Nasty + First Blood + Paleface / Dynamo, Eindhoven / 9-9-2022

Bjorn Wielockx

Bestaat er een betere manier om een uitputtende werkweek af te sluiten dan met een concert van één van je favoriete bands? Als je het ons vraagt niet. Op vrijdag 9 september stonden met Forty Four, Paleface, First Blood en Nasty een wel zeer bont clubje namen geprogrammeerd in de Dynamo te Eindhoven. Naast de gevestigde waarden stonden er ook twee veel belovende op de affiche. Daar ik nog tot laat in de namiddag moest werken was het met een hogere versnelling richting de lichtstad van Nederland. Moesten wij van Amped-Up beschikken over een helikopter dan had ik Forty Four misschien gehaald, maar helaas. De Ford Fiesta deed wat hij kon en zorgde ervoor dat we de zaal binnenwandelde wanneer de Zwitserse beatdownband Paleface aan zijn set ging starten.

Paleface – Dynamo

Eerder dit jaar brachten de Zwitsers met Fear & Dagger, de opvolger voor de coronaplaat en tevens de debuutplaat van Paleface Chapter 3: The Last Selection uit. Hierop was te horen dat de band zijn roots niet vergeten was, maar dat het geheel wel was gegroeid. Ik was benieuwd of het kritische publiek, want dat heb je wel tijdens een show met zowel First Blood als Nasty, dit vernieuwende geheel ook wisten te appreciëren. Net voor aanvang stond het zaaltje aangenaam gevuld, maar ook in de café boven en aan de inkom zelf stonden nog tientallen concertgangers. 666, het introotje welke ook Fear & Dagger op gang trekt, wist enkele onder hen naar de benedenverdieping te krijgen. Al was het vooral tijdens de explosie van Pain dat er een resem geïnteresseerde de trap af denderde. De moshpit, die al voor de show gevormd was, werd ook ten volle benut. De armen én benen vlogen duchtig in het rond. Paleface had het publiek in zijn macht, maar had de moeilijke opdracht om de intensiteit te behouden.

Iets waar de Zwitsers maar deels in slaagden. De pit verloor geen kracht, zij die bleven staan genoten met volle teugen. Al ging de deur naar het cafeetje boven, waar ook de toiletten zich bevinden, net iets te vaak open. In het midden van de set besloot Paleface even naar adem te happen, dit door het tragere My Grave/Lay With Me ten berde te brengen. Geen probleem, alleen de vraag die hier bij hoorde was vreemd, toch bij een show van Nasty/First Blood. Zelli maande het publiek aan om de aanstekers of lampen van de telefoons in de lucht te steken, het resultaat… zo’n vijf lampjes gingen de lucht in. De mensen die aanwezig waren wilde lichaamsdelen in de lucht zwieren, geen spullen. Het moet wel gezegd worden dat My Grave/Lay With Me, de melodramische kraker van Paleface, ons zeker wist te entertainen. Al was een groot deel van het publiek ook lichtjes aan het inslapen, voor hen had de band achteraf Lights Out achter de hand gehouden.

En zoals de titel van deze krachtpatser al doet vermoeden, ging voor sommige op de dansvloer het licht ook effectief uit. Deze kraker is afkomstig vanop de debuutplaat Chapter 3: The Last Selection. Samen met Curse Us waren dit de enige nummers afkomstig vanop de debuutplaat, welke duidelijk beter gekend waren bij het publiek. Maar ook The Orphan, dat dan weer afkomstig is vanop de nieuwste telg, werd duidelijk met open armen ontvangen én was gekend. Iets wat minder het geval was bij afsluiter Dead Man’s Diary. De setlist van de Zwitsers was toch eerder aan de magere kant.

We begrijpen dat je als band keuzes dient te maken, je hebt immers niet oneindig veel speeltijd. Persoonlijk vonden we het jammer dat er slechts twee nummers gespeeld werden van de eerste telg, al is het logisch dat Paleface zijn nieuwste telg het meest in de verf wilde zetten. Persoonlijk genoten we met volle teugen, al hoorde ik achteraf toch wel wat gemor bij de andere concertgangers. Hoe dan ook zullen we ook tijdens hun volgende passage proberen aanwezig te zijn.

Setlist:

666
Pain
Deathtouch
Curse Us
My Grave/Lay With Me
Lights Out
The Orphan
Dead Man’s Diary

First Blood – Dynamo

Na een dagje werk en zo’n stevige work-out als die van Paleface, heeft een mens nood aan wat voedsel. Dynamo ligt in het hartje van Eindhoven. Echter is het perfect bereikbaar met de wagen, al is de fietsende Nederlander wel assertief op z’n tweewieler. Nog een voordeel van pal in een centrum te liggen, zijn de talrijke keuzes aan eetgelegenheden. Wij kozen voor een hamburger wat verder in de straat waardoor we slechts een stukje mistten van de set van Amerikaanse hardcoreband First Blood. Wie wat liefde heeft voor het hardcoregenre kent deze gasten uit San Francisco. In twintig jaar tijd bracht First Blood drie iconische platen op de markt, toegegeven het is eerder aan de magere kant, maar Killafornia, Silence Is Betrayal en Rules worden door een groot deel van de liefhebbers uit het genre als cultureel erfgoed beschouwd. Persoonlijk loop ik echter niet warm van de Amerikanen maar misschien dat een liveshow mijn kijk op de zaak zou kunnen veranderen.

Foto door Charlotte Grips Fotografie

Zoals verwacht had zowat iedereen in het zaaltje het naar zijn zin. De armen en benen vlogen duchtig in het rond, en wanneer Carl Schwartz zijn kudde aanmaande om nog net dat tikkeltje meer energie te geven, gehoorzaamde deze moedwillig. De stomende breakdowns vlogen om de oren, Schwartz zijn interactie zat goed… en toch bleef ik wat op mijn honger zitten. Net zoals op plaat was ik na een tijdje al uitgekeken, al moet ik wel blijven benadrukken dat ik bij de grote minderheid hoorde. Er was geen “leegloop” zoals bij Paleface, en ook de dangerzone werd bij elk nummertje wat groter én heviger.

Zoals je kon verwachten werd het een setlist die bestond uit de krakers vanop de drie studioplaten. First Blood, de track vanop de debuutplaat Killafornia, zorgde voor een wel zeer energetische moshpit. Ook de daarop volgende drie nummers wist van deze energie te “profiteren”. Het leek wel alsof First Blood met First Blood ergens de poort van het onheil had geopend… . De Dynamo barstte bij elke breakdown wat meer uit z’n voegen, om tijdens afsluiter Preamble helemaal door de rooie te gaan. Het staat als een paal boven water dat de Amerikanen dé perfecte opwarmer waren voor de afsluiter van deze potige avond.

Setlist:

Rules Of Life
Rules Of Conviction
Fuck The Rules
These Are The Rules
Suffocate
Messenger
Armageddon II
Victim
Tides
First Blood
Detach
Silence
Preamble

Nasty – Dynamo

Met First Blood werden we al verwend met een afsluitwaardige naam. Om deze avond nog meer power te geven, werden de beatdownkoningen van Nasty geboekt voor het feestje af te sluiten. In juni speelde de band nog voor een goed gevulde Vulture Stage op Jera On Air. Wat ons betreft behoorden ze zelfs tot de hoogtepunten van het festival. Waar de mannen van Nasty hun kunstje ook tonen, ze weten steevast voor een ware veldslag te zorgen. De moshpit die erbij hoort is niet voor doetjes. De gespecialiseerde vakpers omschrijft het hele gebeuren meestal als violent dancing op Champions League-niveau. Er bestond dan ook geen twijfel over het feit dat de Belgen furieus zouden uithalen in Eindhoven. Nog voor Matthi, Paddy, Berry en Nash de bühne bestormden, voelde je de typische sfeer, je kon hem zelfs ruiken en wat proeven.

Foto door Charlotte Grips Fotografie

Wie Nasty de laatste tijd aan het werk heeft gezien, weet dat hij een nieuwe opener heeft gevonden. Ultimate, welke ook de eer heeft om de nieuwste telg Menace op gang te trekken, heeft dan ook alles wat je van een stomende opener kan en mag verwachten. Strofes die perfect kunnen worden ingeschreeuwd door een uitgelaten massa, dit in combinatie met snedige gitaarlijnen. Ook in Eindhoven zette Ultimate de zaal vanaf de eerste seconde op z’n kop. Zij die eerder op Europa League of godbetert zelfs op Conference League niveau presteerde, verlieten de moshpit al snel. Dat ook de rest van de volgende zeven nummers gelijk waren aan die eerder dit jaar op Jera, dat hadden we niet verwacht. Nasty beschikt over zo’n uitgebreid repertoire, allemaal van een uitstekend niveau, dat we toch wat meer variatie hadden verwacht/gehoopt.

Het was wachten tot het midden van de set, om een eerste keer van de standaardset van 2022 af te wijken. Vaak is het probleem bij de gevreesde standaardsetlist dat de band (op het einde van zijn tournee) op een automatische piloot speelt. Dit was zeker niet het geval bij Nasty, zoals steeds smeten zowel band als publiek zich volledig. Fire On The People vanop Give A Shit deed de zaal echt uit z’n voegen barsten. Waar je ook keek, de armen en en benen vlogen in het rond. In de “warzone” waren er echter mensen die dachten dat ze naar een show van Dua Lipa aan het kijken waren. Al een hele tijd hing er een agressief sfeertje, iets wat normaal is tijdens een show van Nasty, al waren er enkele heethoofdjes welke het spelletje niet helemaal begrepen. Wie kan uitdelen moet ze ook kunnen incasseren, dat is het motto van elke zelfrespecterende violent-dancer. Normaliter is dit een onuitgesproken regel, al waren er enkelen in de Dynamo die zich boven de rest plaatsten. Verschillende keren zag je hier en daar een akkefietje de kop op steken, wat voor de dansers, die wel manieren hadden, zorgde voor een rem.

Foto door Charlotte Grips Fotografie

Na de krachtpatser dat Fire On The People was geworden, had Nasty nog een ware veldslag achter de hand gehouden. At War With Love, het favorietje van onze redacteur, wist de energie van eerder probleemloos vast te houden. In het midden van deze kraker besloot Matthi zijn vocal extra in de verf te zetten. Zonder enkele ondersteuning, gewoon met de kracht van zijn stem, schreeuwde de man dat de dansvloer weer geopend was. Wie de song wat kent weet dat de breakdowns zich in sneltempo opvolgen, wat live voor een huzarenstukje zorgde. Waar je ook keek, iedereen leek de zorgen van de afgelopen werkweek van zich te willen dansen. Het logische gevolg was dat de moshpit ontplofte, de Dynamo veranderde in één grote dansvloer. De zaal kreunde, het zweet gecombineerd met bloedspetters vlogen in het rond. Wie dacht dat deze intense work-out bijna achter de rug was, kwam bedrogen uit. Er moesten nog zes nummers gespeeld worden, maar de intensiteit in de moshpit was al een tijdje op afsluitwaardige normen aan het presteren.

Aan een rotvaart bleef Nasty zijn kleppers afvuren op de meute. Wanneer Matthi zijn aanhang vertelde dat de laatste twee nummers waren aangebroken, voelde je dat een groot deel van het publiek klaar was om nog net dat tikkeltje meer te geven. Wat volgde was nog maar eens een explosie van jewelste. As The Blood Runs Cold, wederom een nummertje dat afweek van de gekende setlist, opende het finale tweeluik. Het was er aan te zien dat er die avond vooral diehardfans aanwezig waren, want de lyrics van deze oudere kraker werd vlekkeloos meegeschreeuwd. On stage gaf Matthi zijn micro maar al te graag af om ook het publiek zijn strofe te laten te schreeuwen. Persoonlijk hadden we gehoopt dat de band ook met ouder materiaal zou afsluiten, maar helaas. Ook deze keer koos Nasty om met Bulletrain, een korte track vanop de nieuwste telg Menace af te sluiten. Deze korte snedige track duurt nog geen minuut maar laat live iedereen die het wil volledig door de rooie gaan.

Foto door Charlotte Grips Fotografie

Een Zero Tolerance of Rockets With A Message had hier zeker niet misstaan. Toen de laatste noten uit de boxen galmden kon je op de gezichten van menig concertganger lezen dat het mooi was geweest. Wij vonden het zeer jammer dat er niet meer gesleuteld was aan de set, daar de band zo’n twee maanden eerder op een boogscheut van Eindhoven speelde. Dat zelfs de net uitgebrachte track Don’t Play With Fire zelfs niet ten berde werd gebracht, begrijpen we niet. Hoe dan ook wist Nasty nog maar eens te bevestigen, wat een wervelwind! Charlotte Grips U bent bedankt voor de prachtige foto’s en fijne samenwerking!

Setlist: