Orbit Culture - Nija

Label: Seek & Strike

Ashley Bickx

Wanneer het Amerikaanse progressive deathmetalgezelshap Rivers Of Nihil eind 2019 de Europese tournee aankondigde in het kader van het geweldige Where Owls Know My Name, stond naast bands als Black Crown Initiate en Mol helemaal onderaan de affiche een kleine naam te pronken, namelijk Orbit Culture. Persoonlijk had ik nog nooit van deze band gehoord tot ik daags voor de show het nummer Saw beluisterde. Liefde op het eerste gezicht was het gevolg. Een passie die alleen maar sterker werd tijdens de korte maar heftige show die deze Zweden daags nadien ten berde brachten. Terecht werd dan ook de loftrompet bovengehaald, waarbij ik Orbit Culture bestempelde als mijn persoonlijke ontdekking van 2019. Nog geen jaar nadien, meer specifiek op 7 augustus, verschijnt Nija, het langverwachte, nieuwste wapenfeit van deze nog steeds jonge band. Of we in volle Coronatijd (bis) onze alom gekoesterde loftrompet nog eens van onder het stof moeten halen, kom je de komende vijf minuten te weten!

Orbit Culture draait ondertussen al zeven jaar mee, maar is in onze contreien nog steeds een vrij onbekende groep. Een schande, want deze heren – zeg maar gerust ‘heren’ in plaats van ‘jongens’ – zijn pure vakmannen, die hun instrument tot in het allerkleinste detail beheersen. De enige reden die ik mij kan bedenken voor de zeer gestage wereldverorvering schuilt mogelijks in het feit dat Orbit Culture tot vrij recentelijk alles in eigen handen nam en opereerde als een volledig onafhankelijke band. Daar is sinds kort verandering in gekomen, want het ambitieuze label Seek & Strike kwam met een contractvoorstel voor te pinnen dat niet te weigeren viel…

En zo mocht ik enkele weken geleden de nieuwste worp Nija door mijn speakers laten knallen. Een album waarvoor de verwachtingen toch vrij hooggespannen waren, ook al had ik mijzelf er van kunnen weerhouden de singles, die geleidelijk aan werden losgelaten, aan een eerste oordeel te onderwerpen. Op geheel onbevangen wijze kon deze muzikale reis dan ook een aanvang nemen.

Een muzikale reis die simpelweg te omschrijven valt als heroïsch en meer dan eens een wijd opengesperde mond wist uit te lokken. Orbit Culture is in het verleden nooit een band geweest voor fans van het zeer mainstream, zelfs radiovriendelijke werk, maar wat ze hier presteren, slaat werkelijk alles. Het tempo en vooral het niveau van brutaliteit ligt voortdurend hoog, maar toch slagen deze Zweden erin om je als luisteraar van de ene hoek naar de andere te meppen om je finaal compleet murw achter te laten. Een doorslaggevende factor hierbij is – naast uiteraard de muzikale genialiteit van deze heren – de loepzuivere, doch bombastische mix, waardoor ieder nummer een waar ‘eargasm” weet uit te lokken.

Het van de ene hoek naar de andere vliegen, mag je met enige zin voor overdrijving zelfs gerust letterlijk nemen, mede dankzij de ingenieuze smeltkroes van verschillende stijlen die we hier voorgeschoteld krijgen: groove metal vormt als het ware de onderlaag, waarbij Orbit Culture dan weer opteert voor een meer modern geluid, om vervolgens thrashy uit de hoek te komen, waarna we plotsklaps een breakdown van jewelste voor de kiezen krijgen, waarbij zelfs licht geflirt wordt met pakweg deathcore. Dat het gros van de nummers afklokt boven de vijf minuten, hoeft dan ook niet te verbazen.

Een ongelofelijk lekker recept, maar onder welke steen kan men hiervoor uberhaupt een geschikte frontman vinden, hoor ik u al luidop denken? Een Zweedse steen blijkbaar, want frontman en tevens gitarist Niklas Karlsson klinkt enerzijds als een meer opgefokte, zelfs verbeterde versie van James Hetfield, terwijl diezelfde Niklas Karlsson vervolgens klinkt alsof er ware demoon uit zijn keelgat komt gekropen. Mocht ik een fervent pettendrager zijn, had ik ze continu in mijn rechterhand geklempt om ze met een vloeiende, sierlijke beweging af te nemen om deze vervolgens terug kaarsrecht op mijn hoofd te positioneren.

De loftrompet is duidelijk bovengehaald, mocht u hier nog aan twijfelen. Orbit Culture schotelt ons met Nija misschien wel het absolute album van het jaar voor, waarbij deze Zweden duidelijk maken dat ze de weg naar de top wel degelijk willen bestormen. Wat mij betreft, mag het dan ook tijd worden dat alle vastgeroeste headliners van pakweg Graspop en Co eindelijk op pensioen gaan en plaats maken voor een nieuwe generatie metalbands die minstens even goed, zoniet zelfs beter zijn dan de traditionele headliners zoals wij deze vandaag kennen. Persoonlijk heb ik meer dan genoeg van Kiss, Aerosmith en andere Scorpions die mede door de tijdsgeest van toen groot geworden zijn. De nieuwe generatie mag gerust en geheel terecht de headlinerposities beginnen opeisen.

Genoeg pijnlijke schenen bezorgd en heilige huisjes platgewalst voor vandaag. Onthoud vooral dat Orbit Culture een ware mokerslag van een plaat heeft afgeleverd, waarmee deze heren de grote doorbraak ongetwijfeld zullen bewerkstelligen en waarmee ze goed op weg zijn binnen x-aantal jaar als headliner te spelen van modernere festivals als bijvoorbeeld Summer Breeze. Dromen kan geen kwaad. Zeker niet in precaire tijden als deze. Petje af!

Tracklist: