Bjorn Wielockx

Het nu-metalgenre zit weer in de lift. Nadat het in de beginjaren van deze eeuw hoge toppen scheerde met bands als Korn, Limp Bizkit, Papa Roach en P.O.D. verloor het genre plots heel veel aan populariteit. Het valt me op dat we sinds vorig jaar regelmatig nu-metalpromo’s mogen ontvangen. Dezer dagen wordt het genre vaak gecombineerd met hardcore-invloeden. Enkele weken terug ontving ik derde plaat van de Oostenrijkse band Concrete Eden. Ook zij proberen om nu-metal terug op de muzikale kaart te krijgen.

Waar het nu-metalgenre in de beginjaren vooral de nieuwe, ontdekkende fans aansprak, is het nu veelal de nostalgie waar de liefhebbers voor vallen. Nog steeds zijn zij die net aan hun muzikale exploratie beginnen een doelgroep, daar het geheel nog steeds zeer catchy aanvoelt. Het rapelement, één van de kenmerken van het genre, is vaak voor de doorwinterde metalliefhebber een hekelpunt. Ook op deze Left is de vocal veelal rap, al heeft Mike wel wat meer te bieden. Zo heeft de man nog een uitstekende scream om het geheel wat meer power mee te geven.

Een minpuntje vinden op deze plaat was geen simpele opdracht. Het feit dat de band met deze muziek maar een beperkt publiek weet aan te spreken, zie ik als iets positief. De band zal nog lang mogen werken aan de heropbouw van het nu-metalgenre. Momenteel zijn er weinig of geen richtlijnen en gaan de Oostenrijkers dus nog platen van dit niveau droppen.

De acht nummers op deze Left zijn allemaal voorzien van een eigen tintje, waardoor het half uur dat deze plaat in beslag neemt snel achter de rug zal zijn. Liefhebbers van het hardcore en/of nu-metalgenre moeten deze plaat een kans geven. Je zal terug worden gekatapulteerd naar de hoogdagen van het genre. Hopelijk komen de mannen uit Oostenrijk snel richting onze contreien.

Doordat Concrete Eden verschillende genres succesvol tot één geheel weet te mengen, begint deze plaat niet snel te vervelen. Als hardcoreliefhebber wist deze plaat me al enkele uren te boeien. De onvoorspelbare tempowisselingen en daarbij horende breakdowns zorgde er meermaals voor dat ik me, al liggend in mijn zetel, in de pit op één of ander zomerfestival waande. Heerlijk. Ik ga nog vaak genieten van deze debuutplaat en ga Concrete Eden op de voet blijven volgen.

Tracklist: