk wat variatie komt, valt eigenlijk op hoe strak rechtdoor er tot dan toe wel gespeeld werd. In Cesspool Coronation komt er wat ademruimte met een trager, intenser stuk, dat qua sfeer al meer aan Behemoth doet denken. Afsluiter At the Vanguard of Deception weet helemaal op het eind dan toch dankzij een krachtig samenspel die euforie op te roepen waar al een heel album naar gezocht werd, met als extraatje nog een fijne koorzang, waardoor de puzzelstukjes eindelijk in elkaar  lijken te vallen. Jammer dat het album net dan afgelopen is, al heeft men het beste duidelijk voor het laatst bewaard.

Kortom, liefhebbers van black metal waarmee je naar de frontlinie trekt zullen hier wel even zoet mee zijn, maar echt boven de grootste gemene deler uitstijgen doet dit album zelden.