Moet Katatonia nog voorgesteld worden? Ik denk het niet. De meesters van de Zweedse melancholische proggy en vooral duistere metal hebben recent een nieuw album uitgebracht, Sky Void of Stars, inmiddels het twaalfde in een carrière die stilletjes aan de dertig jaar nadert en begon met death en doom metal maar evolueerde zoals dat ook gebeurde met onder andere Opeth en Anathema.

Opus nummer twaalf kwam er naar Katatonia normen behoorlijk snel na City Burials die verscheen kort nadat de jongste pandemie de wereld in haar greep had. Vermits City Burials live niet kon voorgesteld worden werd meteen geopteerd om te focussen op een opvolger. De gemiddeld vier jaar tussen twee albums werden ingekort tot iets meer dan de helft daarvan en is volledig te danken aan frontman Jonas Renske die de plaat helemaal op zijn eentje componeerde, een zanger met meer dan één enkel zangtalent. Hij was drummer bij de beginperiode van Katatonia en is al jaren bassist bij Bloodbath dat hij trouwens oprichtte met bandgenoot Anders Nyström en Mikael Åkerfeldt van Opeth.

Jonas Renske hier met Bloodbath afgelopen zomer op Resurrection Fest in het Spaanse Galicië

Het jongste album begint ontzettend sterk met vier nummers die op geen enkel ogenblik gaan vervelen. Austerity, Colossal Shade, Opaline en Birds zijn één voor één top te noemen wat me de wenkbrauwen doen fronsen wanneer ik denk aan single Atrium die naar mijn bescheiden menig toch minder sterk is dan de eerste zeventien minuten van Sky Void of Stars.

Nadien zwakt het iets af, een tikkeltje maar zodat reviewers de plaat geen 10/10 hoeven te geven en nog steeds stukken beter zijn dan wat veel andere minder getalenteerde bands brengen. Talent krijg je mee bij de geboorte en iedereen heeft wel ergens een talent dat helaas soms levenslang verborgen blijft. Jonas Renske en Anders Nyström hebben overduidelijk talent zat wanneer het op atmosferische en duistere metal aankomt.

Author halfweg de plaat en wellicht het eerste nummer van kant B op vinyl kon evenwel de eerste track geweest zijn van kant A, met een splijtende gitaarsolo van Anders Nyström en een Jonas Renske die zijn zangtalent etaleert. Na Author volgt Impermanence waar je ook de stem van Soen frontman Joel Ekelof kan horen.
De verrassing wordt bewaard voor het einde. No Beacon to Illuminate Our Fall is zonder twijfel het meest eclectische nummer van de twaalfde worp van Katatonia en is grote prog bands waardig.

Anders Nyström met Bloodbath op Mexico Metal Fest in Monterrey eind september vorig jaar.

Naar mijn bescheiden mening is Sky Void of Stars het betere Katatonia werk sinds Dead End Kings die toch al dik tien jaar geleden verscheen, minder proggy maar opnieuw een stuk steviger. Over tien jaar wordt Sky Void of Stars misschien wel beschouwd als één van hun beste releases ooit.

Een schijf die op zijn geheel live kan gebracht worden zonder het publiek te gaan vervelen. Katatonia is zonder enige vorm van twijfel terug van eigenlijk nooit echt weggeweest te zijn en heeft uiteraard het kenmerk nummer één behouden die geïnspireerd is op de donkerste kanten van het leven. Een eerste topper van 2023, geen twijfel aan.