Geen gewoon metalpubliek vanavond @ Poppodium 013. In afwachting dat de deuren opengingen mochten we al een Limburgse jongeman zich zien klaarmaken aan de kofferbak van zijn wagen, een metamorfose van een black- of deathogende kerel tot een glamboy, haarlak inbegrepen. Vossenstaarten, sjaaltjes, spandex tijgervelbroeken met Amerikaanse laarzen erboven, haarbanden in katachtig motief, make-up, … het hoort allemaal tot de outfit van een glamrocker die maandag opnieuw gaat werken in zijn dagdagelijkse outfit.

013 is vanavond niet volgelopen ondanks het zaterdagavond is: volgens de jongens van de security werden om en bij de 2500 tickets verkocht en dat is nog altijd meer dan een volle AB in Brussel en meer dan het dubbele van de capaciteit van het Antwerpse Trix en aangezien de tijgerveljongens niet naar België afzakken zijn heel wat Belgen en zelf Fransen of Duitsers naar Tilburg gereisd. Wij ook dus.

Fozzy is de opener van de avond en de hele tour op het Europsese vasteland, een band die ik pas kort voor de show leerde kennen dankzij zijn nieuwste langspeler, Judas; een album dat best te pruimen valt.

Volgens zanger, frontman, professioneel worstelaar en deelnemer aan de Amerikaanse versie van Sterren op de Dansvloer Chris Jericho is de muziek die Fozzy brengt een samensmelting van Journey & Metallica.

Net als de headliner van vanavond is de podiumact van Fozzy over-the-top, wat had je anders verwacht met een professionele worstelaar als frontman. Naast Chris Jericho zitten nog twee bekende in de band, leadgitarist Rich Ward en bassist Paul Di Leo die beiden deel uitmaakten van de oorspronkelijke bezetting van het geplaagde Adrenaline Mob, maar de band verlieten nog voor Mike Portnoy dat deed.

Over-the-top betekent niet noodzakelijk slecht. De band uit Atlanta brengt een letterlijk én figuurlijk kleurrijke show voorzien van leuke Amerikaanse bombastische heavy metal met als intro War Pigs van Black Sabbath gevolgd door de leadsingle van de gelijknamige langspeler Judas die een aantal maanden geleden verscheen bij Century Media. Na Judas zet de band uit Atlanta de set verder met een tweede single uit de laatste worp, Drinkin With Jesus, waarbij leadgitarist Rich Ward de fotopit opzoekt om vanaf de nadarafsluiting verder te spelen.

Na de nieuwe nummers keren we terug naar ouder werk waaronder S.O.S. van Abba in een eigen en best merkwaardige versie. Bad Tattoo is een ander leuk nummer. De set wordt afgesloten met Sandpaper, een nummer uit het voorlaatste album dat oorspronkelijk opgenomen werd met M Shadows van Avenged Sevenfold. Graag zien we de jongens als headliner terug.

De kolderbrigade Steel Panther is er vanavond niet in geslaagd om 013 volledig vol te laten lopen al is het behoorlijk drummen vooraan.

Het is tijdens het intro Everybody Wants Some dat drummer Stix Zadinia plaats neemt achter zijn drumstel, voor een backdrop die de red light district van de Sunset Strip in Hollywood moet voorstellen. Luttele ogenblikken later ontvangt het Tilburgse publiek de drie overige glamrockers op het podium, alle drie uitgedost in strakke leggings, gescheurde T-shirts en geföhnd haar, de start van een getimed – er staat op de zijkant van  het podium een MacBook Pro met een countdown – wild feestje vol zelfspot van anderhalf uur waarbij meer tijd gespendeerd wordt aan geklets en grappen maken dan aan de muziek zelf. Wie zich hieraan stoort kan maar beter thuisblijven, dit hoort bij Steel Panther, gitarist Satchel verwoordt het uitstekend: “Hoe meer je drinkt, hoe beter we klinken – en hoe beter we eruitzien!”. Deze band bestaat uit voortreffelijke muzikanten die ervoor gekozen hebben om de draak te steken met glam metal en de daaraan gekoppelde lifestyle uit de eighties. Ga je gang jongens!

Het spektakel wordt aangevat met Eyes of a Panther uit de meest succesvolle album van de band, Feel The Steel uit 2009 waarna de jongens meteen overschakelen op een recent nummer, Goin’ in the Backdoor dat op zijn beurt gevolgd wordt door Asian Hooker.

Al na drie nummers wordt de band voorgesteld door gitarist Satchel na de nodige prietpraat terwijl bassist Lexxi Foxx voortdurend zijn weelderige blonde haardos schudt en in zichzelf bewondert in zijn handspiegel.

Na drie oudere nummers wordt het nieuwste album in het daglicht gesteld met drie nummers na elkaar (Wasted Too Much Time, Poontang Boomerang en That’s When You Came In). Tussen vrijwel elk nummer worden uitgerekte pauzes ingelast om de draak met zichzelf te steken of het publiek in de maling te nemen. Regelmatig wordt één van de muzikanten door een andere beschimpt al maakt dat uiteraard deel uit van de show. De woorden tits, pussy, dick en fuck horen bij vrijwel elke uitgesproken zin.

Halfweg de show verlaten alle bandleden het podium met uitzondering van Satchel die een minutenlange oldschool gitaarsolo brengt vanaf alle plaatsen van de bühne en met snippets van bekende nummers van o.a. AC/DC, Judas Priest, Iron Maiden, Guns n’ Roses, Black Sabbath en andere Scorpions. Met deze gitaarsolo worden meteen alle twijfels rond de bekwaamheid van Satchel weggeveegd.

Tijdens Weenie Ride waarbij drummer Stix Zadinia zijn drumstel inwisselt voor een piano wordt een zekere Cheetah met Aziatische looks op het podium geroepen nadat ze haar borsten ontbloot had op de eerste rij. Gedurende gans het nummer blijft ze op een taboeret midden op het podium zitten met haar borsten bloot tot groot jolijt van zowel het publiek als de band.

Na Weenie Ride volgt 17 Girls in a Row waarbij wel vijftig meiden het podium opgeroepen worden om het decor te vullen. Hiermee zijn we zo goed als aan het einde van de show gekomen, Gloryhole en Death to All but Metal sluiten de reguliere set af.

Als bisnummer wordt een back & forth gespeeld tussen de band en het publiek tijdens Community Property. Alvorens de show af te sluiten wordt het publiek gemeld dat aan de merchstand drumvellen verkocht worden voor een goed doel, al grappend weet de 52-jarige frontman Michael Starr te vertellen dat het is om hun cokeverslaving te bekostigen. Party All Day sluit de anderhalf uur durende show af, een show vol humor.