Metalrockx

Het leek wel of de band na de vorige plaat zelf de plagen van Babylon over zich had afgeroepen. Een vroegtijdige beëindiging van de tour wegens de nekhernia van Jon Schaffer, een lange revalidatie, het vertrek van beste vriend Troy Seele uit de band, dit wegens de behandeling van zijn zoon; de problemen met het management, de bouw van een nieuw hoofdkwartier annex verhuis en de zoektocht naar een gitarist.

Niet verwonderlijk dat in al die negativiteit de werktitel Judas Goat was. Gelukkig keerde het tij met de terugkeer van drummer Brent Smedley, de fonkelnieuwe eigen opnamestudio die zorgde voor onafhankelijkheid en de komst van stergitarist Jake Dreyer. Dit alles leidde tot het meer strijdbare Incorruptible; een boodschap aan het management, dat de integriteit van Iced Earth niet te koop was.

Door hun overtuigende comeback met de nieuwe line-up op de MTV Headbangers Ball Tour deze winter, waren mijn verwachtingen hooggespannen. Na de eerste luisterbeurt was er echter vooral teleurstelling door het te lage thrashgehalte en de overvloed aan midden-tempo songs. Was dit nu de nieuwe klassieker, door Schaffer op één lijn geplaatst met The Dark Saga en Something Wicked this Way Comes? Het leek me eerder een lange aanloop naar het epos Clear The Way.

Ik realiseerde me dat Iced Earth live steeds een feest is, vol met de beste, krachtigste nummers die nog snediger worden gespeeld dan in de studio. Op plaat klinken ze echter veel gevarieerder. De heavymetal/thrash-stijl van de jaren negentig, met bovenvermelde klassiekers, komt echter niet terug. Een meer realistische uitdaging is om de wisselvallige voorgangers Plagues of Babylon en Dystopia te overtreffen.

Het is opnieuw een heterogeen werkstuk geworden van thrashy metalsongs en meer emotionele, tragere nummers. Ik steek niet weg dat mijn voorkeur uitgaat naar de eerste groep. Daarin zitten dan ook de grootste kleppers. Ik ben ervan overtuigd dat een drietal van deze selectie de nieuwe setlist zal halen, want ze zijn van dezelfde kwaliteit als hun beste werk. Indien alle songs van dit niveau waren, was dit een klassieker geworden. Het is toch de helft van de plaat, wat niet slecht is.

Great Heathen Army is gebaseerd op de tv-serie Vikings en vertelt het verhaal van de zonen van Ragnar Lothbrook. De hoge schreeuw van Stu lanceert de harde riff, gevolgd door een krachtig bombardement van de ritmesectie. Seven Headed Whore is de snelste en meest agressieve song van dit album, een messcherpe killer met Slayer-invloeden en spectaculaire gitaarsolo. Black Flag is een assertieve, melodieuze piratensong, met de band in galop. Defiance is dan weer Iced Earth pur sang, met bijtende zang, melodieuze gitaarlijnen en explosieve solo’s.

Clear The Way (December 13th, 1862) is een epische song van bijna tien minuten over het tragische lot van de Ierse brigade in de veldslag bij Fredericksburg tijdens de Amerikaanse burgeroorlog. Na een rustige intro, valt de opruiende riff in. Halverwege komt de song tot stilstand en oorlogsgeweld en doedelzakken klinken door, waarna “Forward clear the way!” de aanval muzikaal opnieuw wordt ingezet.

In de tweede groep zitten composities die midden-tempo met snelle passages afwisselen, zoals Raven Wing en The Relic, met knappe tempowisselingen en gitaarsoli waar je mond van open valt. Brothers is het gebalde lijflied van Jon en Stu, die elkaar steunen bij alle lief en leed die ze hebben meegemaakt.

Ghost Dance (Awaken The Ancestors) is een instrumentaal nummer, met jachtige, ritmische drums en melodieuze twin-gitaarlijnen. De song is geïnspireerd door de indianen en laat ook zulks gezang en dwarsfluit horen. Alhoewel dit best een goed nummer is, blijft het me niet tot het einde boeien. The Veil is een powerballade, met een fijn meezingrefrein, met een imponerende Stu Block; ook deze song mocht een minuutje korter.

Jon mag misschien het vertrek van zijn beste vriend betreuren, maar ik kan alleen maar vaststellen dat zijn opvolger stukken beter is. Terwijl Troy Seele’s solo’s veelal in het verlengde van de ritmegitaar lagen en vooral emotie uitdrukten, zijn die van Jake Dreyer technischer, veelal spetterend, verbluffend zelf, met een verfrissende invalshoek, die het metal niveau van het nummer gevoelig opkrikt. Dit verbaast mij allesbehalve, want ik heb het overtuigend debuut Nocturnes and Requiems van zijn eigen band Witherfall al een paar maanden in huis.

De terugkeer van Brent Smedley is absoluut een zegen, zijn gevarieerde en opzwepende stijl is een troef. De drumsound is fantastisch, wat ook ligt aan de dynamische productie en de heldere mix van het duo ‘Zeuss’ Harris (Queensrÿche) en Schaffer; de eigen studio loont.

Toch straf hoe een oordeel kan evolueren… dit is een album dat je tijd moet geven om te rijpen. Incorruptible wordt geen klassieker, maar is wel het beste werk van het drieluik met Stu Block. De band is duidelijk versterkt – Jake Dreyer! – en ik kijk al reikhalzend uit naar nieuw livewerk en het concert op Alcatraz Metal Fest deze zomer.

Tracklist: