Bart Vereecke

Drie jaar liet Goatwhore ons wachten op een opvolger voor het schitterende Constricting Rage Of The Merciless. Een maand geleden dropte het viertal uit New Orleans, Louisiana met Vengeful Ascension een plaat waarbij de verwachtingen vooraf hoog lagen. Aan het recept, de kenmerkende mix van black/death en thrash metal, heeft Goatwhore alvast niets gewijzigd en blijft zo de grenzen van de extremere metal aftasten. Of dit Amerikaans kwartet met Vengeful Ascension op weg is naar een volgende home run, lees je hier.

Dat Goatwhore niet aan zijn proefstuk bezig is, mag wel duidelijk wezen. Met twintig dienstjaren en zeven studioalbums op de teller kan je al van een aardig palmares spreken. Als het laatste album, Constricting Rage Of The Merciless, misschien wel het beste van die zeven betreft ben je als band nog lang niet aan stoppen toe. Drie jaar na dit meesterwerk mogen we ons met Vengeful Ascension opmaken voor de langverwachte opvolger.

De band bestaande uit Sammy Pierre Duet (guitars, vocals), Louis Benjamin Falgoust II (vocals), Zack Simmons (drums) en James Harvey (bass) onderscheidt zich van zijn mede New Orleans metal artiesten door grotendeels het muzikale sjabloon van die stad te ontwijken ten gunste van een unieke mix van eerste golf black metal, brutal death metal en een vleugje thrash. Met deze sound worden de meeste grote facetten van extreme metal overlapt.

Ook op hun laatste blad van duisternis, Vengeful Ascension, klinkt Goatwhore zo extreem als ooit, ook al merken we dat er enkele kleine wijzigingen zijn tegenover voorgaande albums. Waar de songs zo extreem zijn als gewoonlijk, geven ze deze keer een pak meer ruimte tot ademen. Tegenover de onophoudelijke brutaliteit is er plaats voor een langzamer gedeelte in een nummer, alvorens de aanval hervat wordt. Het lijkt een meer gemeten aanval dan fans gewend zijn. Een zekere evolutie die prima uitpakt, en die er tevens voor zorgt dat dit nieuwste album net iets toegankelijker lijkt te zijn dan eerder materiaal van dit kwartet.

Openingstrack Forsaken gaat van start met een korte spanningsopbouw. Donderende drums lijken de luisteraar hierbij te waarschuwen voor wat komen zal. Bij het daaropvolgende Under The Flesh, In The Soul druipt de brutaliteit van de vocals, terwijl Sammy Pierre Duet uitpakt met het betere gitaargeweld. Beide songs vormen samen voor een sterke start van deze plaat.

De doom tempo titeltrack zit vol van de spookachtige atmosferische riffs, waarna Goatwhore bij het briljante catchy Chaos Arcane overschakelt op maximale intensiteit. Bij Where The Sun Is Silent is nogmaals op te merken hoeveel variatie dit album te bieden heeft. Halverwege het album worden we ondergedompeld in een doomshowcase die voor een ideaal rustpunt zorgt tussen alle brutaliteit op dit album.

Black metal invloeden komen fel naar boven in het agressieve Abandon Indoctrination. Hierna brengt Goatwhore met Mankind Will Have No Mercy een ode aan het Britse Bolt Thrower, waarbij Duet de lakens uitdeelt met de meest heerlijke riffs. Eindigen doen we in schoonheid met het brutale Those Who Denied God’s Will.

We kunnen stellen dat je Goatwhore best mag vergelijken met een goede fles wijn. Waar andere bands na een tijdje gaan smaken naar ouder worden, klinkt dit viertal uit New Orleans frisser dan ooit tevoren en levert met Vengeful Ascension zijn meest vitale album in jaren af! Ook wie Goatwhore in het verleden altijd al te moeilijk heeft gevonden, moet deze plaat maar eens een kans geven.

Tracklist: