De grootmeester van de progressieve theatrale metal, Devin Townsend, bracht met Empath begin vorig jaar na tien jaar Devin Townsend Project en na vijf jaar nog eens een soloplaat uit, één die handelt over gevoelens, iets waarover de Vancouverite relatief toegankelijk over is.

Op het einde van het jaar was de muzikale mastermind twee dagen na elkaar live aan het werk te zien in zalen Trix en 013 die met de wagen op minder dan een uur van elkaar liggen in normale omstandigheden, op die manier kon 4000 man de show bijwonen verdeeld over twee dagen, de eerste ontving 1000 man en de daaropvolgende dag zat de Tilburgse rocktempel afgeladen vol met 3000 Townsend fans.
Net  geen jaar later verscheen op 23 oktober de liveplaat rond deze Europese tour rond Empath.

De voorlaatste show van het Europese deel van de Empath tour stopte in de naar mijn bescheiden mening leukste venue van Londen en heel ver daarbuiten, de prachtige Roundhouse. De show werd toen ingeblikt om dik tien maand later te verschijnen als een cd/lp – dvdBlu-Ray pakket bij de prog rock- & metallabel bij uitstek, het Duitse InsideOut Music waar die andere DT’s ook onderdak gevonden hebben, het onnavolgbare Dream Theater.

Na vier weken touren door Europa waren zowel Devin Townsend als zijn select gezelschap goed opgewarmd om deze show in de miljoenenstad Londen tot een goed eind te brengen. De begeleidingsband waarvan de heren uitgedost waren in kleurrijke Hawaii hemdjes bestond uit de bevallige Ché Aimée Dorval, een donkere parel uit Townsend’s plaats, Vancouver, die samen het voortreffelijke country project Casualties of Cool vormen, een échte aanrader voor wie het nog niet kent. Een andere bekende op het podium was niemand minder dan de Mexicaanse Londenaar Diego Tejeida die een uur voordien op het podium stond met zijn vaste band, Haken, en wanneer hij de toetsen niet streelde cocktails serveerde.

Devin Townsend @ Trix – Antwerpen

Naast deze twee relatief bekende artiesten ook nog twee oudgedienden van die andere  muzikale genie, Mr. Frank Zappa, die tegenwoordig in dienst zijn van de Zappa van de éénentwintigste eeuw, gitarist Mike Keneally en de Zweedse sticksman Morgan Ågren die ook nog met de zoons van Zappa gewerkt heeft, Dweezil en Ahmet Zappa net als Casualties of Cool. Verder nog een Amerikaanse bassist (Nathan Navarro), een touch gitarist (Markus Reuter), tevens instrumentenbouwer en psycholoog, aangevuld met drie koorzangeressen bestaande uit de zusjes Samantha & Anne Preis bijgestaan door Arabella Packford. Zo stond er niet minder dan 10 man op het podium om een halve vakantieshow te brengen.

Het album wordt ingezet met de eerste twee nummers van Empath, Borderlands en Evermore, waarmee de luisteraar zoet is voor een kwartier tot War uit Infinity gebracht wordt, een nummer die dateert uit de tijd dat his highness Devin Townsend nog haar op zijn hoofd staan had en draait rond zelfvernietigende mechanismen en gedachten, misschien wel iets die past in de huidige situatie met de COVID-19-pandemie. War is één van de nummers met niet minder dan vier mensen on stage die minstens een 6-snarige gitaar spelen, met de heren nog steeds in Hawaii hemdjes en het koor in dito rokken tot ver onder de knieën, een nummer waarin Ché Aimee Dorval haar muzikale talenten etaleert naast de grootmeester.  Na nog een nummer uit Empath, Sprite, kreeg het publiek een jamsessie die aantoonde hoe technisch sterk het team was dat op het podium stond.

En dan werd het tijd om wat Devin Townsend Project-materiaal uit de kast te halen met Coast, Gato, Heaven’s End en Ain’t Never Gonna Win, vier nummers afkomstig van het album Ki dat in 2019 zijn tienjarig bestaan vierde en één van de rustigste albums is uit het repertoire van de Canadees die zo gek is op zijn thuisland dat hij de naam Canada liet tatoeëren op zijn rechterkuit, van onder de knie tot aan de enkel.
Op Heaven’s End (op dit live album Heavens End gespeld), het voorlaatste nummer van de eerste CD, krijgt de luisteraar een state of the art basgitaar solo gebracht door Nathan Navarro die ondanks zijn naam een rasechte Bostonian is maar vooral een topbassist is.

We zijn dan een uur ver en voor wie zich de cd-versie aanschaft zijn we toegekomen aan de tweede schijf die aangevat wordt met het epische en bombastische Deadhead, goed voor dik acht minuten, samen met Why? het langste nummer uit deel twee. Van Why bestaat een video waarin je merkt hoe ernstig de Canadees zich neemt. Zo laat de voormalige zanger van Steve Vai een groot deel het publiek op en neer springen terwijl deze “beep” roepen. Voor sommigen een wacko, voor anderen een weergaloze genie.
Lucky Animals volgt Why? op en dat is een lekker bekkend nummer, eentje die je aanzet tot meezingen. Castaway/Genesis uit Empath schakelt nog een tandje bij en herinnert iedereen die het vergeten zou zijn dat Devin Townsend metal brengt en dat hier doet met een stel muzikale klappers.

Na anderhalf uur krijgt de luisteraar een akoestische versie van Spirits Will Collide te horen, één van de sterkere nummers uit het laatste album van Devin Townsend dat ingeleid wordt door Ché Aimee Dorval in een witte tutu (toen ik de eerste show van de twee fotografeerde dacht ik meteen aan een ingepakte praline), en de andere drie dames van het achtergrondkoor. En even later kwam Devin Townsend het podium op in een zwarte tutu.

Net voor de show afgesloten werd, kreeg het publiek een verrassing van formaat al kan een mens zich aan alles verwachten tijdens een Devin Townsend-show, in dit geval Disco Inferno van de legendarische discoband The Trammps. Niet iedereens meug maar mijn inziens prachtig. Zet thuis de volumeknop open en alle remmen los.
De avond werd afgesloten met Kingdom uit het inmiddels 20 jaar oude Physicist, een nummer met dezelfde boodschap als Castaway/Genesis: Devin Townsend plays metal.