Sebastiaan Schabon

Heavy space rock/krautrock, overgoten met een psychedelisch sausje. Als je van dit gerecht houdt, dan ben je bij Farflung aan het juiste adres. Zij brachten op 27 mei jongstleden 5 op de markt, en doen daarmee een gooi naar de eeuwige roem.

Zoals bij haast iedere band in dit genre begint Farflung er aan met een futuristische intro en daarna krijg je Hive over je heen. De geluiden uit de toekomst vliegen je om de oren, maar deze overheersen te hard in de track. Het instrumentenwerk blijft constant hetzelfde, wat al gauw voor verveling zorgt. Tijdens Proterozoic kauwt het Amerikaanse combo verder op hetzelfde bot als eerdergenoemd nummer, waardoor het opnieuw gauw verveelt.

Wat de rest van het album betreft, daar valt maar één ding over te zeggen: saai man, echt heel saai. Er zit amper variatie in, de futuristische sound overheerst nog altijd té veel op de rest, de instrumenten blijven gewoon op de achtergrond spelen. En dan zijn er ook nog eens die ellendig lange intro’s en outro’s. Dat maakt het geheel alleen maar minder leuk, nadat The Retreat was afgelopen, liet ik een diepe zucht van opluchting, blij dat het voorbij was.

Om op die gooi naar de roem terug te komen: nee, ze hebben volledig het doel gemist. Waarschijnlijk zweeft die bal ergens in de ruimte, wachtend op een nieuwe kans om toch een doel te raken. Want de volgende keer mag Farflung echt wel beter uit de hoek komen, willen ze mij overtuigen.

Tracklist: