[smart_review]

Ad, Adriaan, Adje of Adrian zijn voornamen die Vlamingen en vooral Nederlandse metalliefhebbers vaak koppelen aan de naam van den Berg of de veramerikaniseerde versie ervan Vandenberg.
Adriaan van den Berg die de successen opstapelde met zijn eigen band Vandenberg en als stergitarist bij Whitesnake gedurende de jaren tachtig. De minder jonge onder ons zullen van den Berg nog kennen van zijn periode bij Teaser.

Begin dit jaar sloeg het nieuws in als een bom, zeker in Nederland en Vlaanderen, Vandenberg, niet de 66-jarige gitarist Ad maar zijn band uit de eighties, ging een nieuw album uitbrengen.

Na een winterslaap van 35 jaar is de band Vandenberg back on track met een eerste album sinds 1985 als je de nadien verschenen compilaties niet meerekent. Er is echter maar 25 % overgebleven van de originele bezetting, namelijk de blonde gitaargod Adriaan van den Berg die inmiddels al 66 maal zijn verjaardag mocht vieren.

Tegenwoordig worden de vocals verzorgd door de Chileense Spanjaard Ronnie Romero die al dik een decennium in Spanje woont maar daarbuiten ook bekendheid geniet als zanger van Ritchie Blackmore’s Rainbow en van de Argentijnse gitaargod Walter Giardino’s Temple en dichter in de tijd CoreLeoni en opnieuw Lords of Black waar die al vijf jaar deel uitmaakte tussen 2014 en vorig jaar. Met zes bands waarbij de Chileen actief is kan je die gerust gaan vergelijken met Mike Portnoy.
Naast van den Berg en Romero maken bassist Randy van der Elsen en drummer Koen Herfst de band compleet en werd geopteerd voor dezelfde label als Vandenberg’s Moonkings, het Nederlandse Mascot Records.
Het album werd geproducet door Bob Marlette die onder andere al albums van Ozzy Osbourne, Alice Cooper, Rob Zombie, Rob Halford of andere Lynyrd Skynyrds onder handen nam.

Ronnie Romero met Rainbow op Rock The Castle in 2019

Niettegenstaande de protagonist van deze plaat een verleden heeft bij Whitesnake gaat 2020 van start met een vrij Rainbow-getint Shadows of the Night waarin Ronnie Romero zijn liefde voor Ronnie James Dio vocaal etaleert en de Hagenees aantoont waarom hij destijds door Coverdale bij Whitesnake aangeworven werd. In tweede nummer, Freight Train, vind ik dan meer invloeden terug uit Coverdale’s band.

Hell and High Water plaatst je in de teletijdmachine en brengt je terug naar medio de jaren zeventig toen Ronnie James Dio het vocale mooie weer maakt bij Rainbow. Dit nummer kon even goed op Rising gestaan hebben.
Bij Let It Rain wordt wat gas teruggenomen en is de virtuositeit van Adriaan van den Berg door een dove te horen.
In het opnieuw meer uptempo nummer Ride Like The Wind hoor je duidelijk dat we hier te maken hebben een Spaanstalige zanger telkens deze het woord “wind” zingt, iets dat je later ook nog terug hoort op Shitstorm. Verder is het echter wel een leuk nummer en ik vind trouwens dat daar niets mis mee is, Ronnie Romero is een Chileen en niet in een Angelsaksisch land opgroeide en overigens een voortreffelijke zanger.

Deel twee van het album begint met, Shout,  een nummer dat heel sterk beïnvloed werd door Whitesnake wat uiteraard niet vreemd is als je weet dat de stichter van Vandenberg dertien jaar het mooie weer gemaakt heeft bij de Britse band. Het daaropvolgende nummer katapulteert ons opnieuw terug naar de late seventies, meer bepaald naar Long Live Rock ‘n’ Roll van Rainbow. Shitstorm kon als bonustrack op het album gestaan hebben.
Light Up The Sky is best wel een stevig en fraai nummer dat net voor Burning Heart 2.0 komt, ongetwijfeld een nummer die door veel kopers van het album het allereerste nummer zal worden die onder de naald of laserstraal gelegd wordt nadat de folie van de CD of plaat verwijderd is.

Het album wordt afgesloten met de allerlaatste single die uitgebracht werd, amper een aantal dagen voor het verschijnen van het album op 29 mei. Een heel rustig nummer waarvan een lyric video gemaakt werd die naar mijn bescheiden mening niet naar het niveau van het album is en in de zelfde stijl is als Freight Train, eveneens een lyric video.

35 jaar scheiden de twee laatste albums van Vandenberg, 2020 toont aan dat Adriaan van den Berg nog steeds een topgitarist is wat hij de laatste jaren ook aantoonde met Vandenberg’s Moonkings maar dan op een eerder bluesy manier. De extra hier is zonder twijfel Ronnie Romero die een hels duo vormt met de Hagenees en met 2020 samen een eighties gerecht serveren overgoten met een hedendaagse saus.