Fallbrawl - Darkness

Label: BDHW Records

Bjorn Wielockx

[smart_review]

De Duitsers van Fallbrawl zijn al lang geen onbekende meer voor hen die van een streepje stevige beatdown-hardcore houden. Al sinds 2005 staat deze band bekend voor zijn liveshows, welke een zeer intensieve work-out zijn. In het najaar van 2015 bracht de band met Chaos Reign zijn derde langspeler op de markt. Sinds enkele dagen ligt de langverwachte opvolger Darkness in de (digitale) rekken. Net zoals de twee voorgaande platen werd ook deze release ondersteund door hardcoregigant BDHW Records. Logischerwijs is dit dan ook een knallende hardcoreplaat geworden.

Welcome To Reality heeft de eer om deze plaat te openen, en doet dat met verve. Geen typische introductiesong maar een volwaardige track die de zalen al vroeg op z’n kop zullen zetten. Snakes, de tweede track op deze plaat, ligt perfect in het verlengde van de opener. Hierdoor ga ik ervan uit dat dit allesvernietigende tweeluik steevast achter elkaar zal worden gespeeld. De dubbele breakdown die achteraan Snakes verstopt zit, zal live voor zotte taferelen zorgen. Zeker de tweede breakdown zal ervoor zorgen dat het publiek net dat tikkeltje meer energie zal krijgen. Fallbrawl blijft vasthouden aan zijn succesformule: alles moet naar de … .

Turn The Scale, welke op het einde van het album verstopt zit, is met straatlengtes voorsprong de traagste track vanop Darkness. Veelal kiezen de Duitsers ervoor om een dubbele basdrum door je boxen te knallen, maar tijdens Turn The Scale ligt het tempo gevoelig lager. Met het slepende tempo in combinatie met de duistere gitaarlijnen en dé typische vocal van Andree Krupski, weet Fallbrawl furieus uit te halen.De breakdown helemaal op het einde heeft, net zoals het hele nummer, geen snelheid. De agressie zal hierdoor stevig de bovenhand nemen. Wat een topnummer!

In de hardcorescène heb je normaal veel bevriende bands, die maar eens al te graag een gastrolletje op zich nemen voor een volgende plaat. Dit zorgt voor mij meestal voor ergernis, daar ik de band in zijn eigen formatie wil horen. Vaak zijn het meer dan degelijke nummers, maar kunnen ze live niet worden gebracht, daar de gast niet aanwezig is. Op deze Darkness is zo’n veertig (!) procent van de nummers voorzien van een gastoptreden, onbegrijpelijk als je het mij vraagt. Helldogs, The Storm en My World Burns weten zich nog te redden maar Pressure met Richard Mathews van Lionheart zal menig Fallbrawl-liefhebber niet gelukkig maken.

Door de vele gastverschijningen is deze plaat niet helemaal geworden wat ik er van verwacht had. Akkoord met uitzondering van Pressure kan de band deze nummers perfect brengen, maar toch vind ik het maar niets. Fallbrawl heeft voldoende eigenheid om een plaat te vullen met tien instant klassiekers. Desalniettemin hebben de Duitsers weer wat nummers aan hun fantastische repertoire toegevoegd, waarmee ze zwaar kunnen uithalen.

Tracklist: