Mephisto - Pentafixion

Label: Wormholedeath records

Bart Van Gestel

Als metalliefhebber sinds de nineties en naderend op mijn midlife crisis kan ik wel stellen dat ik al aardig wat metal op de trommelvliezen gekregen heb. Daarbij schuwde ik genre noch stijl. Toch duikt er af en toe een hiaat op in het immer voortdijende persoonlijke metallandschap. Wanneer mijn aandacht zich fixeerde op Mephisto, een Cubaanse (!!!) metalband, werd weerom een van deze hiaten opgevuld. Al mag je van hiaten hier eigenlijk niet spreken. Het is eerder een soort oneindig lappendeken der muzieksmaak. Maar goed, nu ter zake: Pentafixion is reeds de achtste plaat van deze prima musicerende symfonische blackmetalband.

De geschiedenis van Mephisto grijpt aan in 1997 in de centraal gelegen stad Holguín. Aanvankelijk zijn ze lokaal baanbrekend. Ze beweren immers de allereerste band van Cubaanse bodem te zijn die optrad met de bij ons in metalmiddens aanvaarde corpsepaint. Toch duurt het tot 2018 vooraleer Mephisto bekendheid verwerft in het buitenland. In Europa werden ze onlangs opgepikt door Wormholedeath Records welke hun promotie en distributie hier zal verzorgen. Dit wordt de hoogste tijd, trouwens. Buiten hun laatste twee albums is er nauwelijks iets van deze band te vinden in onze contreien.

Mephisto opereert als vijfkoppige band en geniet in eigen land ruime erkenning, zelfs door het lokale ministerie van cultuur. Muzikaal ligt de band in het verlengde van bands als Dimmu Borgir of Epica. Zanger Osney Cardoso Riaño kan prima én behoorlijk begrijpbaar grunten. Hij wordt bijgestaan door Alexander Jorge Parra (bas), Kevin Chaperón (gitaar) en Fabián F. Rodríguez González (eveneens gitaar). De drumkruk wordt ingenomen door David Leonardo Nieves Naranjo.

Pentafixion is een behoorlijk lijvig werkstuk. De speeltijd van één uur maakt flink wat ruimte voor weidse en dynamische composities. Elk nummer is flink doordrenkt van een royaal gestookte bombast, met dank aan het Hoguín Symphonic Orchestra. Niks uit een kastje of synthesizer dus. Nee: organisch materiaal. Toch wel erg knap voor een band in een land waar muzikaal nog heel wat te bereiken valt. Af en toe duikt er eens een barpiano op, kwestie van af en toe eens met een ander penseeltje te kunnen kleuren. Hiernaast valt er uiteraard flink wat gitaargeweld te verkennen. Gitaartandem Chapéron – Rodriguez Gonzáles weten hun instrumenten prima te bespelen.

Heel eerlijk: het is niet per se allemaal vernieuwend wat hier wordt neergezet. Het klinkt allemaal wel dik in orde. Af en toe betrappen we Mephisto op een schoonheidsfoutje, maar dit belet ons niet om Pentafixion te erkennen als prima plaat ui het genre. Bovendien nog wel van een band afkomstig uit een land wat je niet meteen zou verwachten van dit genre.

Tracklijst: