Jurgen Callens

Metalbands vind je de dag van vandaag overal, tot in Gibraltar toe. Ja Gibraltar, daar met die apen en die rots. Van daaruit stamt de symfonische metalformatie Angelwings, die in 2013 opgericht werd door muzikanten die allemaal al ervaring opgedaan hadden in euh, plaatselijke bands en het nu eens samen wouden gaan doen. The Edge Of Innocence is het debuut van de eerste (en enige?) symfonische metalband uit deze parochie en kwam op 23 juni uit via het Pride & Joy label.

Ik vertelde er in de inleiding nog niet bij dat deze symfonische formatie ook nog eens female fronted is en in het begin vooral naar buiten kwam met covers van Nightwish. Toen we dit hoorden, begonnen de eerste fronsen al op onze tronies te verschijnen. Eén Nightwish vinden we al genoeg, laat staan dat er nog maar eens een kloontje bij kwam. Wonderland opent het album nog redelijk aardig: symfonisch zoals we inderdaad al konden verwachten, gevoed met een zweverige, broze stem van zangeres Divi Cano. Op dit nummer hoor je echter al dat dit niet de meest fantastische zangeres binnen het genre is, maar ook niet de minste. De opener is een goeie song, met variatie in de tempo’s, maar tegelijk niet wereldschokkend. Het navolgende The Fallen is dat zo mogelijk nog minder en hier hoor je de vocaliste bij momenten ook vreemde dingen doen met haar stem. Is het forceren, of is het zo bedoeld? Wij snappen het niet echt. Nile Goddess begint met een lange instrumentale intro, met piano onder meer, en ontpopt zich pas verder tot een ander nummer. Memories is zweverig en episch, maar kan ons ook niet echt overtuigen. Het album deint en kabbelt eigenlijk verder maar wat voort. Weinig schwung, weinig pit en geen uitschieters. In een landschap met honderden bands die in dit genre actief zijn, wordt dat heel moeilijk overleven. Bij Lillith hadden we even de neiging om weer wakker te schieten, maar het bleef bij een korte opflakkering, want bij de navolgende titeltrack was het opnieuw middelmaat troef. Geen minuut te vroeg arriveren we bij het slotakkoord van Legend & Myth, opnieuw een heel ingetogen nummer op piano, met hier en daar sporadisch een zwaarder akkoordje.

Ik blijf me Gibraltar voortaan gewoon herinneren van die akelige rotapen op de rots, die als je niet kijkt, alles van je jatten. De symfonische metal van Angelwings vooralsnog niet.

Tracklist: