Bjorn Wielockx

Ik heb al verschillende promo’s mogen bespreken. Echter zijn er verschillende platen die ik intens beluister, maar waar een recensie van schrijven een helse opdracht blijkt te zijn. Onlangs had ik dit met de nieuwste plaat van Harm’s Way. De Amerikaanse hardcoreband is al lang geen onbekende meer en leverde eerder al drie uitstekende albums af. De algemene verwachtingen waren dan ook hooggespannen wanneer enkele weken geleden Posthuman in de rekken kwam te liggen. Hadden de Amerikanen wederom een pure hardcoreplaat uitgebracht, die opnieuw tot ver buiten de genregrenzen muziekliefhebbers zou weten aan te spreken?

Het feit dat ik het moeilijk had bij het becommentariëren van Posthuman, wil niet zeggen dat deze nieuwste langspeler van Harm’s Way niet goed is, integendeel zelfs. De Amerikanen hebben een brutale sound te pakken die de hele tijd hardcore uitstraalt, maar voor de niet-liefhebbers wel eens anders kan aanvoelen. Door mysterieuze gitaarlijnen, donkere vocals en hier en daar een lekkere riff in te verstoppen, klinkt het allemaal wat toegankelijker voor de metalheads. Als hardcoreliefhebber mis ik hier en daar wel wat meer diepgang in de nummers, maar het is net die retoriek die vaak voor verveling zorgt bij de ‘pure’ metalheads.

Al vanaf de eerste plaat Reality Approaches was het duidelijk dat Harm’s Way zich focust op zowel het hardcore als metalpubliek. Elke plaat weer heeft de band aan hun sound gesleuteld, zonder de liefhebber van het eerste uur te vergeten. Genialiteit en brutaliteit gaan perfect samen, geen van beide neemt de bovenhand, waardoor de balans nagenoeg perfect is. Wat deze Posthuman zo kenmerkt is de ruimte voor opbouw en structuur. Waar deze Amerikanen aanvankelijk nogal chaotisch oogden, heeft de band nu wat meer ritme gevonden. Vaak doet Harm’s Way dit door het gebruik van mysterieuze sfeer elementen. Niet alleen is de sound weer wat toegankelijker geworden, ook de agressie neemt hierdoor gevoelig toe.

Ook op deze vierde plaat bewijst Harm’s Way dat het een belangrijke speler in zowel het metal als hardcoregenre wil worden. Op deze Posthuman lijken ze weer een stapje dichter bij de perfecte sound. Ik ben benieuwd wat het volgende keer gaat worden.

Tracklist: