Machine Head moet ik u vast niet meer voorstellen: de Amerikaanse thrashmetalband bracht in 1994 al een debuut uit om u tegen te zeggen, vond zichzelf opnieuw uit met Through the Ashes of Empires, en sloeg daarna nog eens keihard toe met het magistrale The Blackening. Met Unto the Locust volgde de bevestiging dat dit geen toevaltreffers waren, en leek Machine Head zich definitief aan de top van het heavymetalfirmament gevestigd te hebben. Het is een lange weg naar de top, maar het is nog moeilijker om aan die top te blijven: kan het nieuwe album Bloodstone & Diamonds daar iets aan toevoegen?

Het album wordt afgetrapt met Now We Die, en dit is meteen ook het sterkste nummer. Stevige riffs stuwen de song vooruit, gitaren piepen als vanouds, Robb Flynn schreeuwt weer als nooit tevoren, maar tegelijk heb je die versnellingen van de ritmesectie die als vanzelfsprekend overgaan in een pakkende melodie, inclusief strijkkwartet dat voor een lichtere toets zorgt. Gitaarsolo’s rollen af en aan, maar dan volgt die ene break die Machine Head op de laatste albums al meermaals met succes toegepast heeft: de muziek valt even stil, Flynn laat zijn kwetsbare kant horen, maar langzaam zwelt de muziek op, kwetsbaarheid gaat over in strijdlust, tot het geheel openbarst in een magistrale, Bijbelste toorn. Want als Machine Head zich kwaad maakt volstaat het niet om luid te roepen, maar krijg je meteen een beeld voor ogen van een wraaklustige God die hele zeeën laat oprijzen om de vijand te verpletteren. Now We Die is dan ook een nummer dat zich schaamteloos naast andere krakers als Halo of I Am Hell mag nestelen.

Helaas gaat het daarna wat bergaf met die Bijbelse toorn, en krijg ik het gevoel dat Machine Head even op automatische piloot gaat: Killers & Kings vond ik niet meteen de beste keuze om als single uit te brengen: niks mis met deze song, maar ook niks speciaals. Hetzelfde geldt voor Ghosts Will Haunt My Bones, waar wel een fijne gitaarmelodie doorheen de song geweven is.Night of Long Knives gaat over Charles Manson en is een nummer dat bij de eerste luisterbeurten opvalt als opvallend bruut en agressief, maar na een paar luisterbeurten valt vooral op dat dit nummer misschien wel wat te lang is om te kunnen blijven boeien. Nee, doe mij dan maar Game Over: dit nummer is misschien wat eenvoudiger van opzet, maar bevat wel aanstekelijke riffs, aangevuld met een refrein dat zich moeiteloos in je hoofd boort. Soms moet je het allemaal niet te ver zoeken: Flynn weet hier uitstekend de woede in zijn stem te leggen, en omdat het veel persoonlijker klinkt lijkt het meteen ook oprechter dan als hij zingt over de Manson-family.

In Comes the Flood is dan weer een perfecte mix tussen heavy metal en de punkroots van Machine Head: gezwollen, dramatische violen zetten de toon, en hoewel je je verwacht aan zo’n typische gezwollen metalsong die het Einder Der Tijden aankondigt, staat Flynn ineens te rappen tegen het kapitalistisch systeem alwaar de dollar de nieuwe God geworden is. Maar het is vooral het tweede deel van dit nummer dat pas echt interessant wordt, als je met snerpende gitaren richting finale geduwd wordt, een geweldige gitaarsolo weerklinkt, de violen opnieuw nerveus komen opzetten, om uiteindelijk uit te barsten in een geweldig slot. Dat is wat ik op de recentste albums van Machine Head zo kon waarderen, en ook hier weer perfect uitgevoerd wordt.

Met dit alles heb ik het dan nog niet eens gehad over mijn persoonlijke favoriet, Sail Into the Black. Dit nummer zal helaas niet snel live gespeeld worden, al was het maar door de intro die zo’n vier minuten duurt, waarbij een duistere sfeer gecreëerd wordt en Machine Head opnieuw zijn kwetsbare kant toont. Maar wat een ontlading als na die vier minuten die snijdende gitaar invalt, Flynn zijn keelgat opentrekt, en de drums ratelen als een machinegeweer. Dit is misschien geen typische Machine Head-song, maar wel meer dan geslaagd.

Wat kunnen we nu besluiten over het album Bloodstone & Diamonds? Machine Head brengt hier exact datgene wat je kunt verwachten, met enkele hoogtepunten, maar toch ook enkele middelmatige nummers. Van een groep met deze reputatie verwacht je natuurlijk net altijd dat tikkeltje extra, hoewel je beseft dat een groep zichzelf niet kan blijven heruit vinden. Dit album lijkt me dus een logische evolutie, en Machine Head voegt hier alvast weer enkele ‘steengoede’ (pun intented) nummers aan zijn uitgebreide repertorium toe.