Wie eind jaren 80 de woorden ‘metal’ en ‘rap’ in een zin durfde combineren, werd zowel door de aanhangers van metal enerzijds als door de liefhebbers van het betere rapwerk anderzijds recht verbannen naar de diepste der negen cirkels des hels. Dat veranderde evenwel grondig toen opeens ene Ice-T op de proppen kwam met zijn band Bodycount. Een rapper pur sang die ondersteund werd door artiesten die stuk voor stuk een stevige portie metal wisten te produceren. Ondertussen zijn we 30 jaar verder en is Bodycount toe aan album nummer zeven, het derde album sinds de glorieuze comeback daterende van 2014 en dat nog steeds via Century Media Records. Carnivore ligt ondertussen reeds een week in de rekken van de betere platenboer. Hoog tijd dus voor een review!

De eerste Bodycount-albums waren stuk voor stuk zeer genietbare platen. Toch is het pas sinds het comebackalbum uit 2014 dat de band volledig op dreef gekomen is. Dat op dreef gekomen zijn resulteerde in 2017 in een dijk van een plaat. Zo was Bloodlust terug te vinden in heel wat eindejaarslijstjes. Die prestatie wensen Ice-T en zijn kompanen anno 2020 nogmaals over te doen met Carnivore.

In tegenstelling tot drie jaar geleden neemt Ice-T ditmaal zelf het heft in handen en wordt de plaat op een dreigende manier in gang getrapt met het gelijknamige titelnummer. Op zich geen slecht nummer, maar ook niet meer dan dat. Het is pas tijdens het daaropvolgende Point The Finger dat Bodycount duidelijk onder stoom komt, niet in het minst dankzij de krachtige bijdrage van Power Trip frontman Riley Gale.

Bum-Rush is bij de fans ondertussen reeds gekend. Dat kan ook moeilijk anders, want met deze derde telg krijgen we een absolute oorwurm voorgeschoteld. Op het eerste gehoor een vrij eenvoudig, zelfs basic nummer, maar gegarandeerd dat je na de tweede luisterbeurt uit volle borst zit mee te brullen. De subtiele, doch indrukwekkende gitaarlijn op de achtergrond maakt van deze song een absoluut toppertje.

Dat Bodycount niet vies is van een ode aan een of andere muzikale grootheid, is ondertussen reeds geweten. Ditmaal brengen deze heren een eerbetoon aan Lemmy van Motörhead met – hoe kan het ook anders – Ace Of Spades. Prima gebracht, maar wat mij betreft mogen dergelijke covers gerust achterwege gelaten worden.

Bodycount heeft namelijk van zichzelf genoeg lekkers te bieden. Zo zijn No Remorse en het afsluitende The Hate Is Real knallers van formaat die het live gegarandeerd uitstekend zullen doen. Toch zijn het voornamelijk de uiterst interessant samenwerkingen dien deze Carnivore naar een hoger echelon weten te tillen: Tijdens het iets loggere Another Level krijgt Ice-T vocale ondersteuning van niemand minder dan Jamey Jasta, misschien wel de absolute frontman binnen de stevige (spierballen)hardcore. Het absolute prijsbeest van deze plaat is echter het emotioneel beladen When I’m gone. Een meeslepend, doch Bodycount-nummer pur sang, waarbij de luisteraar een duet voorgeschoteld krijgt tussen Ice-T en Amy Lee, de absolute queen van de gothic-scene. Luister en oordeel vooral zelf.

Carnivore is een dijk van een plaat. Zoveel mag duidelijk zijn. Het gros van de nummers knalt als een ambtenaar op speed. De cover van Ace Of Spades en de actuele versie van het nummer Colors-2000 zijn eerder te bestempelen als opvulmateriaal, maar dat kan de pret absoluut niet drukken. Carnivore is beenhard, catchy; gevarieerd en emotioneel tegelijk. Ice-T mag ondertussen de zestig reeds gepasseerd zijn; op de muzikale formule van Bodycount zit nog lang geen sleet. Het torenhoge niveau van Bloodlust wordt deze keer niet overtroffen, maar dat is absoluut geen probleem. De fans mogen bij deze reeds aftellen naar het volgende werkstuk van deze legendarische band en kunnen zich de komende maanden/jaren verwarmen aan deze knaller van een werkstuk.

Tracklist:

1. Carnivore
2. Point The FInger
3. Bum-Rush
4. Ace Of Spades 
5. Another Level
6. Colors-2020
7. No Remorse
8. When I’m Gone
9. Thee Critical Beatdown
10. The Hate Is Real