Headbanger’s Balls Fest 2018: het verslag!
Ashley Bickx

Headbanger’s Balls Fest zal binnen het kleine, maar zo gezellige team van Amped-Up altijd een speciaal plaatsje toegewezen krijgen. Niet in het minst door de vele afgevaardigden die zetelen in het organiserend comité, maar vooral ook dankzij Jurgen Callens, wijlen boegbeeld van zowel Headbanger’s Balls Fest als Amped-Up. De zevende editie van dit exponentieel groeiende festival bleek in vele opzichten zowel een hommage als een nieuwe doorstart. Een hommage, want met Avenging Benji en Flotsam And Jetsam stonden enkele van Jurgen’s ‘all time favorites’ op de bill te pronken, maar ook een nieuwe doorstart door het feit dat het legendarische gezelschap Rotting Christ voor de apotheose mocht zorgen. Nu het recuperatieproces stilaan op zijn laatste benen loopt, is het dan ook hoog tijd voor een verslag!

Growing Horns:

Naast enkele gevestigde waarden en stevige headliners wist Headbanger’s Balls Fest uit te pakken met enkele beloftevolle bands die het zaakje op gang mochten trappen. Growing Horns werd als eerste voor de leeuwen gegooid. Dit vroeg op de middag bij zomerse temperaturen. Wanneer we de zaal betreden is het opmerkelijk dat er toch al heel wat publiek kwam opdagen voor dit gezelschap, dat in oktober nog samen met King Hiss mee de 20ste verjaardag van Cowboys & Aliens mochten inkleuren in muziekcafé Charlatan. Zaal De Leest kreeg meteen een bolwassing van formaat, want Dafus Demon en de zijnen lieten er geen gras over groeien.

Een eigenzinnige, duistere combinatie van stoner vermengd met een stevige scheut sludge-doom werd gesmaakt door de massa, die dit schouwspel bij momenten met open mond stond aan te gapen. Growing Horns wist ons in een bepaalde wurggreep te nemen met een ontzagwekkend geluid. Het pikzwarte geheel met een partij beukende drums, dreunende baspartijen en smerige gitaarlijnen vormden het duistere schouwspel waarin ‘krijser’ Dafus alle kwaadheid uit zijn lijf kon loslaten. Met een ronduit pakkende set wist Growing Horns ongetwijfeld heel wat zieltjes voor zich te winnen. (Bart V.)

Fire Down Below:

Het feest der ontdekkingen was nog niet over, zoveel mocht duidelijk wezen. Met de uit Gent afkomstige formatie Fire Down Below werden we getrakteerd op een potige dosis stonerrock. Het viertal die de band zo’n drietal jaar terug oprichtte, is uit het betere hout gesneden en bulkt werkelijk van het talent. Na enkele lovende commentaren op debuutplaat Viper Vixen Goddess Saint werden de heren opgepikt door het Californische label Ripple Music. Om maar te zeggen, dit was iets waar velen onder ons naar uitkeken.

Dit vertaalde zich in een fraai gevulde zaal wanneer Fire Down Below het podium mocht betreden. We mochten algauw op beide oren slapen, want de torenhoge verwachtingen werden meer dan ingelost! De geluidsman had de zaakjes goed voor mekaar, waardoor de unieke sound van het Gentse kwartet stevig in de verf werd gezet. Creatief brein en vocalist Jeroen Van Troyen is goed bij stem en hij weet het publiek te entertainen. Hij gebruikt de ruimte op het podium goed, zoals het een echte frontman beaamt. Daarnaast weet hij ons in te pakken met enkele fraaie gitaarsolo’s. Muzikaal kregen we een balsturige mix van stonerrock, 90’s grunge en een vleugje heavy psych om duimen en vingers bij af te likken.

Het geheel deed wat denken aan bands als Kyuss, Soundgarden, Truckfighters en bij momenten Tool. Een perfecte set die barst van de hypnotiserende riffs met her en der een uitbarsting werd gesmaakt door het talrijk aanwezige publiek, waarbij Fire Down Below met rede een duchtig applaus in ontvangst mocht nemen bij het afronden van dit kunststukje. Voor wie er nog aan twijfelde, dit is de grote belofte voor de scene die het nog ver zal schoppen! (Bart V.)

Guilty As Charged:

De bands volgden elkaar op aan een stevig tempo in het begin van deze festivaldag. Volgende op het lijstje was de stilaan gevestigde waarde, huisband Guilty As Charged, die al voor een derde keer zijn opwachting maakt op Headbanger’s Balls Fest. Dan mag het wel eens iets speciaals zijn, niet? Een stevige schop, je weet wel waar…, moeten de mannen van Guilty As Charged gedacht hebben.

Wat volgde was een verwoestende set thrash metal uit de bovenste lade, waarbij een knipoog naar grootheid Metallica nooit veraf was. Dit gepaard met een zaal die voor dit viertal afgeladen vol liep, zorgde ervoor dat Izegem voor een eerste keer serieus op zijn grondvesten ging daveren. Jan De Vuyssere en de zijnen werden door het publiek op handen gedragen, waarbij het boegbeeld er steeds nog een schepje bovenop leek te doen. De energie spat ervan af en het geheel klonk nagenoeg perfect. Halverwege een stomende set stelde de band ons zijn nieuwbakken bassist Jasper De Clercq voor, waarna de muzikale trip doorheen Leap Of Faith genadeloos hervat wordt.

De temperatuur in de zaal bereikte stilaan zijn hoogtepunt, wanneer De Vuyssere voor een laatste keer zijn strot opentrok. Afgepeigerd van al dat tekeergaan en headbangen, baande het publiek zich een weg naar buiten, op zoek naar de bar om er welverdiend iets achterover te kappen. Een schitterende prestatie leverde Guilty As Charged. Winnaars van de dag? Absoluut een van de vele winnaars! Tot over twee jaar dan maar… (Bart V.)

Off The Cross:

Na even te zijn bekomen met een fris pilsje onder een loden zon, gingen we terug de zaal opzoeken, waar het Antwerpse Off The Cross klaar stond om zijn show op gang te spelen. Het podium was netjes gevuld met enkele attributen die het geheel wat vorm gaven en bijdroegen aan de sfeer, die de band opriep. Grootste afwezige was hier het publiek. Met een zaal die nog niet halfvol stond, had het er alle schijn van dat heel wat festivalgangers net deze band hadden aangestipt om te skippen en even op hun positieve te kunnen komen. Velen genoten van een frisje aan de buitenbar, er bewust van zijnde dat er nog een lange dag geprogrammeerd stond. Lekker is anders… Je zal er maar klaarstaan, om met volle overgave het beste van jezelf te geven.

Het viertal afkomstig uit Merksem maalde er niet om en pakte stevig uit met een setlist, waarbij quasi het volledige album Divided Kingdom de revue passeerde. Ontgoochelen deden de heren allerminst met een show die verzorgd was tot in de details. De duistere, demonische atmosfeer gecreëerd door bulderende vocalen van Steven Van Crombruggen in combinatie met de muzikale energiebom die Off The Cross op ons losliet, boetten wat in aan kracht, daar de zaal op dat moment simpelweg niet gevuld genoeg was. Spijtige zaak dus, gezien de heren hun stinkende best deden en op heel professionele wijze toch een degelijk optreden wisten te verzorgen. De hitte eiste dan toch zijn tol, wat niet in de kaarten speelde van deze Antwerpenaren, die met opgeheven hoofd de arena mochten verlaten. (Bart V.)

Avenging Benji: 

Met Avenging Benji stond vanavond een van Jurgen Callens‘ favoriete bands op de affiche. Desondanks deed deze band niet meteen een loeiharde sirene afgaan in mijn hersenpan. Zelfs bij de weerklinken van de naam Crimson Glory kon ik mij nog steeds geen duidelijk beeld voor ogen halen waar deze heren voor staan op muzikaal vlak. Mijn voorliefde voor death metal en het core-genre in zijn totaliteit zal daar ook wel voor iets tussen zitten, maar bon. Zonder al te veel verwachtingen begaf ik mijzelf naar het kloppend hart van dit muzikale gebeuren, ondanks het feit dat de loden zon zat te smeken om nog wat langer in haar gezelschap te vertoeven. De plicht roept, weet u wel.

Gelukkig voor zowel mijzelf als Avenging Benji werd ik na de eerste noten vrijwel meteen meegezogen in het heavy metal/hardrockverhaal van deze heren. Met name het flitsende gitaarspel wist mij bij momenten met verstomming te slaan. Het publiek keek blijkbaar ook reikhalzend uit naar deze act, getuige het grote aantal bandshirts dat te ontwaren viel in de grote, donkere massa aanwezigen.

Na enkele nummers werd meteen duidelijk dat Avenging Benji geen flauwe hommage aan Crimson Glory is. Integendeel zelfs, want originele CG-leden Ben Jackson en Wade Black zijn er met verve in geslaagd om enkele talentvolle muzikanten mee te trekken in dit muzikale avontuur. Met name slagwerker van dienst Kei Alexander Bland wist punten te scoren met zijn energieke en uiterst precieze drumstijl. En dan te bedenken dat deze keren nog maar net het stadium van de meerderjarigheid bereikt heeft. Qua setlist viel er trouwens niets op aan te merken, daar het publiek zelf de voorbije maanden de mogelijkheid had om met betrekking tot dit aspect zijn zegje te doen. Avenging Benji wist een meer dan positieve indruk na te laten en voegde een nieuw hoofdstuk toe aan het succesverhaal dat Headbanger’s Balls Fest 2018 stilaan aan het worden was. (Ashley B.)

King Hiss:

King Hiss tekende vanavond voor de hoogste Belgische notering op de affiche. Niet verwonderlijk, want deze heren onder leiding van frontman Jan Coudron timmeren al enkele jaren naarstig aan de weg naar de (Belgische) top binnen het stonergebeuren.

Het feit dat ze een thuismatch voor de boeg hadden, speelde bovendien ook overduidelijk in hun voordeel, want vanaf de eerste noten ging het dak er volledig vanaf. Na enkele nummers ontstond er zowaar de eerste moshpit van de avond. Op zich laat zou je kunnen zeggen, maar het warme weer in combinatie met de lange dag boordevol metal had tot gevolg dat het publiek er voorzichtig, maar toch met volle teugen van genoot. Tot nu dus, want de relatieve kalmte voor het podium zou nooit meer wederkeren. Toch niet vooraleer Themis Tollis van Rotting Christ de laatste drumsalvo op het publiek zou afvuren, maar dat was voor later op de avond.

Riffs, riffs en riffs. Tot in de treurnis toe wordt dit herhaald in ieder gig of festival report aangaande King Hiss, maar het is dan ook eenmaal een waarheid als een koe. Hoe gitarist Joost Noyelle de riffs uit zijn vingers blijf toveren, is me dan ook een raadsel. Voeg daar nog een ritmesectie aan toe die er ook overduidelijk zin in heeft, getuige bassist Dominiek Hoet die het podium in dook om daar verder zijn ding te doen, en je bekomt een uiterst explosieve cocktail van Belgisch muzikaal geweld. Een speelduur van een goed uur was dan ook een zegen, alhoewel de eerlijkheid mij gebiedt om toe te geven dat ik de laatste nummers jammer genoeg aan mij heb moeten laten voorbij gaan. Ene Sakis Tollis was gearriveerd in De Leest en was bereid om mij tekst en uitleg te verschaffen omtrent de show vanavond. Dit en veel meer kan je lezen in het interview dat een dezer dagen online zal verschijnen, dus stay tuned! (Ashley B.)

Flotsam And Jetsam:

‘Flots Till Death’, meer woorden ter introductie hoeven er aan deze legendarische thrashact niet vuil gemaakt te worden. Voeg daar nog een setlist by request aan toe en je bekomt vanzelf een van de vele redenen waarom Headbanger’s Balls Fest 2018 het bordje uitverkocht aan de deur mocht hangen.

Onlangs bereikte mij de heruitgave van het legendarisch debuutalbum van deze heren mij en wederom werd duidelijk waarom deze band zo geliefd is binnen het genre. De snoeiharde riffs, galopperend drumwerk en fenomenale stemgeluid van frontman Erik A.K. zorgen na bijna 35 jaar nog steeds voor kippenvel. Vanaf de eerste noten ontwaakte de moshpit dan ook van zijn korte powernap.

De ene na de andere klassieker passeerde de revue. Tussendoor werd Desecrator opgedragen aan Jurgen Callens, waarmee deze Amerikanen tekenden voor het absolute hoogtepunt van hun avond. Het feit dat het publiek de macht in handen had, resulteerde dan ook in het feit dat er voornamelijk rijkelijk geput werd uit de eerste twee albums van Flotsam And Jetsam.

Begrijpelijk, maar langs de andere kant ook weer jammer, want het in 2016 verschenen gelijknamige album Flotsam And Jetsam mag ook met recht en rede een zuiver schot in de roos genoemd worden. Het was dan ook absoluut gerechtvaardigd dat tussen alle klassieker ook een zeer recent nummer gespeeld werd, namelijk Iron Maiden. Een nummer dat aantoont dat Flotsam And Jetsam nog lang niet het einde van zijn queeste bereikt heeft. Dit in tegenstelling tot andere grootheden binnen het genre die stilaan aan hun laatste weken bezig zijn… (Ashley B.)

Rotting Christ:

Met een band als Rotting Christ zorg je als organisatie meteen voor een zware schifting in het potentiële publiek. Het zoeken naar christelijke fanatici diende dan ook met een vergrootglas te gebeuren. Iets met een speld en een hooiberg. Gelukkig bleven de protestmarsen uit, waardoor de brandweer van Roeselare alvast een iets rustigere middag/avond tegemoet kon gaan. Terug naar het muzikale facet, want ondanks de redelijk aanstootgevende naam is Rotting Christ stilaan uitgegroeid tot een van de grootste, meest extreme metalacts op deze aardbol.

Met de laatste twee albums werd zelfs een publiek bereikt dat heel wat breder was dan black metal alleen. Iets wat vanavond duidelijk zichtbaar was, want De Leest barstte van bij de start werkelijk meteen uit zijn voegen: de trage, sinistere door merg en been gaande tonen van opener Ze Nigmar maakten iedereen meteen klaarwakker, waarna de band vervolgens alle registers opentrok met onder andere krakers als Kata Ton Daimona Eagtou en het meesterlijke Elthe Kyrie.

Het bombastische geluid en de fenomenale lichtshow, aangevuld met rookmachines die bij momenten overuren stonden te draaien en die het podium sporadisch in mist hulden, maakten het plaatje volledig. Met een speeltijd van ruim anderhalf uur had Rotting Christ dan ook alle vrijheid om een setlist samen te stellen, die deze band waardig is, waardoor ook het militaristische Apage Satana niet ontbrak. Zowel de broertjes Tollis als de andere twee heren stonden ongelofelijk strak te spelen. Sakis in het midden, geflankeerd door een reus op de bas en stoere lead gitarist aan de andere kant, qua presence was er alvast niets op aan te merken.

Het absolute hoogtepunt van deze show was echter het nummer In Yumen Xibalba, waarbij na een trage, duivelse intro de hel losbarste, getuige het verschroeiende drumwerk, het giftige gitaarwerk en de wederom bezeten, spirituele gezangen. Na anderhalf uur en vele krakers, kwam er met het nummer In Serviam een spetterend einde van een fenomenale show. Rotting Christ is meer dan een band alleen. Rotting Christ staat garant voor een epische reis doorheen de diepste krochten van de hel. Een reis die je als luisteraar gewoonweg zelf moet ervaren, want woorden zullen altijd tekort schieten om dergelijk spektakel op een correcte, afdoende wijze te omschrijven. (Ashley B.)

Na compleet murw geslagen te zijn door Rotting Christ, was er ondertussen reeds een nieuwe dag aangebroken. Ondanks het late uur en de lange autorit naar het Waasland, die nog in het verschiet lag, zorgde de gezelligheid en de zachte temperatuur er voor dat we, net zoals vele andere aanwezigen, nog lang niet aan vertrekken dachten. Genieten tot de allerlaatste seconde was meer dan ooit aan de orde, want Headbanger’s Balls Fest 2018 mag gerust een grand cru genoemd worden. Een editie die met absolute zekerheid de geschiedenisboeken in zal gaan als legendarisch. Het was werkelijk een genoegen om aanwezig te zijn. Het aftellen naar de achtste editie is bij deze dan ook begonnen. Een editie die trouwens zal doorgaan op 4 mei 2019. Save the date!

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Upcoming concerten

maart

Geen concerten

april

Geen concerten

X