Bjorn Wielockx

Dagoba is al lang geen onbekende band meer binnen de metalscène. Al twintig jaar beuken de Fransen erop los, maar het is pas in de laatste tien jaar dat ze buiten de Franse landgrenzen zijn doorgebroken. Met Black Nova bracht de band een paar weken terug alweer het zevende album op de markt. De voorganger Tales Of The Black Dawn haalde internationaal hoge scores. Dagoba hanteert al sinds zijn debuutplaat een vaste formule. Toch waren al de albums verschillend, waar ook de kracht van de Fransen ligt. Benieuwd of ze met Black Nova weer een stapje dichter bij perfectie zijn.

Al een paar weken zit deze promo in mijn digitale cd-speler. Tot enkele dagen terug kreeg ik maar geen zinnig woord op papier. Het album is zeker niet slecht, maar het is toch niet dat wat je gewoon bent van deze Fransen. Verwacht je niet aan grote veranderingen, maar verwacht je aan nummers die net dat tikkeltje cachet missen om zich echt te onderscheiden.

Er prijken nummers op dit schijfje die wat beter zijn doordat ze wat meer karakter hebben. Over-all bekeken, lijkt het wel alsof Dagoba dit album op een te korte tijd in elkaar heeft geflanst. Het is allemaal wat te voorspelbaar, waardoor ik mijn aandacht maar moeilijk kan behouden.

Tijdens Lost Gravity slaan de Fransen de bal helemaal mis. Het heeft veel te weinig power en als ook Pierre Shawter Maille dan zijn zuiverste vocal meermaals ten berde brengt, is het hek helemaal van de dam. Misschien dat het live voor een speciale meerwaarde kan zorgen als het voltallige publiek zich volledig laat gaan. Maar zit het publiek van Dagoba hier wel op te wachten?

Het is duidelijk dat ik geen fan ben van Black Nova. Mijn recensie is eerder negatief al ben ik me er ten volle van bewust dat de fans van het eerste uur wel hun gading gaan vinden. Ook de doorwinterde fan van industrial metal zal dit schijfje helemaal niet zo slecht vinden. Ik, als nieuwkomer in het genre, vind dit schijfje net wat te eentonig om me voor de volle honderd procent te entertainen.

Tracklist: