Metalrockx

Adrenaline Mob werd in 2011 opgericht door het trio Mike Orlando, Russell Allen en Mike Portnoy, maar sindsdien zijn er reeds een flink aantal personeelswisselingen geweest. Na de plotse dood van A.J Pero werd gekozen om niet langer uit te pakken met namen, teneinde de lastige kwalificatie als supergroep kwijt te spelen.

Op dit album worden de onbekende drummer Jordan Cannata en bassist David Zablidowsky (Trans-Siberian Orchestra) geïntroduceerd. Het feit dat de helft van de bezetting werd gewisseld, heeft echter geen invloed gehad op de stijl van deze formatie. De songs zijn immers als vanouds van de hand van het duo Orlando/Allen. De plaat werd opgenomen in Orlando’s studio, waarbij de drums – hoewel strak en overtuigend – een beetje teveel vooraan werden gemixt.

Het album opent met King Of The Ring in de gebruikelijke groovy metal stijl, met schreeuwende zang, die we reeds kenden van het debuut Omerta. Het titelnummer is midtempo, met excellerende drums en een knap refrein. Dit nummer is geïnspireerd door de Amerikaanse presidentsverkiezingen; een thema dat later terugkeert in Blind leading the Blind.

The Killer Inside is een krachtig nummer over een verborgen moordenaar, die toeslaat zonder waarschuwing. De song heeft een zware groove en wordt mooi opgebouwd naar de lange gitaarsolo. Bleeding Hands is een stuk softer, met een mooie melodie, doch eerder saai en voorspelbaar. Til The Head Explodes is een stevige headbanger, met een moderne sound en zwaar gitaarwerk.

Mijn favorieten zijn het snelle Chasing Dragons, met het melodieus refrein en What You’re Made Of, dat eindigt met strakke gitaarlijnen en drumpatronen à la In The Name of van Rage Against the Machine. Het feestelijke Raise ‘Em Up klinkt dan weer als een Volbeat-song, gebouwd op een riff van Primal Fear. Afsluiter Rebel Yell is een overtuigende Billy Idol-cover, maar is hier de vreemde eend in de bijt, die eerder thuishoort op een Ep zoals Coverta of Dearly Departed.

Russell’s stem heeft nog steeds hetzelfde raspend kantje, maar hij zingt hier minder indrukwekkend dan bij Symphony X; de composities drijven hem ook nooit tot het uiterste. Mike Orlando speelt te weinig gëinspireerd; dit is dan ook de voornaamste reden waarom deze band – ondanks het aanwezige talent – tot op heden niet is doorgestoten naar de topdivisie van de metal.

Met hun directe stijl weet Adrenaline Mob me soms van mijn sokken te blazen, maar ze kunnen zelden verrassen. Deze plaat is een prima comeback, maar er is weinig nieuws onder de zon en ik hoorde het reeds beter uitgevoerd op de voorgaande platen.

Tracklist:

Line up: