Bjorn Wielockx

Af en toe durf ik me als hardcoreliefhebber wel eens wagen aan wat industrial metal, nu metal of death metal. Verandering van spijs doet eten, vaak klopt dit maar af en toe kan het ook voor een degout zorgen. Onlangs ontving ik de debuutplaat van Loathe, een progressieve metalband uit het Verenigd Koninkrijk. Zonder goed en wel te beseffen wat ik net in mijn CD-speler pleurde, begon een fantastische trip.

Loathe onder een genre plaatsen is een moeilijke, zo niet onmogelijke opdracht. De muziek die de Britten voorschotelen staat bol van de eigenheid maar vooral bol van de kwaliteit. Elk nummer heeft zijn eigen sterkte maar telkens opnieuw weet Loathe me helemaal omver te blazen. De djentinvloeden zorgen voor een hedendaagse flow binnen een chaotisch geheel dat al evenveel kenmerken vertoont van metalcore en deathcore dan van industrial metal of progressieve metal.

Wie het plaatje aanschaft als fan van het hardere muziek genre zal op de één of andere manier getriggerd worden en zal vallen voor Loathe. De cocktail aan genres zorgt bij vele bands voor een gebrek aan geheel, terwijl deze plaat het best tot zijn recht komt in zijn totaliteit.

Al zijn er natuurlijk wel nummers waar je persoonlijk een beter of slechter gevoel aan overhoudt. Toch zal geen enkel nummer je vervelen daar de band innoverend uit de hoek komt en je altijd op een ongeziene wijze weet te entertainen. Wie opzoek is naar een band met veel karakter moet Loathe gewoon een kans geven.

Er valt een heel boek te schrijven over de manier waarop de Britten hier een meesterwerk afleveren voor iedere liefhebber van het hardere werk. Al kan een redacteur hier simpel over zijn, gewoon beluisteren en je zal wel ervaren wat Loathe doet met een mens. Onverwacht een kanshebber voor album van het jaar, deze ga ik nog veel beluisteren.

Tracklist: