[smart_review]
De hedendaagse prog metal wordt gedomineerd door een aantal bands. Haken, Leprous, Sons of Apollo en uiteraard Dream Theater horen daarbij, maar Caligula’s Horse hoort ontegensprekelijk ook bij dat selecte gezelschap en heeft net als Haken een nieuw album uitgebracht. Een voortreffelijk album van deze Aussies uit Brisbane, inmiddels al het nummer vijf na de roemrijke voorgangers Bloom en In Contact, twee grote schoenen om te vullen. Prog liefhebbers zijn gediend dit jaar en de verwachtingen voor dit album stonden hooggespannen.
Het album handelt over tegenslagen en het terugkrabbelen, hoe je problemen het hoofd biedt, vandaar het woord rise in de titel. Het gaat deze keer niet om een conceptalbum en de nummers zijn wat korter geworden dan wat we gewoon zijn met het vijftal uit Queensland.
The Tempest is het eerste nummer van deze schijf en meteen ook de eerste single van het album die de deuren opent met een lekkere combinatie van riffs en ritmesectie tot wanneer na bijna één minuut de melodieuze stem van Jim Grey zijn intrede doet. Een voortreffelijk en vrolijk nummer die de toon zet voor dit album, kwaliteit is alom tegenwoordig.
De blijde sfeer van het eerste nummer wordt wat achterwege gelaten bij het begin van Slow Violence, een iets donkerder nummer met een lekker bekkende refrein en naar het einde toe een meeslepende gitaarsolo.
Salt begint een stuk steviger dan de eerste twee nummers met een lekkere blast beat maar al snel wordt de voet van de gaspedaal genomen en krijgen de vocals eventjes de boventoon om vervolgens een coherent geheel te krijgen met veel zin voor ijzersterke melodie en een sterke bijdrage van de ritmesectie.
Caligula’s Horse zoekt de rust op met Resonate, een introspectief nummer wat de fantastische zanger Jim Grey betreft, een track waar de limieten van zijn kunnen opgezocht worden en aantonen waarom Caligula’s Horse tegenwoordig de vaandeldrager van Australisch progressieve muziek is.
Het zesde nummer en laatste single tot zover is wellicht het stevigste nummer van het album, Valkyrie met regelmatige ritmewisselingen en sterk gitaarwerk. Ronduit schitterend.
Het slot wordt aangebroken met een ballad, Autumn, die uiteraard een andere ritme geeft aan de plaat dankzij onder andere de akoestische gitaren en de zeemzoete stem van frontman Jim Grey. Het allerlaatste nummer, The Ascent, begint best wel stevig. Een heel leuke song die de kaap van de tien minuten overschrijdt en vrij technisch is, een nummer met een knipoog naar vorige albums, een nummer die ervoor zorgt dat de criticasters toch bijwijlen een dosis metal geserveerd krijgen al is niet alles wat blinkt metal. Een sterk nummer om Rise Radiant af te sluiten.
Rise Radiant is net geen 50 minuten poëzie en muzikale kunst. Caligula’s Horse hoort tot het neusje van de zalm van de hedendaags prog rock en metalbands dankzij Bloom en In Contact, of ze deze status zullen behouden met die album zien we in de toekomst wel, Opeth of Katatonia hebben ook niet aan kwaliteit ingeboet toen ze andere muzikale oorden opzochten. Dit is geen slecht album, bijlange niet, maar naar mijn bescheiden mening ontbreekt hier wat peper en zout toch geef ik het een 8/10 en krijgt de band van me 10/10 om het aandurven na twee zo’n sterke platen een koerswijziging in te voeren. Een tijdelijke koerswijziging? Dat zien we wel over een paar jaar.
